عاشقانه‌ها عاشقانه‌های نسترن خزایی

[ASaLi_Nh8ay]

چماق ها،

وزین میشوند،

سطرها بلند،
‏
اما !

در نظم ایستادگی

نباخته ایم قافیه را هنوز...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

پا میگذارد اندیشه ام،

بر معبری از تیغ،

که همگان میگریزند سخت،

کفر امروزم دیانت فردایان!

افسوس مرا هیچکس نفهمید،

جز آتش!

پس آتش مرا دریاب ،

که زمستان را

هم خانه نخواهم بود...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

پنجره به پنجره محکومیم

به بستن اندیشه ها

و خورشید روزی قضاوت میکند

تنهایی گلهای آفتابگردان را​

 

[ASaLi_Nh8ay]

کلاغ را رهرو کبک دیده ام!

مرغِ مقلد نیستم!

شاهینم !

چو بشکنی حریمم ،

سیصد که نه ،سیصد هزار،

عمرت شود یک در هزار...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

داس بود

به چکش آراسته شد

و نارفیقان رفیق!

روستا به روستا

هرس شد پارتیزان

وانقلاب سرخ بود که

پیروز خوانده شد...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ژان باکره خواهم شد

و مردانگی را

فریاد خواهم زد!

آتش فراهم است

بیصدا

حنجره ام ذوب میشود

و آب است که از آب

تکان نمیخورد...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

صلیب ها میشکنند

زیر چکمه های فاشیست

تا توبیایی

و هلوکاست را علم کنی

ونانی از ترحم خلق سیر کند

جهل زمان را!

و من در انتظارِ

اولین مارش

جهان را نه در خون،

در گرسنگی غرق خواهم دید!

آنجا که سلاح

تنها گندم است...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

می دانم

فردا

از خاک برون خواهم شد ،

و سردیس میدانی در

مرکزی ترین چشم انداز

بدون آنکه

نامم را بدانند

و

بغضم را بشکنند !​

 

[ASaLi_Nh8ay]

برخیزید

برخیزید

خفتگان شب زده!

رگهای اجتماع حجامت میخواهند

از بس رسوب کرده

اخلاط دروغ و تعارض !

یا

فصد کنید رگهای غیرتتان را،

بی فردایان بی اندیشه!

بهمن سنگین در راهست

وانجماد روح انسان

در زمستان اندیشه ها ،هولناک ترین مرگ بیصدا...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

شاخه شاخه تا خدا میرود

نیایش سبز درخت

وتو،زمینی ترین مخلوق

کفرآلوده پلاسیده میشوی​