شعرکده غمکده

.ARMIN · 25/2/20

شب و روز مونس من غم آن نگار بادا		سر من بر آستان سر کوی یار بادا
دلش ارچه با دل من به وفا یکی نگردد		به رخش تعلق من، نه یکی، هزار بادا
چو رضای او در آنست که دردمند باشم		غم و درد او نصیب من دردخوار بادا
ز ملامت رقیبان نکند گذار بر من		که بت من از رقیبان به منش گذار بادا
سخن کنار پر خون که مراست هم بگویم		به میان لاغر او، که درین کنار بادا
چو باختیار کردم دل و جان فدای آن رخ		گر ازو کنم جدایی نه باختیار بادا
به من، ای صبا، نسیمی ز بهار دولت...

.ARMIN · 25/2/20

پیر ریاضت ما عشق تو بود، یارا		گر تو شکیب داری، طاقت نماند ما را
پنهان اگر چه داری چون من هزار مونس		من جز تو کس ندارم پنهان و آشکارا
روزی حکایت ما ناگه به گفتن آید		پوشیده چند داریم این درد بی‌دوا را؟
تا کی خلی درین دل پیوسته خار هجران؟		مردم ز جورت، آخر مردم، نه سنگ خارا
آخر مرا ببینی در پای خویش مرده		کاول ندیده بودم پایان این بلا را
باد صبا ندارد پیش تو راه، ورنه		با نالهای خونین بفرستمی صبا را
چون اوحدی بنالد، گویی که: صبر می‌کن

...

.ARMIN · 25/2/20

چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟		که در جمال تو دیدم کمال صنع خدا را
چه بر خورند ز بالای نازک تو؟ ندانم		جماعتی که تحمل نمی‌کنند بلا را
نه رسم ماست بریدن ز دوستان قدیمی		دین دیار ندانم که رسم چیست شما را
مرا که روی تو بینم به جاه و مال چه حاجت؟		کسی که روی تو بیند به از خزینه‌ی دارا
شبی به روز بگیرم کمند زلفت و گویم:		بیار بوسه، که امروز نیست روز مدارا
جراحت دل عاشق دواپذیر نباشد		چو درد دوست بیامد چه می‌کنیم دوا را؟
صبور باش درین غصه،...

.ARMIN · 25/2/20

...

.ARMIN · 25/2/20

.ARMIN · 25/2/20

در چرخ کن چو عیسی زین جا رخ طلب را		و آنجا درست گردان پیوند ابن و اب را
گویا شود پیاپی با دل مسیح جانت		چون مریم ار ببندی روزی دو کام و لب را
با چشم تو چو گردی رطل‌اللسان به یادش		از چوب خشک برخود ریزان کنی رطب را
خواهی که جاودانت باشد تصرف اینجا		از خویشتن جدا دار این شهوت و غضب را
داری دلی چو کعبه و ز جهل و از ضلالت		در کعبه می‌گذاری بوجهل و بولهب را
ای تن، چو دل به خوبان دادی و من نگفتم		بر ماهتاب خواهی افکند این قصب را
دل رای حقه بازی زد...

.ARMIN · 25/2/20

بر قتل چون منی چه گماری رقیب را؟		ای در جهان غریب، مسوز این غریب را
دورم همی کنند ادیبان ز پیش تو		ای حورزاده، عشق بیاموز ادیب را
روی تو گر ز دور ببیند خطیب شهر		دیگر حضور قلب نباشد خطیب را
ترسا گر آن دو زلف چو زنار بنگرد		در حال همچو عود بسوزد صلیب را
ما دوست را به دنیی و عقبی نمی‌دهیم		زنهار! کس چگونه فروشد حبیب را
از من مدار چشم خموشی، که وقت گل		مشکل کسی خموش کند عندلیب را
همرنگ اوحدی شود اندر جهان به عشق		هر کس که او...

.ARMIN · 25/2/20

چون ندیدم خبری زین دل رنجور ترا		در سپردم به خدا، ای ز خدا دور، ترا
شاد نابوده ز وصل تو من و نابوده		توجفا کرده و من داشته معذور ترا
صورت پاک ترا از نظر پاک مپوش		که به جز دیده‌ی پاکان ندهد نور ترا
گر ز دیدار تو آگاه شوند اهل بهشت		سر مویی نفروشند به صد حور ترا
ای که رنجی نکشیدی و ندیدی ستمی		چه غم از حال ستم‌دیده‌ی رنجور ترا؟
تو که چون من ننشستی به غمی روز دراز		سخت کوتاه نماید شب دیجور ترا
اوحدی را ز نظر دور مدار، ای دل و جان

...

.ARMIN · 25/2/20

.ARMIN · 25/2/20

دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟		کافران را دل نرمست و ترا نیست چرا؟
بر درت سگ وطنی دارد و ما را نه، که چه؟		به سگانت نظری هست و بمانیست چرا؟
هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد		تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا؟
خون من ریزی و چشم تو روا می‌دارد		بوسه‌ای خواهم و گویی که: روانیست، چرا؟
شهریان را به غریبان نظری باشد و من		دیدم این قاعده در شهر شما نیست، چرا؟
من و زلف تو قرینیم به سرگردانی		من ز تو دورم و او از تو جدا نیست چرا؟
دیگران را همه نزدیک...

شعرکده ** غمکده **