دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های ترشحات مغزی یک دیوانه | رویا سعادت کاربر انجمن یک رمان

[Roya.saadat]

خواب‌هایی آشفته، مرا از بیداری می‌ترساند.
چشم‌هایم هق می‌زنند؛
از غضب دردهایی که قرار است ببارد.
ای مردم شهر!
تمامِ من می‌لرزد از وهم غمی که قرار است مرا در بر بگیرد؛
کاری کنید... .

 

[Roya.saadat]

می‌توانی مرا از یاد ببری و به دست بادها بسپاری؛
می‌توانی مرا به دور دست‌های خیالت بفرستی.
می‌توانی مرا میان تبعیدی های ذهنت پرت کنی؛ اما قول می‌دهم که من هم، می‌توانم دوباره عاشقت کنم.
من...به توان عاشقی رسیده‌ام.
دوباره و دوباره‌ها تو را حیران عشق می‌کنم؛
به تکرار تو را غرق موج‌های دوست داشتن خواهم کرد.
مرا فراموش کن...
من تو را از بَر شده‌ام...دوباره عاشقت خواهم کرد.

 

[Roya.saadat]

تمام شهر را خواب گرفته‌است؛ سقف‌ها را باد برده‌است.
دیوار‌ها و پنجره‌ها مرده‌اند و عشق را کسی کشته‌است.
مردها را میان دود سیگار و زردآبی خواب رفته‌است.
زن‌ها را میان بوی ه*رز و سرخابی خواب رفته‌است.
چشم‌ها را میان رقصانی ریده شده‌است؛
لب‌ها را میان امواجی مرداب شده‌است.
تنی را میان آغوش‌ها صبح شده‌است.
تمام آب‌های این شهر را هم یخ بسته است؛ خستگی را چمدان بسته است.
مرده‌های شهر انقلاب کرده‌اند، گورستان را ترک کرده‌اند.
و خدا این شهر را به حال خودش رفته است.

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Roya.saadat]

و در نهایت باران به شهر ویران سر زده بود...
امان... امان که اگر نوشدارو باران باشد...
شهر ویران را هم زنده خواهد کرد... .

 

[Roya.saadat]

ما برای زنده بودن زیادی خسته بودیم؛
زیادی شکسته و زیادی مرده.
شاید ما میان دردهایمان جان سپارده بودیم...
شاید ما تنها کالبدی پیر و شکست خورده بودیم؛
ما ناگذیر، تنها بازمانده هایی از جنگ روزمرگی‌هایمان بودیم.
ما برای زندگی زیادی پیر بودیم...
وقتش رسیده بود... تن خسته‌ی مارا باید به خاک خیس می سپاردند.

 

[Roya.saadat]

عشق دیوانه را دست کم گرفته بودیم؛
دل را به سر شیدایش سپارده بودیم؛
عقل را بازیچه‌ی ناز و نیازش کرده بودیم؛
زندگی را ساده به دستش داده بودیم.
چشم که برهم زدیم، صاحبِ جنون و سر شیدا بودیم!
ندانسته هم، میان سینه‌یمان عشق را جا داده بودیم!
قرارمان خیره‌گی بود نفهمیدیم، دل را به رنگ چشمانش باخته بودیم...!

 

[Roya.saadat]

از میان پنجره‌های خیس باران خورده
تو را به تماشا نشسته‌ام.
دست زیر چانه زده؛ از دور تو را طواف می‌کنم.
از میان همان پنجره‌ دست به سر و تنت می‌کشم
حال مرا نمی‌فهمی که برایت بگویم رفع دلتنگی را
حال مرا این پنجره‌ها می‌دانند که زخم دل فراموش می‌کنم به وقت زیارت چشمانت .
حال مرا تو یاد نمی‌گیری؛ تو برای حال و هوایت چرتکه دست می‌گیری و من، شیدای چرتکه انداختنت هم می‌شوم.
حال مرا پنجره‌ها می‌فهمند و بس... .

 

[Roya.saadat]

به اندازه‌ی تمام انتظاری که از اطرافیانمان داریم؛
شکست را هم تجربه می‌کنیم.
بهتر است انتظارمان را بگذاریم در کوزه و آب سردش را برای مبادا نگه‌داریم. در این روزهایی که همه به اندازه‌ی نیازشان تو را کنار خود می‌خواهند؛ بهتر است بار و بندیل جمع کنی و انتظارهایت را از میان دست و پاها برداری.

 

[Roya.saadat]

یک روزهایی در زندگیمان پیدا می‌شود
که حتی حالمان را خودمان هم نمی‌فهمیم
یک قرارِ بی قراری لابه‌لای نفس‌هایمان پرسه میزند
قلب دیوانه میان هر تپش به سرفه می‌افتد
یک روزهایی هم بهتر است دست از سر خودمان برداریم
خود را به حال خود بگذاریم وترک کنیم
خودمان را جایی جا بگذاریم و رها کنیم
شاید بعدها حالمان بهتر شد
شاید یک عصر پاییز، بعد از قدم زدنی طولانی
شاید یک شب زمستان، کنار پنجره‌ای نم گرفته
شاید هم شبی که نه برف باشد نه باران؛
او آمده باشد و میان خانه‌ات رقصیده باشد.

 

[Roya.saadat]

گاهی تو را نمی‌فهمند که نمی‌فهمند
هرچه دست رو می‌کنی پیش چشم‌هایشان
هرچه لب باز ‌می‌کنی زیر گوش‌هایشان
هرچه راز برملا می‌کنی بین قضاوت هایشان
باز هم تو را نمی‌فهمند که نمی‌فهمند
درست تر بگویم نمی‌خواهند که تورا بفهمند...
نمی‌خواهند که اشک‌ و بغضت را باور کنند
نمی خواهند که لرز و ترس نشسته در صدایت را باور کنند.