مجموعه دلنوشته‌های شاعر تمام نخواهد شد | الهام‌ فرجی کاربر انجمن یک رمان

[بریوان]

نام اثر: شاعر تمام نخواهد شد
به قلم : الهام فرجی (بریوان)
تگ: منتخب، رتبه سوم BDY

مقدمه:
پاهای اروانه‌ات را در خاکی که وطنت بود زنجیر کردند
و حالا دارند تو را می‌برند
تو را می‌برند و من پاهای خواب رفته‌ی به نرسیدن عادت کرده‌ام را نمی‌توانم بیدار کنم.
جامانه‌ای که هیچ‌وقت نبوسیدی‌اش،
بوی تو را می‌دهد.
با دستان سوخته‌ی تاول زده‌ام، چشمان تک گل آفتابگردان‌مان را می‌گیرم
تا فانوس آسودگی به دار آویخته را نبیند
و از بیم تاریکی آغوش خونی‌مان
به نور دروغین دریچه‌های مسدود پناه نبرد
و آنقدر از تو می‌نویسم تا تمام مردم شهر در خاطرشان بماند
که شاعر حتی اگر نباشد تمام نخواهد شد!​

 

[Violinist cat❁]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[بریوان]

تو را از کدام راه بردند؟
تو را از کدام راه ربودند؟
تمام جاده‌ها را با پاهایی که قلم کرده‌اند به دنبالت دویدم
همچون هاجری که با نفس درنیامده‌ی سینه سوزان،
هفت بار میان صفا و مروه دوید
و جز سراب به هیچ مقصدی نرسید.
لبان ترک خورده‌اش در حسرت جرعه‌ای آب،
مویه‌کنان خدا را صدا می‌زد
و لبان دوخته‌ی من در عطش بوسیدنی که هیچ‌گاه قسمتم نخواهد شد،
در دوزخ نبودت خواهد سوخت
تو را از کدام راه بردند؟​

 

[بریوان]

از میدان جنگ بازگشته بودم
از میدانی که هوای نفس کشیدن نداشت،
به هوای دیدن تو بازگشته بودم.
رخت غول‌پیکر عزا بر تن نحیفم زار می‌زد.
از میان بندهای پوتین روی خاکریز افتاده،
صدای گریه‌های دخترکی را می‌شنیدم که جنگ معشوقش را به خاک انداخته بود
و تنی که وطنت بود،
بوی باروت و مرگ می‌داد.
دستان خالی از همه جا بریده‌ام به دستان یخ زده‌ات نرسید... .
تو را از کدام راه ربودند؟​

 

[بریوان]

جای قاب عکس نداشته‌ام از تو
بوف کور هدایت را
چون مادری که استخوان به آغوش می‌کشد،
در آغوش می‌کشم.
دود آخرین سیگاری که کشیدی
همراه غبار امید واهی شده‌ام به باد می‌رود.
خودم بر باد رفته‌ام
و تو نیز با دستانی که زیر پوستشان ضحاک نفس می‌کشد
بر باد رفته‌ای... !​

 

[بریوان]

عزیزانمان لا به لای پوکه‌ها و ترکش‌ها جا مانده‌اند
ماه‌ها گذشته است و هنوز بوی دود و باروت را می‌شنوم.
به کدامین دست‌آویز برای نجاتمات چنگ بیاندازم،
زمانی که پدرت را به خاک سپردند
و خاک را از پدرم ستاندند
و مادرانمان برای کودک مرده‌ی آزادی
گهواره تکان می‌دهند
و لالایی می‌خوانند
تا صدای اهریمنان،
خواب پر کابوس را به یغما نبرد!​

 

[بریوان]

تیشه به ریشه‌ام زده‌اند
زخم‌ها کاری‌اند و دیگر نمی‌توانم رد شکنجه‌های تنم را ماست‌مالی کنم
تو را به خاک باوانت قسم
به هوای زنده کردن،
اشک‌‌های خون‌آلودت را در گلدان اروانه‌ی خشکیده‌ات جاری نکن
بگذار به خواب بروم
بگذار به خواب بروم تا دیگر جمجمه‌ی شکسته‌ی اشکان، کابوس بیداری‌هایم نباشد
و صدای گریه‌های کودک همسایه
که در به در
به دنبال پدر بی‌نام و نشانش می‌گردد را نشنوم ... .​

 

[بریوان]

تو را از کدام راه ربودند؟
دفتر شعرت اینجا جامانده است
واژه‌ی "چاوکال" تیغ می‌شود و در چشمانم فرو می‌رود
تو روزی برای کبودی زیر چشمان من گریسته‌ای
و چشمان من به روی عالم و آدم بسته شده‌ است!
در تمام راه‌هایی که رفته‌ای چاوکال را با خودت کشانده‌ای
و من در کدام راه اول خودم،
بعد تو را گم کرده‌ام
و تو را از کدام راه ربودند... ؟​

 

[بریوان]

اتاقت بوی روز عزا می‌دهد
روی یکی از دیوار‌ها،
رد انگشتان ظریف خونی زنی جا مانده‌ است
با خود فکر می‌کنم:
شاید آن روزی که قول رقصیدن می‌داد
و از جامانه‌ای که در هوا تکان می‌خورد
و دستانی که قرار بود قفل دستانش شود می‌گفت،
حتی دیوار هم تکیه‌گاهش نشد
و بر زمین افتاد...
پای سرباز دشمن قفسه‌ی سینه‌ام را خورد می‌کند
و نفسم به زور درمی‌آید
و تو را از کدام راه ربودند؟
​

 

[بریوان]

بهمن ماه همیشه بی‌رحم ‌‌‌‌و غارتگر است
زانوان یخ‌زده‌ی بیچاره‌ام میان برف‌های سیاه،
رو‌به‌روی همان دری که پشتش رفیقانمان را به اسیری گرفته‌اند، جا مانده‌اند
دختربچه‌ی کناری‌ام با التماس زانوان فرمانده‌ی کور و کر را گرفته‌ است
و برای آخرین وداع می‌گرید
و زار می‌زند
و مترسک‌های کاغذی سلاح به دست،
با پوزخند برانداز می‌کنند
و زیر لب می‌گویند:
این اولی نیست و آخری نخواهد بود!
و رحم را فرسنگ‌ها دورتر از اینجا به خاک سپرده‌اند... .​