آهی کشید به جسدهای مقابلش خیره شد، نیشخندی گوشه لبش نشست. تقصیر خودشان بود! او به آنها هشدار داده بود که نباید با یک قاتل بازی کنند! بازی که انتهای آن برای آنان مرگ بود.
گر من بمیرم خیالی نیست!
ساعت‌ها به گل‌ها خیره میشوم، می‌خواهم ببینم ایا انها هم مثل تو، بی‌وفا هستند؟
گل‌ها را هر روز آبیاری می‌کردم. با اشک!
رقص مرگ در سرم نبض خورد را می‌زند، مرگ با قدم‌های آهسته اما منظم، روی کوچه پس کوچه این ذهن مریض پا می‌گذارد و بلند می‌خواند:
ثانیه‌ها خنجر به دست نظاره‌گر قلب من ایستاده اند، تا میاید ثانیهای ارام شود، باز خون به دلش می کنند با خاطراتمان.
ثانیه ها و دقیقه ها می‌گذشتند و او، هربار مصمم‌تر از قبل قدم برمیداشت! دوستانش به او عاقبت کارش را گوشزد کرده بودند؛ اما باز هم داشت به سمت ساختمان بلندی که عمویش آنجا کار می‌کرد، می‌رفت.
عشق، سفری دیگر را برایم رقم زد؛ سفری که بوی سرد گریستن را می‌دهد و درد گرم در آغوش فشردن! در این سفر بی‌رحم همه چیزم را ربودند و تنها یک چیز برایم به یادگار گذاشتند؛ قلب شکسته‌ام!
زمان را گذراندم تا تو را ببینم و در آغوش بکشم. حال که بازم پیر شده این قلب شکسته ام هنوزم منتظر توام و دیگر گذر زمانی حس نمی‌شود
