دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Arjmand]

نه گلی به نامت هست


نه خیابان


و نه حتی شش دانگ خانه ای سبز


با بهارخوابی که در آن


نوزادت را


به آغوش بگیری


و من چشم برندارم از این همه زیبایی ات


سطری ، شعری


به نام کوچک تو


هرگز نسرودم


اما تمام این کلمات


برای شاعری است


که ضربان قلبش


از پلک زدن های تو


الهام می گیرد .



سینا_علی_محمدی

 

[Arjmand]

دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید


دو دم به دل برآمد و آتش به جان رسید





بر تن شنیده‌ای چه رسید از فراق جان؟


از درد دوری تو دلم را همان رسید





هرگز جفا نبرده و دوری ندیده‌ام


بر من جفا و جور تو نامهربان رسید





انصاف من بده: که کجا گویم این سخن؟


کز یار برگزیده به یاران زیان رسید





دوشم رقیب بر سر کوی تو دید و گفت:


باز این ستم رسیدهٔ فریادخوان رسید





ما را مگر به پیش تولطف تو آورد


ورنه به سعی ما به کجا می‌توان رسید؟





حال من و تو فاش چنان شد، که سالها


زین دوستی بهر طرفی داستان رسید





یک روز بشنوی که: تن اوحدی ز غم


خاکِ درِ تو گشت و بدان آستان رسید





من بلبلم ز درد بنالم، علی‌الخصوص


فصلی که گل شکفته شد و ارغوان رسید




اوحدی

 

[Arjmand]

دولت عاشقان هوای تو است


راحت طالبان بلای تو است





کیمیای سعادت دو جهان


گرد خاک در سرای تو است





ناف آهو شود دهان کسی


که درو وصف کبریای تو است





سرمهٔ دیده‌ها بود خاکی


که گذرگاه آشنای تو است





ملک عالم به هیچ نشمارد


آنکه در کوی تو گدای تو است





به سحر ناز عاشقان با تو


از سر لطف دلگشای تو است





آنچه از ملک جاودان بیش است


عاشقان را در سرای تو است





آنچه از سیرت ملوک به است


خاک کوی فلک‌نمای تو است





از بلا هر کسی گریزان است


این رهی طالب بلای تو است





گر رضای تو در بلای من است


جان من بستهٔ رضای تو است





من ندانم ثنای تو به سزا


وصف تو لایق ثنای تو است





این تکاپوی و گفت و گوی فرید


همه در جستن عطای تو است




عطار_نیشابوری

 

[Arjmand]

گه شکایت از گلی گه شکوه از خاری کنم


من نه آن رندم که غیر از عاشقی کاری کنم





هر زمان بی‌روی ماهی همدم آهی شوم


هر نفس با یاد یاری نالهٔ زاری کنم





حلقه‌های موج بینم نقش گیسویی کشم


خنده‌های صبح بینم یاد رخساری کنم





گر سر یاری بود بخت نگونسار مرا


عاشقی‌ها با سر زلف نگونساری کنم





باز نشناسد مرا از سایه چشم رهگذار


تکیه چون از ناتوانی‌ها به دیواری کنم





درد خود را می‌برد از یاد گر من قصه‌ای


از دل سرگشته با صید گرفتاری کنم





نیست با ما لاله و گل را سر الفت رهی


می‌روم تا آشیان در سایهٔ خاری کنم





رهی_معیری

 

[Arjmand]

چشمت را ببند ببوسمت،


بعد از آن سال ها


که بیهوده رفتند


بی آنکه من


هر صبح چرخ بزنم در اتاقت،


میان آن همه کاغذ


سنبل ها را روی میز بگذارم


بی آنکه بنشینم روبه رویت


قصه هایت را بخوانی، دنیا مال من شود .


چشمت را ببند برگردم


دستانم را بکشم روی شیشه ها


بگویم: شکوفه های پشت پنجره


چقدر بزرگ شده اند،


چقدر باران و بهار


به تن اتاق قشنگ است .


همه چیز را دوباره می سازیم


دوباره می رقصم میان دره ها و


رودخانه ادامه ی دامنم می شود.





فرناز_خان_احمدی

 

[Arjmand]

هزار سختی اگر بر من آید آسان است


که دوستی و ارادت هزار چندان است





سفر دراز نباشد به پای طالب دوست


که خار دشت محبت گل است و ریحان است





اگر تو جور کنی جور نیست، تربیتست


و گر تو داغ نهی داغ نیست، درمان است





نه آبروی که گر خون دل بخواهی ریخت


مخالفت نکنم آن کنم که فرمان است





ز عقل من عجب آید صوابگویان را


که دل به دست تو دادن خِلاف در جان است





من از کنار تو دور اوفتاده‌ام نه عجب


گرم قرار نباشد، که داغِ هجران است





عجب در آن سر زلف مُعَنْبَرِ مَفتول


که در کنار تو خسبد چرا پریشان است؟





جماعتی که ندانند حظ روحانی


تفاوتی که میان دَواب و انسان است





گمان برند که در باغ عشق، سعدی را


نظر به سیب زنخدان و نار پستان است





مرا هرآینه خاموش بودن اولی‌تر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Arjmand]

می دانم کسی در این اتاق نیست،


و شهر خالی است،


و همه ی میدانهای این شهر خالی، خالی ست،


اما من کوچه های غبارآلود را دوست دارم،


و باران کوچه های غبار آلود را.


من آن ها را که شکست خورده اند


و غمگین اند


دوست دارم،


و آن ها را که پیروز شده اند


و باز غمگین اند،


دوست دارم.




پطروسیان

 

[Arjmand]

گه شکایت از گلی گه شکوه از خاری کنم


من نه آن رندم که غیر از عاشقی کاری کنم





هر زمان بی‌روی ماهی همدم آهی شوم


هر نفس با یاد یاری نالهٔ زاری کنم





حلقه‌های موج بینم نقش گیسویی کشم


خنده‌های صبح بینم یاد رخساری کنم





گر سر یاری بود بخت نگونسار مرا


عاشقی‌ها با سر زلف نگونساری کنم





باز نشناسد مرا از سایه چشم رهگذار


تکیه چون از ناتوانی‌ها به دیواری کنم





درد خود را می‌برد از یاد گر من قصه‌ای


از دل سرگشته با صید گرفتاری کنم





نیست با ما لاله و گل را سر الفت رهی


می‌روم تا آشیان در سایهٔ خاری کنم



رهی_معیری

 

[Arjmand]

می توانستم شاعری باشم


بی درد، پُرافاده، خودپسد،


پرده بردارِ پتيارگانی


که بر ستمديدگانِ ترس خورده


حکومت می کنند.


می دانم!


گلوله را با کلمه می نويسند


اما وقتی که از کلمات


شَقی ترين گلوله ها را می سازند،


چاره ی چريکی چون من چيست؟


کلمات


راهگشایِ آگاهیِ آدمی ست


و ما نيز


سرانجام


بر سر معنایِ زندگی متحد خواهيم شد:


کلمه، کلمه ی نجات!مردم


ترانه ای از اين دست می طلبند...



ارنستو_چگوارا


آرژانتین

 

[Arjmand]

پشت پرچینت اگر بزم، اگر مهمانی‌ است


پشت پرچین من این سو همه اش ویرانی‌ است





انفرادی شده سلول به سلول تنم


خود من در خود من در خود من زندانی‌ است





به جز اینجا که منم هرچه بخواهی جا هست


به جز آنجا که تویی هرچه بخواهم جا نیست





ابرها طرحی از اندام تو را می‌سازند


که چنین آب و هوای غزلم بارانی‌ است





شعر آنی‌ است که دور لب تو می گردد


شاعری لذت خوبی است که در لب خوانی‌ است





دوستت دارم اگر عشق به آن سختی هاست


دوستم داشته باش عشق به این آسانی ا‌ست‌!




حسین_جنت_مکان