شاعر‌پارسی اشعار مهدیه لطیفی

[~naz]

من بی تکیه گاهم
یک عالمه هم عشق منجمد دارم!
با تو اما
نه من گریه می کنم
نه تو کمی شانه می شوی برایم
هیچ می دانی
من به آغوش بی چشمداشت تو
به چشم افسانه می نگرم؟!​

 

[~naz]

عشق و عاشقی های ما تا ثریا کج و کوله رفت
تا مافوق ثریا هم که کج برود
هیچ امیدی به معجزه نیست
معماری که تو باشی
جز این باشد عجیب است!​

 

[~naz]

تو به تماشای نابودی من نشسته‌ای و
کم مانده تخمه هم بشکنی!
تو نه دل می سوزانی
نه چشم می پوشی
تو تنها گناهت
ندیدن دردیست که
پشت رضایتمندی من از تو
ریشه می‌کند!​

 

[~naz]

برای پنبه شدن هر چه رشته بودیم
هر کاری که می‌شد کردیم
هر حرفی که می‌شد زدیم
شاید هم همه ی این کارها را
برای برپایی مجسمه‌ی غرورمان بود که کردیم
به هر حال
حتی پشیمان هم نشدیم
این فاجعه نیست؟​

 

[~naz]

عادت کرده‌ام
باران بنوشم
صندلی ام را با تاب عوضی بگیرم
و داستان های مردی که نمی‌شناسیدش را بخوانم
انقدر یاد من نیندازید
که نفرت
رنگی‌ترین لغت شعرهای امروز است
عادت کرده‌ام رویایی
همین جوری
و ناباور بمانم ...​

 

[~naz]

کارم به دیدن خوابت نمی‌کشد
من به تو فکر نمی کنم
حتی نامت را به هم یاد نمی‌آورم
اما
شب ها
جای خالی‌ات
پرنده پرنده خواب از سرم می‌پراند!​

 

[~naz]

من پس از عشق بازی با نگاه تو
آبستن تمام شعرهای جهان خواهم بود
و سال به سال
پاییزها را
به فال نیک خواهم گرفت​