شاعر‌پارسی اشعار عنصری

[-Sinere]

مشکین شود چو باد به زلف تو بگذرد


عاشق شود کسی که به روی تو بنگرد


بر غالیه بماند بر عارض تو باد


گاهش برو بمالد و گه باز بسترد


گر پشت یابد از رخ تو لاله بشکفد


وز بیم غمزگان تو نرگس بپژمرد


نیرنگ چینیانه وار تنگ چینیان


هر شب به نزد چشم و رخ تو که آورد


و آن صد هزار حلقه ی مشکین پر شکن


هر ساعتی به گرد گل تو که گسترد


چشم تر است مایه ی نیرنگ و دلبری


نرگس ندیده ام که به نیرنگ دل برد


طبعی بر آن دو زلف تو چندان گره فتاد


کش مرد هندسی بدو صد سال نشمرد

 

[-Sinere]

به گرد ماه بر از غالیه حصار که کرد


به روی روز بر از تیره شب نگار که کرد


نبود یار به طبع و به جنس ظلمت و نور


به روی خوب تو این هر دو چیز یار که کرد


تو را که کرد بتا از بهار خانه برون


جهان به روی تو بر جان من بهار که کرد


به ماه مانی و آنگاه که سوار شوی


چگونه ای عجبی ماه را سوار که کرد


اگر ز عشق تو پر نار گشت جان و دلم


مرا بگوی رخ تو به رنگ نار که کرد


گر استوار نبودی ز دور بر دل من


مرا به مهر تو نزدیک و استوار کرد

 

[-Sinere]

به مجلس اندر کان بت مرا ش*ر..اب دهد


به من نشاط و به بدخواه من عذاب دهد


یکی چنانکه خدایش همه عذاب دهد


یکی چنان که خدایش همه ثواب دهد


گمان آنکه به من آفتاب خواهد داد


بلی چو ساقی مه باشد آفتاب دهد


اگر بخوانم آن را کجا که دوزخ اوست


هر آینه گل حمرا مرا جواب دهد


ز باد حلقه ی زلفین او بر آن رخسار


همی شتاب کند تا مرا شتاب دهد


برین جهان چه شناسی عجبتر از خط او


که مشک نیست همی بوی مشک ناب دهد


سیاه دیرش مویست و یال رویش روی


خرد ز هر دو نشان و همی صواب دهد

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[-Sinere]

دندان و عارض بتم از من ربود هوش


کاین در نوش طعم است آن ماه مشکپوش


جوشان شده دو زلف بت من به روی بر


جانم بر آتش است از آن آمده به جوش


اندر چهار چیزش دارم چهار چیز


هر هشت از آن ببردن دل گشته سخت کوش


اندر سمن بنفشه و اندر صدف گهر


اندر سهیل سنبل و اندر عقیق نوش


ای زلف او نه زلفی وی دو لبش نه لب


رند عبیرسایی و دزد شکرفروش


زلف ار فروکشد بمیان بر کمر کند


چون دست باز دارد حلقه شود به گوش

 

[-Sinere]

سر زلف مشکین جانان من


مرا کشت و پیچید بر جان من


ایا ترک سیمین تن سنگدل


هویدا به تو راز پنهان من


دو ابرند زلف تو و چشم من


به عشق اندرون هر دو برهان من


ز مشک است بر سیم باران تو


ز خون است بر زرّ باران من


به فرمان من باش تا برخوری


تو را بد نیاید ز فرمان من


نگردم ز پیمان تو من به دل


مگردان تو دل را ز پیمان من

 

[-Sinere]

گل سوری به ماه اندر شکفته


برو بر کژدم جرّاره خفته


دو لب چون دانه ی نارست لیکن


به نوک سوزن اندیشه سفته


نکورویی که از فردوس حورا


برو خوبی فرستاده است سفته


شب تار آشکارا گشته دائم


به زیرش روز رخشنده نهفته


به آیین صورتی کاندر جهان کس


نظیر او نه دیده است و نه گفته


چو گل نی گل شکفته عارضینش


وزو زلفین مشکین گرد رفته

 

[-Sinere]

من گفت نیارم که تو ماهی صنما


روشن به تو گشت ماه و ماهی صنما


من شاه جهان مرا تو شاهی صنما


فرمانت روا بهر چه خواهی صنما

 

[-Sinere]

گل بر رخ توست و چشم من غرقه به آب


من تافته و زلف تو پیچیده به تاب


زلف تو بر آتش است و من گشته کباب


بی خواب من و نرگس تو مایه ی خواب

 

[-Sinere]

چون می گذرد کار چه آسان و چه سخت


وین یک دم عاریت چه ادبار و چه بخت


چون جای دگر نهاد می باید رخت


نزدیک خردمند چه تابوت و چه تخت

 

[-Sinere]

ابروت به زه کرده کمان آمد راست


مژگانت چو تیر بر کمان آمد راست


ما را ز تو دلبری گمان آمد راست


ای دوست تو را پیشه همان آمد راست