در حال تایپ رمان درختان هم ایستاده می‌میرند | راحله خالقی نویسنده برتر انجمن یک رمان

[Rahel.]

نام رمان :

درختان هم ایستاده می‌میرند

نام نویسنده:

راحله خالقی

ژانر رمان:

#تراژدی #اجتماعی #عاشقانه

بسم الله الرحمن الرحیم
ناظر: MERO.SG
کد رمان: 4712


خلاصه: همیشه در بهترین لحظات، زمانه چنان بر زمین می‌کوبدت که تمام ان خوشی مزه کرده زیر زبانت از پهلویت دَر بیاید. در شب عروسی، در شب وصال حامد اتفاقی می‌افتد که تمام زندگی‌اش ویران می‌شود...رخت دامادی‌اش به رخت عزا مبدل می‌شود و نگاه شادش رنگ تیره به خود می‌گیرد. وقت، وقت از خود گذشتن است و حالا حامد از خود و دلش باید بگذرد!

 

[A.TAVAKOLI❁]

«به نام داعیه‌ی سر متن‌ها»

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن رمان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین جامع تایپ رمان

آموزش قرار دادن رمان را در تاپیک زیر دنبال کنید.
نحوه‌ی قرار دادن رمان در انجمن برای مطالعه کاربران

[COLOR=rgb(184, 49...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

گذشتن از زندگی که عمری شال رویایش را بافته‌ای و با رج به رجش خون دل‌ خورده‌ای مرگ واقعی‌ست.
من با دست خود، حکم مرگم را امضا زده‌ام...من در شیرین‌ترین شب زندگی‌ام به دست خودم، مُردم! در حالی که ایستاده بودم...محکم،استوار، صاف؛ قلبم می‌زد، روحم جیغ می‌کشید و خودش را به در و دیوار جسمم می‌کوبید ولی من مرده بودم.

سخن نویسنده: از بین تمام نوشته‌هایی که تا به حال داشتم؛ تا اخرین نفس پای پشت لبخند درد حکم می‌کند بودم چون قصه‌ش برام مهم بود...حرف توی قصه خیلی ارزش داشت برام
حالا قصه درختان هم ایستاده میمیرند رو بعد از کلی بالا و پایین کردن آغاز کردم
نمی‌دونم باز وسط راه پشیمون میشم یا نه؛ اما...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

فصل نخست:ساعت شش و پنجاه دقیقه بعد از ظهر
- حامد دادا چطوره؟
با شگفتی نگاهم را از آیینه بزرگ روبرویم به موهایم می‌دوزم. چند شاخه را روی پیشانی‌ام به حال خود رها کرده و بقیه را بالا داده است. لبخند نرم‌نرمک لب‌هایم را دربرمی‌گیرد و برق چشم‌های شب‌گونم به خوبی جواب سعید را می‌دهد.
- مرسی سعید، انشالله دامادیت جبران کنم.
سپس از روی صندلی آرایشگاه کوچکش بلند می‌شوم و روپوش پلاستیکی را می‌تکانم و به دستش می‌دهم. سعید چشمکی حواله‌ام می‌کند و من از لبخند شیطانش حرف نگفته‌اش را می‌خوانم.
- دور نفس رو خط بکش...اون مثه خواهرمه ها!
سعید دستی پشت کمرم می‌‌زند و دست دیگرش را دور چانه و ریش نداشته‌اش می‌کشد.
- این تن بمیره...جانِ سعید یه کاریش بکن! بابا...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

چشم‌هایم شبیه به باران شهاب سنگ‌ها هر دم برق می‌زنند. ولوله‌های دلم به تنم سرایت کرده که دستانم سرد شده و پاهایم بی‌قرار روی آسفالت کشیده می‌شوند. نگاه منتظرم را به دست گل سرخی می‌دوزم که درون دست‌هایم لحظه‌ها را می‌شمارد تا به دست صاحبش برسد. به بدنه سرد ماشین تکیه زده و منتظر عروسم هستم.
بالأخره انتظارم به سر می‌رسد و دخترکی پوشیده در لباس سفید از در ساختمان گرانیتی که نام آرایشگاه بر سر درش می‌درخشد؛ بیرون می‌آید.
قلبم بی‌پرواتر از همیشه به سینه می‌کوبد و کف دستانم انگار نه انگار که یخ بسته بودند حالا هر کدام یک خورشید را درون خود جا داده‌اند. زمان ایستاده است. نه آن باد ملایم پاییزی را حس می‌کنم و نه سرو صدای خیابان شلوغ را. فقط منم و فرشته سفیدپوش مقابلم. چنان محو زیبایی تصویر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

محجوبانه می‌خندد و پژواک خنده‌اش چون سیلی ویرانگر به ساحل دلم یورش می‌‌برد.
دسته گل را در دست راستش می‌گیرد و دست چپش را به سمتم دراز می‌کند.
- بلند شو...تو درخت سرو زندگی منی! تو خم بشی من به چی دلخوش کنم؟
تمام کلماتی که از دهانش بیرون می‌آیند را در هوا می‌بلعم. کلمه نیستند شکرقند‌‌ی‌اند که مرا به مرض دوست داشتن مبتلا ساخته‌اند.
دستش را در دست می‌گیرم و بلند می‌شوم. انگشتانم که میان انگشتان کشیده‌اش می‌نشیند انگار دنیا را در دست دارم!
به آرامی به سمت ماشین گام برمی‌دارد در را باز می‌کنم و به تعللی که در سوار شدن به خرج می‌دهد؛ با تعجب پلک می‌دوزم.
- چرا نمیشینی عزیزم؟
هنوز هم عزیزم گفتن‌هایم، گونه‌هایش را سرخ می‌کند.
- حامد می‌دونی که من نمی‌تونم سوار این زرافه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

نفهمیدم چه شد؛ اما وقتی به خودم آمدم که عروسی به اتمام رسیده و ما در حال خداحافظی از مهمان‌هاییم. در کدام عالم سیر می‌کردم که هیچ چیز از مراسمم را نفهمیده‌ام؛ نمی‌دانم!
نگاهم از روبرو سر می‌خورد و روی صورت ماه‌گون دخترک کنار دستم متوقف می‌شود. خستگی از چهره‌اش می‌بارد؛ اما لبخند لحظه‌ای از لب‌هایش دور نمی‌شود. خیره نگاهش می‌کنم و باز زمان و مکان معنایش را برایم از دست می‌دهد. هیچ چیز و هیچ کس نمی‌توانست به زندگی بی‌معنی‌‌ام به اندازه‌ی نفیسه معنا ببخشد. این دختر روح زندگی‌ست و من خوش شانس‌ترین آدم این دنیا به خاطر داشتنِ او!
سعید در حالیکه گره کرابات سرمه‌ای‌اش باز شده و شل و وارفته دور گردنش قرار دارد به سمتم می‌آید. از چشم‌های غم‌ گرفته‌اش، درد دلش را می‌خوانم.
-...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

- آقا حامد دیگه کاری نداریم...نفیسه هم خواب رفته پاشین برین...که برسیم به قسمت عروس‌کشون!
تن صدایش حین بیان کلمات نیز محکم است و هیچ تزلزلی در آن یافت نمی‌شود. نفس کاملا برعکس نفیسه است. هر چه محبوب من شبیه به دریایی‌ست آرام، نفس موجی‌ست خروشان. اصلا انگار نه انگار این دو خواهر عمری را کنار هم بوده‌اند.
چشم و ابرویی برای سعیدی که ماتش برده می‌آیم و او شتاب‌زده به حرف می‌آید.
- ن...نفس...خا...نم. بیاین با ماشین من بریم. احتمالا پدر مادرتون حوصله شلوغ بازی نداشته باشن.
گامی به عقب می‌گذارم و حرکات هر دو را زیر نظر می‌گیرم. نفس چشم‌های درشت نیلگونش را ریز می‌کند و از میان دندان‌های بهم چسبیده می‌غرد:
- نیازی نیست...ممنونم!
برای منی که متعجب جفت ابروهایم به نزدیکی موهایم رسیده، سر تکان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

جیغ تیز و آکنده از ترس نفیسه مرا از عالم تعشق بیرون می‌اندازد. نگاه هراسان و چشم‌های گرد شده‌ام روبرویم را هدف می‌گیرد. قلبم از شدت اضطراب در دهانم کوبیده می‌شود و دست‌هایم از عرق خیس شده‌اند. چراغ‌های پرنور خودروی روبرو که به نظر می‌رسد تریلی باشد نگاهم را نشانه رفته و من آنقدر دستپاچه‌ام که نمی‌دانم چگونه باید خودرو را کنترل کنم.
ترس از دست دادن نفیسه بیخ گلویم چسبیده و بی‌عرضه‌تر از آنی هستم که بتوانم کاری کنم تنها فکر از دست رفتن نفیسه در سرم جولان می‌دهد. سرجایم میخکوب شده و به انتظار سرنوشت نشسته‌ام. نفیسه ولی جسورتر از من است به سرعت فرمانی که به حال خود رها شده را به سمت خودش می‌چرخاند و از برخورد مستقیممان با تریلی جلوگیری می‌کند. غافل از اینکه دقیقا در دل کوهی که روزی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

فصل دوم: ساعت دوازده نیمه شب
کتش را روی صندلی‌اش می‌اندازد و روی تخت یک نفره‌اش لم می‌دهد. حامد خوب آن‌ها را پیچانده و به سمت ناکجاآباد رفته است . برای دوستی که عزیزتر از برادر و شیرین‌تر از جانش بود؛ آرزوی خوشبختی دارد. غلتی می‌زند و دستش را زیر سرش می‌گذارد. نفس و آن نگاه نیلگونش عجیب دلش را به بند کشیده و قرار از او دزدیده است. آه کلافه‌اش در فضای کوچک اتاق می‌پیچد و مستقیم صورتش را هدف می‌گیرد که درهم رفته و پی حل مشکل لاینحل اوست. این دختر هیچ راهی برای رسیدن به خودش را باز نمی‌گذارد.
باز هم غلت می‌زند. گوشی‌اش به صدا دَرمی‌آید. نگاه متحیرش ابتدا به سمت ساعت دیواری اتاق و عقربه‌هایی که خبر از چهار صبح می‌دهند؛ می‌چرخد. جفت ابروهای پر و مشکی‌اش سر به افلاک می‌کشند. دست دراز می‌کند و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.