چکیده نگار چکیده‌نگار داستان کوتاه زندگی در سایه‌ی تابو‌ |‌ fateme26 کاربر انجمن یک رمان

[ADLAYD]

"به نام آفرینش قلم"


عنوان:‌ زندگی در سایه‌ی تابو
ژانر:‌ #اجتماعی #تراژدی
نویسنده:‌ fateme26
لینک:‌
زندگی در سایه‌ی تابو​

خلاصه:‌

سرنوشت این بار قلم به دست می‌گیرد و آن را در جوهرِ سیاهی فرو می‌برد.‌ این بار،‌ سرآغازِ روشنایی یک داستان را به فرجامی سیاه،‌ مبدل می‌سازد.‌‌ قلم،‌ سرنوشت دخترک بداختر را،‌ در دفتری سیاه به نام "تابو" به رقص...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ADLAYD]

"قشنگ بود همان روزها که تنها مشغله‌ی فکری‌ام،‌ پیچ و تاب ریشه‌ی گیاهان بود و... یادآوری زیبا بود؛‌ اما فعل ماضی که باید برای جملات وجودم به کار می‌بردم خیر،‌ قشنگ نبود!"​

 

[ADLAYD]

"اما...‌ کاش حداقل برایش مهم بودم.‌ اویی که زندگی من بود،‌ و من انگار برای او هیچ‌کس نیز نبودم. کاش می‌دانست من صبری دارم و عشق میانمان را نباید بشکند.‌ کاش می‌دانست من ضعیف هستم و با کوچک‌ترین ضربه‌ای،‌ مانند احساسی که از دست رفته باشد و شیشه‌ای که صدای شکستنش در سکوتی بپیچد،‌ نابود می‌شوم.‌"​

 

[ADLAYD]

"به چند سالی که سکوت کرده بودم اندیشیدم.‌ چیزی جز بیچارگی نصیبم نشده بود و حال چرا سکوت کنم؟‌ چرا باید در کنار کسی که با کار‌هایش من و آرزوهایم را تباه کرده بود،‌‌ زندگی کنم؟‌ مگر من اصلاً تمام این سال‌ها زندگی کرده‌ام؟! چرا باید در کنار اویی باشم که فرسنگ‌ها با چیزی که می‌شناختمش فرق داشت؟‌"​

 

[ADLAYD]

"هیچ خبری از نگرانی حرف‌هایی که مردم پشت سرمان می‌زدند نبودیم و مانند دو پرنده آزاد،‌ رها پرواز می‌کردیم.‌ تا اینکه مادرم فهمید و من را با ندیدن رنگ بازی و کوچه محروم کرد و اما آرمان...‌ نه!‌ آرمان پسر مامان بود و تنبیه برای او جایی نداشت."‌​

 

[ADLAYD]

"دو راهی درست یا نادرست بودنش را نمی‌دانم،‌ تنها این را می‌دانستم که در تمنای کمی آرامش بودم.‌ شاید در آغوش حرف‌های سوزناک و کشنده‌ی مادری که هیچ‌گاه من را ندید و درک نکرد،‌ و شاید در آغوش سیلی‌های پدرانه‌ای که از کار بد نکرده‌ام می‌گرفتم."​

 

[ADLAYD]

"نمی‌دانم برخورد مادر،‌ با دیدن سر و رویم چگونه خواهد بود و استرس ناشی از این افکار،‌ پروانه‌هایی را در وجودم به رقص در آورد.‌ پروانه‌هایی سیاه رنگ و ارغوانی که بر در و دیوار وجودم برخورد می‌کردند و باعث بیشتر شدن استرسم می‌شدند.‌"​

 

[ADLAYD]

"گفته بودند افرادی که نخواهند بمانند و می‌روند،‌ چمدان نمی‌برند؟‌ می‌گویند آن فرد از جهان و آدمیان سیر شده است و تنها می‌خواهد‌ برود.‌ آیا من اینگونه شده بودم؟‌ اینگونه،‌ آنقدر بیچاره و خسته؟‌ آنقدر فراری از آن دیوی که خود انتخاب کرده بودم؟‌ همان دیوی که زندگی،‌ مجبورم کرد او را انتخاب کنم؟‌"​

 

[ADLAYD]

"در ژرفای نگاهش ناباوری و ترس موج می‌زد و در نگاه من اما،‌ حسرت‌ها بود و حسرت‌!‌ و نگاه‌ها...‌ حرف‌ها داشتند و ولی میانشان انگار صدها سال نوری و کهکشانی فاصله بود که کسی معنای آن را نمی‌فهمید.‌"​

 

[ADLAYD]

"گوشه‌های چشمانم برای لبخندی حزن‌برانگیز بالا رفت و جایی در میان ژرفای قلبم شکست.‌ مادر من!‌ تو خیلی وقت است که از دخترک بخت‌برگشته‌ات دور مانده‌ای.‌"​