شاعر‌پارسی اشعار سعدی

[hadi]

با همه مهر و با منش کینست
چه کنم حظ بخت من اینست




شاید ای نفس تا دگر نکنی
پنجه با ساعدی که سیمینست




ننهد پای تا نبیند جای
هر که را چشم مصلحت بینست




مثل زیرکان و چنبر عشق
طفل نادان و مار رنگینست




دردمند فراق سر ننهد
مگر آن شب که گور بالینست




گریه گو بر هلاک من مکنید
که نه این نوبت نخستینست




لازمست احتمال چندین جور
که محبت هزار چندینست




گر هزارم جواب تلخ دهی
اعتقاد من آن که شیرینست




مرد اگر شیر در کمند آرد
چون کمندش گرفت مسکینست




سعدیا تن به نیستی درده
چاره با سخت بازوان اینست

 

[hadi]

بخت جوان دارد آن که با تو قرینست
پیر نگردد که در بهشت برینست




دیگر از آن جانبم نماز نباشد
گر تو اشارت کنی که قبله چنینست




آینه‌ای پیش آفتاب نهادست
بر در آن خیمه یا شعاع جبینست




گر همه عالم ز لوح فکر بشویند
عشق نخواهد شدن که نقش نگینست




گوشه گرفتم ز خلق و فایده‌ای نیست
گوشه چشمت بلای گوشه نشینست




تا نه تصور کنی که بی تو صبوریم
گر نفسی می‌زنیم بازپسینست




حسن تو هر جا که طبل عشق فروکوفت
بانگ برآمد که غارت دل و دینست




سیم و زرم گو مباش و دنیی و اسباب
روی تو بینم که ملک روی زمینست




عاشق صادق به زخم دوست نمیرد
زهر مذابم بده که ماء معینست




سعدی از این پس که راه پیش تو دانست
گر ره دیگر رود ضلال مبینست

 

[hadi]

گر کسی سرو شنیده‌ست که رفته‌ست این است
یا صنوبر که بناگوش و برش سیمین است




نه بلندیست به صورت که تو معلوم کنی
که بلند از نظر مردم کوته‌بین است




خواب در عهد تو در چشم من آید هیهات
عاشقی کار سری نیست که بر بالین است




همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت
وآنچه در خواب نشد چشم من و پروین است




خود گرفتم که نظر بر رخ خوبان کفر است
من از این بازنگردم که مرا این دین است




وقت آن است که مردم ره صحرا گیرند
خاصه اکنون که بهار آمد و فروردین است




چمن امروز بهشت است و تو در می‌بایی
تا خلایق همه گویند که حورالعین است




هر چه گفتیم در اوصاف کمالیت او
همچنان هیچ نگفتیم که صد چندین است




آنچه سرپنجهٔ سیمین تو با سعدی کرد
با کبوتر نکند پنجه که با شاهین است




من دگر شعر نخواهم که نویسم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

با خردمندی و خوبی پارسا و نیکخوست
صورتی هرگز ندیدم کاین همه معنی در اوست




گر خیال یاری اندیشند باری چون تو یار
یا هوای دوستی ورزند باری چون تو دوست




خاک پایش بوسه خواهم داد آبم گو ببر
آبروی مهربانان پیش معشوق آب جوست




شاهدش دیدار و گفتن فتنه اش ابرو و چشم
نادرش بالا و رفتن دلپذیرش طبع و خوست




تا به خود بازآیم آن گه وصف دیدارش کنم
از که می‌پرسی در این میدان که سرگردان چو گوست




عیب پیراهن دریدن می‌کنندم دوستان
بی‌وفا یارم که پیراهن همی‌درم نه پوست




خاک سبزآرنگ و باد گلفشان و آب خوش
ابر مرواریدباران و هوای مشک بوست




تیرباران بر سر و صوفی گرفتار نظر
مدعی در گفت و گوی و عاشق اندر جست و جوست




هر که را کنج اختیار آمد تو دست از وی بدار
کان چنان شوریده سر پایش به گنجی در...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

بتا هلاک شود دوست در محبت دوست
که زندگانی او در هلاک بودن اوست




مرا جفا و وفای تو پیش یک سان است
که هر چه دوست پسندد به جای دوست نکوست




مرا و عشق تو گیتی به یک شکم زاده‌ست
دو روح در بدنی چون دو مغز در یک پوست




هر آنچه بر سر آزادگان رود زیباست
علی‌الخصوص که از دست یار زیباخوست




دلم ز دست به در برد سروبالایی
خلاف عادت آن سروها که بر لب جوست




به خواب دوش چنان دیدمی که زلفینش
گرفته بودم و دستم هنوز غالیه‌بوست




چو گوی در همه عالم به جان بگردیدم
ز دست عشقش و چوگان هنوز در پی گوست




جماعتی به همین آب چشم بیرونی
نظر کنند و ندانند کآتشم در توست




ز دوست هر که تو بینی مراد خود خواهد
مراد خاطر سعدی مراد خاطر اوست

 

[hadi]

سرمست درآمد از درم دوست
لب خنده زنان چو غنچه در پوست




چون دیدمش آن رخ نگارین
در خود به غلط شدم که این اوست




رضوان در خلد باز کردند
کز عطر مشام روح خوش بوست




پیش قدمش به سر دویدم
در پای فتادمش که ای دوست




یک باره به ترک ما بگفتی
زنهار نگویی این نه نیکوست




بر من که دلم چو شمع یکتاست
پیراهن غم چو شمع ده توست




چشمش به کرشمه گفت با من
در نرگس م**س.ت من چه آهوست




گفتم همه نیکوییست لیکن
اینست که بی‌وفا و بدخوست




بشنو نفسی دعای سعدی
گر چه همه عالمت دعاگوست

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست
که زنده ابدست آدمی که کشته اوست




ش*ر..اب خورده معنی چو در سماع آید
چه جای جامه که بر خویشتن بدرد پوست




هر آن که با رخ منظور ما نظر دارد
به ترک خویش بگوید که خصم عربده جوست




حقیر تا نشماری تو آب چشم فقیر
که قطره قطره باران چو با هم آمد جوست




نمی‌رود که کمندش همی‌برد مشتاق
چه جای پند نصیحت کنان بیهده گوست




چو در میانه خاک اوفتاده‌ای بینی
از آن بپرس که چوگان از او مپرس که گوست




چرا و چون نرسد بندگان مخلص را
رواست گر همه بد می‌کنی بکن که نکوست




کدام سرو سهی راست با وجود تو قدر
کدام غالیه را پیش خاک پای تو بوست




بسی بگفت خداوند عقل و نشنیدم
که دل به غمزه خوبان مده که سنگ و سبوست




هزار دشمن اگر بر سرند سعدی را
به دوستی که نگوید به جز...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

کس به چشمم در نمی‌آید که گویم مثل اوست
خود به چشم عاشقان صورت نبندد مثل دوست




هر که با مستان نشیند ترک مستوری کند
آبروی نیکنامان در خرابات آب جوست




جز خداوندان معنی را نغلطاند سماع
اولت مغزی بباید تا برون آیی ز پوست




بنده‌ام گو تاج خواهی بر سرم نه یا تبر
هر چه پیش عاشقان آید ز معشوقان نکوست




عقل باری خسروی می‌کرد بر ملک وجود
باز چون فرهاد عاشق بر لب شیرین اوست




عنبرین چوگان زلفش را گر استقصا کنی
زیر هر مویی دلی بینی که سرگردان چو گوست




سعدیا چندان که خواهی گفت وصف روی یار
حسن گل بیش از قیاس بلبل بسیارگوست

 

[hadi]

یار من آن که لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست




دریای عشق را به حقیقت کنار نیست
ور هست پیش اهل حقیقت کنار اوست




در عهد لیلی این همه مجنون نبوده‌اند
وین فتنه برنخاست که در روزگار اوست




صاحبدلی نماند در این فصل نوبهار
الا که عاشق گل و مجروح خار اوست




دانی کدام خاک بر او رشک می‌برم
آن خاک نیکبخت که در رهگذار اوست




باور مکن که صورت او عقل من ببرد
عقل من آن ببرد که صورت نگار اوست




گر دیگران به منظر زیبا نظر کنند
ما را نظر به قدرت پروردگار اوست




اینم قبول بس که بمیرم بر آستان
تا نسبتم کنند که خدمتگزار اوست




بر جور و بی مرادی و درویشی و هلاک
آن را که صبر نیست محبت نه کار اوست




سعدی رضای دوست طلب کن نه حظ خویش
عبد آن کند که رای خداوندگار اوست

 

[hadi]

خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست
طوبی غلام قد صنوبرخرام اوست




آن قامتست نی به حقیقت قیامتست
زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست




بر مرگ دل خوشست در این واقعه مرا
کآب حیات در لب یاقوت فام اوست




بوی بهار می‌دمدم یا نسیم صبح
باد بهشت می‌گذرد یا پیام اوست




دل عشوه می‌فروخت که من مرغ زیرکم
اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست




بیچاره مانده‌ام همه روزی به دام او
و اینک فتاده‌ام به غریبی که کام اوست




هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود
تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست