متون و دلنوشته‌ها ⭐دلنوشته های رضا کاظمـــی❤️

[سـایهـ سـار؛]

پاییز

زنی‌ست زیبا،

با موهای بلند و روبان‌های رنگی

و مردی‌ست تنها،

عابرِ همیشه‌ی خیابانی که

زن از آن گذشته، رفته باشد

 

[سـایهـ سـار؛]

تو حرامِ منی وُ

حلالِ تمامِ شهر!

با مردم که نمی‌شود جنگید،

به گلوله‌ای حلالَ‌م کن!

 

[سـایهـ سـار؛]

وقتِ رفتن

به‌دستَش سپردمَت،

اما دیگر

بازَت نگرداند.



چه نارفیق است خدا

 

[سـایهـ سـار؛]

این خانه،

موریانه نداشت

یادِ تو

به جان‌ش انداخت!

 

[سـایهـ سـار؛]

دست‌َم را رها کردی

گم‌ شدم میانِ آدم‌ها.

چه‌قدر گم‌شدن خوب است

اما

نه میانِ آدم‌ها

 

[سـایهـ سـار؛]

پاییز را تو آورده‌ای

مرا ،

عاشقانه‌هام

حالا بیا سر سفره‌ی ماه وُ

دوباره بگو: بسم الله

 

[سـایهـ سـار؛]

تو دلَت سفر می‌خواست

من، نه

ولی حالا هر غروب

مرا به سفرهای دور می‌برند دُرناها.

 

[سـایهـ سـار؛]

به مرگ هم نمی‌شود امید‌ بست

وقتی در تو

رسوب می‌کند

تنهایی!

 

[سـایهـ سـار؛]

نخند مَرد!

مَشقی نیستند این گلوله‌ها که هر روز

می‌نشینند به سینه‌ات.

تنهایی،

آدم را هم مثلِ خدا

رویین‌تَن می‌کند!

 

[سـایهـ سـار؛]

تو مُرده‌ای وُ من

نفس می‌کشم هنوز

و این تناقضِ بزرگ

- مرگ که جای خود -

خدا را هم گیج کرده است!