داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه کوه هم به زمین تکیه کرده است | فاطمه علی‌آبادی کاربر انجمن یک رمان

[Fateme.]

سه روز بعد در یک رستوران که نه، یک جگرکی کوچک نشسته بود و منتظر بود این آقای حسین‌نامی که آریانا گفته بود بیاید و مقابلش روی یکی از این صندلی‌های چرب و گرد گرفته‌ی چوبی بنشیند. اشتباه نکنید! قرار گذاشتن در یک جگرکی آن هم حوالی میدان ساعی شهر ری، به هیچ عنوان پیشنهاد حسین نبود بلکه خود نازنین به طور متوالی و در چهار پیامک کوتاه تاکیید کرده بود که حتماً در این مکان یکدیگر را ببینند. دلیلش هم ساده بود؛ در اوج جوانی اولین خواستگارش را درست در همین مکان رد کرده بود آن هم تنها به این دلیل که در نظرش بیش از حد بی‌کلاس بود. آن موقع‌ها خیال می‌کرد خواستگار رویایی کسی‌ست که قرار اول را در یک رستوران شیک حوالی ولنجک بگذارد. خب! از کجا می‌دانست اینکه بنشیند و روی هر بخت‌برگشته‌ای یک عیب و ایرادی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

ابروهای سیاه و پهن بالارفته‌ی حسین هم تاییدی بود بر فکری که کرده بود؛ تیپش به هیچ عنوان مناسب نبود. به هر حال، کاری بود که شده بود. بلند شد و با نشاندن لبخندی روی لبان قلوه‌ای و سرخش، خوش‌آمدگویی و هر دو را دعوت به نشستن کرد. حسین دستانش را در هم قفل کرده و روی میز گرد و شیشه‌ای گذاشت. فرانک هم از همان ابتدای ورود سرش در گوشی ‌اش بود و گویی قصد حرف زدن نداشت. بر خلاف تصورش، واقعاً مضطرب شده بود. سرفه‌ی کوتاهی کرد و بالاخره اولین جمله از میان لبان خشک‌شده‌اش بیرون جَست:
- من یعنی شما...، نه من...
سر فرانک بلند آمد و بعد هم بلند زیر خنده زد. سرِ حسین بلافاصله به سمتش برگشته و اخمی درست و حسابی تحویلش داد. دخترک خودش را جمع و دوباره سرش را گرم گوشی آیفون در دستش کرد. نازنین لبخند...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.