همگانی "تاپیک جامع گزیده اشعار شاعران"

[(فاطمه1381)]

ز کوی یار میآید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی


به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی

به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی


” حافظ “

 

[(فاطمه1381)]

باغ در ایام بهاران خوش است

موسم گل با رخ یاران خوشست


چون گل نوروز کند نافه باز
نرگس سرمست در آید به ناز



“ امیر خسرو دهلوی “

 

[SAN.SNI]

فردا اگر بدون تو باید به سر شود
فرقی نمی کند شب من کی سحر شود

شمعی که در فراق بسوزد سزای اوست
بگذار عمر بی تو سراپا هدر شود

رنج فراق هست و امید وصال نیست
این هست و نیست کاش که زیر و زبر شود

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است
مگذار درددل کنم و دردسر شود

ای زخمِ دلخراش لب از خون دل ببند
دیگر قرار نیست کسی باخبر شود

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است
بگذار گفتگو به زبان هنر شود

"فاضل نظری"

 

[SAN.SNI]

نه تو می مانی،
نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه، نه! آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف!
بسته های فردا همه ای کاش ای کاش!
ظرف این لحظه ولیکن خالی ست
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید در این سینه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقی ست
تا خدا مانده به غم وعده این خانه مده

“کیوان شاهبداغی“

 

[SAN.SNI]

دیوانه و دلبسته ی اقبال خودت باش!
سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش!

یک لحظه نخور حسرت آن را که نداری
راضی به همین چند قلم مال خودت باش!

دنبال کسی باش که دنبال تو باشد!
اینگونه اگر نیست به دنبال خودت باش!

پرواز قشنگ است ولی بی غم و منت
منت نکش از غیر و پر و بال خودت باش!

صد سال اگر زنده بمانی گذرانی
پس شاکر هر لحظه و هر سال خودت باش!

"محمداقبال لاهوری"

 

[(فاطمه1381)]

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست
چون رود بگذر از همه سنگ ریزه ها

 

[(فاطمه1381)]

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج
حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

 

[(فاطمه1381)]

به خداحافظیِ تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه‌ای بند نشد

 

[Aria M.rad]

آن یکی خر داشت ، پالانش نبود

یافت پالان ، گرگ خر را درربود

کوزه بودش ، آب می نامد به دست

آب را چون یافت ، خود کوزه شکست!!!
« مولانا»

 

[(فاطمه1381)]

گوشه ی چشم بگردان و مقدر گردان
ما که هستیم در این دایره ی سرگردان؟