کامل شده مجموعه اشعار از دل |‌ پناه سازگار کاربر انجمن یک رمان

[پناه سازگار]

***
حال بپاشید از هم...!
بعد من، همه‌جا بی‌رنگ است!
بغل گل خاردار رفتن،
کار یک بی‌عقل است.
بپاشید از هم که به یک بادکنک، عشق نیامد هرگز.
عاقلان را به ره عشق راه ندادند؛
عاشق او بود که ز زخمی شدنش می‌خندید.
بپاشید از هم... .​

 

[پناه سازگار]

***
روز را از عشق گفتیم، به آسانی.
شب که شد، حتی سخن از واژه‌ی «تو» قفل شد!
​

 

[پناه سازگار]

***
درد را در استخوانم می‌گشتند؛
درد اما، با صدایی خاموش، جا عوض می‌کرد...
و من به دنبال فرار بودم.​

 

[پناه سازگار]

***
کاش دزدِ تنهایی داشتیم؛
تمام دارایی‌ ما را می‌دزدید...
و دلمان را خالی می‌کرد.
خالی بودن هم آرزوست...!
​

 

[پناه سازگار]

***
یک قدم برداشتیم؛
تو صد قدم انداختی.
صد شکر تو را داریم...!
***
تو را در قهوه‌ام حل کرده‌ام؛
نرم‌نرمک این قهوه مرا به خواب می‌برد.
​

 

[پناه سازگار]

***
قلب بی‌عاطفه‌ی تو را از عشق پر رنگ کرده‌اند؛
تو هفت رنگ جماعتی!
​

 

[پناه سازگار]

***
دلم جا مانده در دستت.
زمانی رفتم از پیشت که من بی‌خود ز خود بودم... .
من از تو نرنجیدم؛ من از قلبم شکست دیدم!​

 

[پناه سازگار]

***
گهی دلتنگی‌ام شاید، تو را تقصیر اندازد؛
ولی من که می‌دانم:
«مقصر، خودم بودم!»
تو را من خاک کردم ز خاطرات مبهوتم؛
ز این آوار دلتنگی، فشارِ دیدن سردی!
به عمر مانده‌ام بی‌تو، دلم را پس نمی‌گیرم!​

 

[پناه سازگار]

***
فال حافظ را ببین چه می‌گوید؛
مژده‌هایی می‌دهد از جانب حق.
قوت قلب و بشارت می‌دهد امشب!
ببین چه بارانی گرفته،
چه گرمایی،
چه نوری تابیدن گرفته!
حافظ از عشق تو می‌گوید انگار؛
از یک سجده‌ی دل‌نشین سخن می‌گوید.
از آیه‌ی انتظار، صبری می‌جوید... .​

 

[پناه سازگار]

***
چه سَر و سِر عجیبی‌ست،
ز نوای یار گفتن!
چه فضای پرهوایی‌ست،
مژده‌ی بهار دادن!
چه سعادت بزرگی،
من و شعر و سجده بر حق!
حافظ از عشق تو می‌گوید، حتماً.​