شاعر‌پارسی اشعار سعدی

[hadi]

کارم چو زلف یار پریشان و درهمست
پشتم به سان ابروی دلدار پرخمست




غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت
این شادی کسی که در این دور خرمست




تنها دل منست گرفتار در غمان
یا خود در این زمانه دل شادمان کمست




زین سان که می‌دهد دل من داد هر غمی
انصاف ملک عالم عشقش مسلمست




دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت
آیا چه جاست این که همه روزه با نمست




خواهی چو روز روشن دانی تو حال من
از تیره شب بپرس که او نیز محرمست




ای کاشکی میان منستی و دلبرم
پیوندی این چنین که میان من و غمست

 

[hadi]

یارا بهشت صحبت یاران همدمست
دیدار یار نامتناسب جهنمست




هر دم که در حضور عزیزی برآوری
دریاب کز حیات جهان حاصل آن دمست




نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدمیست
بس دیو را که صورت فرزند آدمست




آنست آدمی که در او حسن سیرتی
یا لطف صورتیست دگر حشو عالمست




هرگز حسد نبرده و حسرت نخورده‌ام
جز بر دو روی یار موافق که در همست




آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند
بوی خوش ربیع بر ایشان محرمست




وان سنگ دل که دیده بدوزد ز روی خوب
پندش مده که جهل در او نیک محکمست




آرام نیست در همه عالم به اتفاق
ور هست در مجاورت یار محرمست




گر خون تازه می‌رود از ریش اهل دل
دیدار دوستان که ببینند مرهمست




دنیا خوشست و مال عزیزست و تن شریف
لیکن رفیق بر همه چیزی مقدمست




ممسک برای مال همه ساله تنگ دل...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

بر من که صبوحی زده‌ام خرقه حرام است
ای مجلسیان راه خرابات کدام است




هر کس به جهان خرمیی پیش گرفتند
ما را غمت ای ماه پری چهره تمام است




برخیز که در سایه سروی بنشینیم
کان جا که تو بنشینی بر سرو قیام است




دام دل صاحب نظرانت خم گیسوست
وان خال بناگوش مگر دانه دام است




با چون تو حریفی به چنین جای در این وقت
گر باده خورم خمر بهشتی نه حرام است




با محتسب شهر بگویید که زنهار
در مجلس ما سنگ مینداز که جام است




غیرت نگذارد که بگویم که مرا کشت
تا خلق ندانند که معشوقه چه نام است




دردا که بپختیم در این سوز نهانی
وان را خبر از آتش ما نیست که خام است




سعدی مبر اندیشه که در کام نهنگان
چون در نظر دوست نشینی همه کام است

 

[hadi]

امشب به راستی شب ما روز روشن است
عید وصال دوست علی رغم دشمن است




باد بهشت می‌گذرد یا نسیم باغ
یا نکهت دهان تو یا بوی لادن است




هرگز نباشد از تن و جانت عزیزتر
چشمم که در سرست و روانم که در تن است




گردن نهم به خدمت و گوشت کنم به قول
تا خاطرم معلق آن گوش و گردن است




ای پادشاه سایه ز درویش وامگیر
ناچار خوشه چین بود آن جا که خرمن است




دور از تو در جهان فراخم مجال نیست
عالم به چشم تنگ دلان چشم سوزن است




عاشق گریختن نتواند که دست شوق
هر جا که می‌رود متعلق به دامن است




شیرین به در نمی‌رود از خانه بی رقیب
داند شکر که دفع مگس بادبیزن است




جور رقیب و سرزنش اهل روزگار
با من همان حکایت گاو دهلزن است




بازان شاه را حسد آید بدین شکار
کان شاهباز را دل سعدی نشیمن است




قلب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

این باد بهار بوستان است
یا بوی وصال دوستان است




دل می‌برد این خط نگارین
گویی خط روی دلستان است




ای مرغ به دام دل گرفتار
بازآی که وقت آشیان است




شب‌ها من و شمع می‌گدازیم
این است که سوز من نهان است




گوشم همه روز از انتظارت
بر راه و نظر بر آستان است




ور بانگ مؤذنی میاید
گویم که درای کاروان است




با آن همه دشمنی که کردی
بازآی که دوستی همان است




با قوت بازوان عشقت
سرپنجهٔ صبر ناتوان است




بیزاری دوستان دمساز
تفریق میان جسم و جان است




نالیدن دردناک سعدی
بر دعوی دوستی بیان است




آتش به نی قلم درانداخت
وین حبر که می‌رود دخان است

 

[hadi]

این خط شریف از آن بنان است
وین نقل حدیث از آن دهان است




این بوی عبیر آشنایی
از ساحت یار مهربان است




مهر از سر نامه برگرفتم
گفتی که سر گلابدان است




قاصد مگر آهوی ختن بود
کش نافهٔ مشک در میان است




این خود چه عبارت لطیف است
وین خود چه کفایت بیان است




معلوم شد این حدیث شیرین
کز منطق آن شکرفشان است




این خط به زمین نشاید انداخت
کز جانب ماه آسمان است




روزی برود روان سعدی
کاین عیش نه عیش جاودان است




خرم تن او که چون روانش
از تن برود سخن روان است

 

[hadi]

چه روی است آن که پیش کاروان است
مگر شمعی به دست ساروان است




سلیمان است گویی در عماری
که بر باد صبا تختش روان است




جمال ماه پیکر بر بلندی
بدان ماند که ماه آسمان است




بهشتی صورتی در جوف محمل
چو برجی کآفتابش در میان است




خداوندان عقل این طرفه بینند
که خورشیدی به زیر سایبان است




چو نیلوفر در آب و مهر در میغ
پری رخ در نقاب پرنیان است




ز روی کار من برقع برانداخت
به یک بار آن که در برقع نهان است




شتر پیشی گرفت از من به رفتار
که بر من بیش از او بار گران است




زهی اندک وفای سست پیمان
که آن سنگین دل نامهربان است




تو را گر دوستی با ما همین بود
وفای ما و عهد ما همان است




بدار ای ساربان آخر زمانی
که عهد وصل را آخرزمان است




وفا کردیم و با ما غدر کردند
برو سعدی که این...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

هزار سختی اگر بر من آید آسان است
که دوستی و ارادت هزار چندان است




سفر دراز نباشد به پای طالب دوست
که خار دشت محبت گل است و ریحان است




اگر تو جور کنی جور نیست تربیتست
و گر تو داغ نهی داغ نیست درمان است




نه آبروی که گر خون دل بخواهی ریخت
مخالفت نکنم آن کنم که فرمان است




ز عقل من عجب آید صوابگویان را
که دل به دست تو دادن خلاف در جان است




من از کنار تو دور اوفتاده‌ام نه عجب
گرم قرار نباشد که داغ هجران است




عجب در آن سر زلف معنبر مفتول
که در کنار تو خسبد چرا پریشان است




جماعتی که ندانند حظ روحانی
تفاوتی که میان دواب و انسان است




گمان برند که در باغ عشق سعدی را
نظر به سیب زنخدان و نار پستان است




مرا هرآینه خاموش بودن اولی‌تر
که جهل پیش خردمند عذر نادان است




و ما...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

مگر نسیم سحر بوی زلف یار منست
که راحت دل رنجور بی‌قرار منست




به خواب درنرود چشم بخت من همه عمر
گرش به خواب ببینم که در کنار منست




اگر معاینه بینم که قصد جان دارد
به جان مضایقه با دوستان نه کار منست




حقیقت آن که نه درخورد اوست جان عزیز
ولیک درخور امکان و اقتدار منست




نه اختیار منست این معاملت لیکن
رضای دوست مقدم بر اختیار منست




اگر هزار غمست از جفای او بر دل
هنوز بنده اویم که غمگسار منست




درون خلوت ما غیر در نمی‌گنجد
برو که هر که نه یار منست بار منست




به لاله زار و گلستان نمی‌رود دل من
که یاد دوست گلستان و لاله زار منست




ستمگرا دل سعدی بسوخت در طلبت
دلت نسوخت که مسکین امیدوار منست




و گر مراد تو اینست بی مرادی من
تفاوتی نکند چون مراد یار منست

 

[hadi]

ز من مپرس که در دست او دلت چونست
ازو بپرس که انگشت‌هاش در خونست




وگر حدیث کنم تندرست را چه خبر
که اندرون جراحت رسیدگان چونست




به حسن طلعت لیلی نگاه می‌نکند
فتاده در پی بیچاره‌ای که مجنونست




خیال روی کسی در سرست هر کس را
مرا خیال کسی کز خیال بیرونست




خجسته روز کسی کز درش تو بازآیی
که بامداد به روی تو فال میمونست




چنین شمایل موزون و قد خوش که تو راست
به ترک عشق تو گفتن نه طبع موزونست




اگر کسی به ملامت ز عشق برگردد
مرا به هر چه تو گویی ارادت افزونست




نه پادشاه منادی زده‌ست می مخورید
بیا که چشم و دهان تو م**س.ت و میگونست




کنار سعدی از آن روز کز تو دور افتاد
از آب دیده تو گویی کنار جیحونست

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.