دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های بهارِ ساتراب | شبآرا کاربر انجمن یک رمان

[melin f]

به نام خدا.
نام دلنوشته: بهارِ ساتراب.
نویسنده: شبآرا.
مقدمه:
ساترابترین ساترابم. بهارترین بهارم. چه بگویم؟ من چه بگویم که آرام گیرم؟
آخر حرفهای تکراری زیاد دارم؛ اما به قطع تو دوست نخواهی داشت.
بغض گلوی لعنتیم را فشار میدهد.
عاجزم؛ خدایا من از گفتن عاجزم!
*ساتراب: حاکم.

 

[HAKIMEH.MZ]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[melin f]

***
بهارم همه برای رفته‌هایشان کم عذا می‌گیرند.« « چه برسد به کسی که روزی، ساعتی، دقیقه‌ای و ثانیه‌ای نبوده است.


اشک‌هایم را بنگر. من فقط اشک‌هایی برای ریختن و بغضی برای فشردن گلویم دارم. من فقط گریه را بلدم. « من از سیاستی که با آن شود تو را برگرداند، خبر ندارم.

گمانم آن سیاست جادو باشد. آخر فقط جادو و یا که معجزه می‌تواند تو را برگرداند.

 

[melin f]

***تو ساترابِ دلم هستی. من هنوز هم انگار که باشی؛ خدایم را برای داشتنت سپاس می‌گویم. چه انتظاری داری؟ من بیمارِ توام و بودن‌هایی که نبود. تو بگو بهارم. آیا پایانِ زمین را دیده‌ای؟ جایی که زمین به آخرش برسد. تو برایم همان زمینی هستی که هر اندازه درونش چرخ بزنم؛ پایانی برایش نباشد. تو پایان نداری بهارم. حسرت‌هایم خارِ گل‌های باغچه شده است. من چون گنه‌کاری که راهِ باز‌گشت ندارد نا‌چارم. نبودت را بالا می‌آورم و هیچ طبیبی توانِ عوض کردنِ اًتمسفرم را ندارد.
*اًتمسفر: کنایه از اوضاع و احوال است.

 

[melin f]

***
من هم همچون آدم‌های دارس شده‌ام. همان‌طور که یادِ تو برای بقیه دارس شده است بهارم. گمانم همه یک روز از عمر‌شان فرسوده می‌شوند. ظاهراً برای تو و من زود‌تر اتفاق افتاده است. ولی یادِ تو نزد من کهنه نشده و نمی‌شود. هیچ‌گاه نگران نباش؛ تو همیشه در این دنیا زنده خواهی بود. من تو را زنده خواهم گذاشت. نمی‌گذارم هیچ‌گاه چشمانِ معنویت از این دنیا چشم بندد.
آدمی هیچ‌گاه از دست و پایش نخواهد گذشت. دیگران را فدا خواهد کرد؛ اما از تکه‌ای از وجودش نخواهد گذشت؛ و تو همان دستِ سومم هستی بهارم.
*دارس: کهنه؛ فرسوده.

 

[melin f]

***
« دالای خروشان هم اگر تو بود، زیبا می‌شماردمش. آخر تو برایم معنای زیبایی هستی. گمانم حتی اگر بد می‌شدی؛ باز هم زیبا‌ترین من بودی.
بهارم تو همان نسیمِ دوست داشتنیِ زندگیم بودی. سکوتت چون ماه بود و زیبایی‌ات هم... چون ماه تک در آسمانِ دلم می‌درخشی. تو همان آسمانی هستی که هر رنگی شود توجه‌ها را از آن خود می‌کند. من چه‌طور دوستت نداشته باشم؟ وقتی که تو برایم همان دنیایی هستی که از بین رفت. من تو را به هر‌چه در این دنیاست تشبیه می‌کنم.
*دالای: اقیانوس؛ دریا.

 

[melin f]

***
بهارم؛ آن‌چه دلِ نا‌چارم می‌خواست وجود تو بود. تو مانندِ شب برایم بودی. به پروردگار قسم که آرامشِ شب چون آرامشِ وجودِ تو بود. انگار شب‌ها هم بودنت را فریاد می‌زدند؛ و روز‌ها. تو به زیباییِ نورِ خورشید بودی و روز چون تو روشن بود. شاید هم باز خبر از حضورت می‌داد. من همان سنگی بودم که با یادِ تو می‌شکستم. همان دریای طوفانی که آرامشش تو بودی.

 

[melin f]

***
آن‌چه من خواهم نوشت و نوشته‌ام برای آیندگان کلیشه خواهد بود. تو چه بهارم؟ تو نیز سخنانِ مرا کلیشه خواهی دانست؟ آن‌چه برای تو باز‌گو می‌کنم؛ همه از دل بر‌می‌خیزد و همیشه هم همین‌گونه خواهد بود.
کلمات را بسیج کرده‌ام تا چیزی بگویند که برایت دل‌نشین باشند. آن‌چه من می‌خواهم به دل نشستنِ خود و کلماتم است.
هر‌چه کلمه از زبان و از نوشته‌هایم بر‌می‌خیزد را دوست بدار. زیرا هر‌چه از آن تو‌ست برای من زیبا‌ست.
من بازیِ کلمات را از تو آموختم. نبودِ تو مرا با کلمات دوست کرد.

 

[melin f]

***
بهارم؛ پتو جسمم را گرم می‌کند و فکر و یادِ تو دلم را. حال می‌توانم تو را به پتوِ دلم تشبیه کنم. تو چون دیوار هستی و نیستی. دیوار حداقل جسمش در نزد من است. ولی حتی نمی‌دانم تو اصلاً مرا می‌شناسی؟
آن‌چه دلم را سرد خواهد کرد سرمای هوا نیست؛ نا‌آگاهیِ تو از وجود خودم است.
تو تنها شمعِ عجیبِ دلم هستی که روشن مانده است. باز هم بودن و نبودنت را سپاس؛ من همین بودنِ نصف و نیمه‌ات را هم دوست دارم.

 

[melin f]

***
حامی و حفی‌ات می‌شدم فقط اگر بودی. فقط اگر بودنت را حس می‌کردم؛ فقط بودنت را!
من برایت جان‌هایی را با بی‌رحمی می‌ستودم. بی‌رحمانه برای بودنت قلب می‌شکستم. من حتی از تکرارِ کلمه‌ی افسوس هم خسته‌ام. چه کسی می‌گوید کسی جایت را خواهد گرفت؟ دومین‌ها هرگز ستوده نشده‌اند. من به زجری که در دومین‌ها خواهد بود فکر نخواهم کرد. من تو و فکرت را به قلبی حتی شکسته نخواهم فروخت. من خودخواهم و تو خودخواهانه باید بمانی.
*حفی: مهربان؛ دلسوز.