دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

جهاندار هوشنگ، با رای و داد


به جای نِیا تاج بر سر نهاد





بگشت از برش، چرخ، سالی چهل


پر از هوش مغز و پر از رای دل





چو بنشست بر جایگاهِ مِهی


چنین گفت بر تخت شاهنشهی





که بر هفت کشور، منم پادشا


جهاندارِ پیروز و فرمانروا





به فرمان یزدان پیروزگر


به داد و دهش، تنگ، بستم کمر





و زان پس جهان یک‌سر آباد کرد


همه روی گیتی پر از داد کرد





نخستین یکی گوهر آمد به چنگ


به آتش ز آهن جدا کرد سنگ





سرِ مایه کرد، آهنِ آبگون


کز آن سنگ خارا، کشیدش برون



فردوسی

 

[Tahmine Arjmand]

با تيشه ی خيال تراشيده ام تو را


در هر بتی كه ساخته ام ديده ام تو را





از آسمــان بــه دامنـم افتاده آفتاب؟


يا چون گل از بهشت خدا چيده ام تو را





هر گل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ


من از تمام گلهـا بوييده ام تو را





رؤيای آشنای شب و روزِ عمرِ من!


در خوابهای كودكی ام ديده ام تو را





از هـر نظر تو عينِ پسندِ دلِ منی


هم ديده، هم نديده، پسنديده ام تو را





زيباپرستیِ دل من بی دليل نيست


زيرا به اين دليل پرستيده ام تو را





با آنكه جـز سكوت جوابم نمی دهی


در هر سؤال از همه پرسيده ام تو را





از شعر و استعـــاره و تشبيه برتــــری


با هيچكس بجز تو نسنجيده ام تو را





قیصر_امین_پور

 

[Tahmine Arjmand]

دلا در عشق تو صد دفترستُم


که صد دفتر ز کونین از برستُم





منم آن بلبل گل ناشکفته


که آذر در ته خاکسترستُم





دلم سوجه ز غصه ور بریجه


جفای دوست را خواهان‌ترستُم





مو آن عودم میان آتشستان


که این نُه آسمان را مجمرستُم





شد از نیل غم و ماتم دلُم خون


به چهره خوشتر از نیلوفرستُم





در این آلاله در کویش چو گلخن


به داغ دل چو سوزان اخگرستُم





نه زورستُم که با دشمن ستیزُم


نه بهر دوستان سیم و زرستُم





ز دوران گرچه پر بی جام عیشم


ولی بی دوست خونین ساغرستُم





چَرَم دایم در این مرز و در این کشت


که مرغ خوگر باغ و برستُم





منم طاهر که از عشق نکویان


دلی لبریز خون اندر برستُم





باباطاهر

 

[Tahmine Arjmand]

ناچار هر که صاحبِ روی نکو بود


هر جا که بگذرد، همه چشمی در او بود





ای گل تو نیز شوخیِ بلبل، معاف دار


کان جا که رنگ و بوی بُوَد، گفت و گو بود





پاکیزه روی در همه شهری بود؛ ولیک


نه چون تو پاکدامن و پاکیزه خو بود





ای گوی حُسن، بُرده ز خوبان روزگار


مِسکین کسی که در خم چوگان، چو گو بود





پندارم آن که با تو ندارد تعلقی


نه آدمی که صورتی از سنگ و رو بود





من باری از تو بر نتوانم گرفت چشم


گم کرده دل، هرآینه در جست و جو بود





بر می‌نیاید از دل تنگم، نفس تمام


چون ناله ی کسی که به چاهی فرو بود





سعدی سپاس دار و جفا بین و دم مزن


کز دستِ نیکوان، همه چیزی نکو بود...





سعدی

 

[Tahmine Arjmand]

بگذشت مه روزه، عید آمد و عید آمد


بگذشت شب هجران، معشوق پدید آمد





آن صبح چو صادق شد، عذرای تو وامق شد


معشوق توعاشق شد، شیخ تو مرید آمد





شد جنگ و نظر آمد، شد زهر و شکر آمد


شد سنگ و گهر آمد، شد قفل و کلید آمد





جان از تن آلوده، هم پاک به پاکی رفت


هرچند چو خورشیدی بر پاک و پلید آمد





از لذت جام تو دل مانده به دام تو


جان نیز چو واقف شد، او نیز دوید آمد





بس توبه شایسته برسنگ تو بشکسته


بس زاهد و بس عابد کو خرقه درید آمد





باغ از دی نامحرم سه ماه نمی زد دم


بر بوی بهار تو، ازغیب رسید آمد





مولانا

 

[Tahmine Arjmand]

شب ها بدون نام تو می آیند


و نبودنت، دیگر،


جای خالی ات را پرنمی کند


کاش چراغ ماه را خاموش می کردی،


شب را نمی دیدم.





ماندانا_زندیان