دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

آن‌قدر سنگ‌باران شده‌ام


که دیگر از سنگ نمی‌ترسم


این سنگ‌ها از چاله‌ی من برجی بلند ساخته‌اند


بلند در میان درختان بلند


سپاس از شما ای معماران


پریشانی و اندوه را


نای عبور از میان این سنگ‌ها نیست


این‌جا آفتاب زودتر بر من طلوع می‌کند


و آخرین نورهای سرخوش خورشید


دیرتر غروب می‌کنند


گاهی از پنجره‌ی اتاق‌ام


نسیم شمالی به درون پرواز می‌کند


کبوتری از دستان من دانه می‌چیند...



آنا_اخماتووا

 

[Tahmine Arjmand]

از ساحت پاک آشیانی


مرغی بپرید سوی گلزار


در فکرت توشی و توانی


افتاد بسی و جست بسیار


رفت از چمنی به بوستانی


بر هر گل و میوه سود منقار


تا خفت ز خستگی زمانی


یغماگر دهر گشت بیدار


تیری بجهید از کمانی


چون برق جهان ز ابر آذار


گردید نژند خاطری شاد


چون بال و پرش تپید در خون


از یاد برون شدش پریدن


افتاد ز گیرودار گردون


نومید ز آشیان رسیدن


از پر سر خویش کرد بیرون


نالید ز درد سر کشیدن


دانست که نیست دشت و هامون


شایستهٔ فارغ آرمیدن


شد چهرهٔ زندگی دگرگون


در دیده نماند تاب دیدن


مانا که دل از تپیدن افتاد


مجروح ز رنج زندگی رست


از قلب بریده گشت شریان


آن بال و پر لطیف بشکست


وان سینهٔ خرد خست پیکان


صیاد سیه دل از کمین جست


تا صید ضعیف گشت بیجان


در پهلوی آن...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

این بوی روح‌پرور از آن خوی دلبر است


وین آب زندگانی از آن حوض کوثر است





ای باد بوستان مگرت نافه در میان


وی مرغ آشنا مگرت نامه در پر است





بوی بهشت می‌گذرد یا نسیم دوست


یا کاروان صبح که گیتی منور است





این قاصد از کدام زمین است مشک‌بوی


وین نامه در چه داشت که عنوان معطرست





بر راه باد عود در آتش نهاده‌اند


یا خود در آن زمین که تویی خاک عنبر است





بازآ و حلقه بر در رندان شوق زن


کاصحاب را دو دیده چو مسمار بر در است





بازآ که در فراق تو چشم امیدوار


چون گوش روزه‌دار بر الله اکبر است





دانی که چون همی‌ گذرانیم روزگار


روزی که بی تو می‌گذرد روز محشر است





گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم


هر روز عشق بیشتر و صبر کمتر است





صورت ز چشم غایب و اخلاق در نظر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

نشسته اند ملخ های شک به برگ یقینم


ببین چه زرد مرا می جوند – سبزترینم





ببین چگونه مرا ابر کرد - خاطره هایی


که در یکایک شان می شد آفتاب ببینم





شکستنی شده ام اعتراف می کنم اما


ز جنس شیشه ی عمر تو ام مزن به زمینم





برای پر زدن از تو خوشا مرام عقابان


کبوترانه چرا باید از تو دانه بچینم؟





نمی رسند به هم دست اشتیاق تو و من


که تو همیشه همانی ، که من همیشه همینم








محمدعلی_بهمنی

 

[Tahmine Arjmand]

پُر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست
از بس که گره زد به گره حوصله ها را

یک بار هم ای عشق من از عقل میندیش
بگذار که دل حل بکند مسئله ها را
اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
درشعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غرل شبیه غزل های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

گاهی ترا کنار خود احساس می کنم
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است

خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

من با غزلی قانعم و با غزلی شاد
تا باد ز دنیای شما قسمتم این باد
ویرانه نشینم من و بیت غزلم را
هرگز نفروشم به دو صد خانه ی آباد
من حسرت پرواز ندارم به دل آری
در من قفسی هست كه می خواهدم آزاد
ای بال تخیل ببر آنجا غزلم را
كش مردم آزاده بگویند مریزاد
من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد
آرام چه می جویی از این زاده ی اضداد ؟
می خواهم از این پس همه از عشق بگویم
یك عمر عبث داد زدم بر سر بیداد
مگذار كه دندانزده ی غم شود ای دوست
این سیب كه ناچیده به دامان تو افتاد
پروانه

بی تاب گلی ست که برای تو چیده ام

گل را به شاخه می بندم

پروانه آرام می شود

شعری برای تو می چینم

بهمنی

 

[Tahmine Arjmand]

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی، چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف زبان دگری گویا نیست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را، امّا
غزل توست که در قولی از آن ما نیست

تو چه رازی که به هر شیوه تو را می‌جویم
تازه می‌یابم و بازت اثری پیدا نیست

شب که آرام‌تر از پلک تو را می‌بندم
در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست

این که پیوست به هر رود که دریا باشد
از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست

من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم
این تو هستی که سزاوار تو باز این‌ها نیست


بهمنی

 

[Tahmine Arjmand]

می‌نوشمت که تشنگی‌ام بیشتر شود
آب از تماس با عطشم شعله‌ور شود

آنگاه بی‌مضایقه‌تر نعره می‌کشم
تا آسمان ِ کر شده هم با خبر شود

آن‌قدر‌ها سکوت تو را گوش می‌دهم
تا گوشم از شنیدن ِ بسیار کر شود

تو در منی و شعرم اگر «حافظانه» نیست
«عشقت نه سرسری ست که از سر به در شود»

آرامشم همیشه مرا رنج داده‌است
شور خطر کجاست که رنجم به سر شود؟

مرهم به زخم ِ بسته که راهی نمی‌برد
کاشا که عشق مختصری نیشتر شود


بهمنی

 

[Tahmine Arjmand]

ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا تو

پر می‌کشم از پنجره‌ی خواب تو تا تو
هر شب من و دیدار در این پنجره با تو

از خستگی روز همین خواب پر از راز
کافی ست مرا، ‌ای همه‌ی خواسته‌ها تو

دیشب من و تو بسته‌ی این خاک نبودیم
من یکسره آتش، همه ذرات هوا تو

بیدارم اگر دغدغه‌ی روز نمی‌کرد
با آتش مان سوخته بودی همه را تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

‌ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا-تو

آزادگی و شیفتگی، مرز ندارد
حتا شده‌ای از خودت آزاد و رها تو

یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟
دیگر نه و هرگز نه، که یا مرگ که یا تو

وقتی همه جا از غزل من سخنی هست
یعنی همه جا تو، همه جا تو، همه جا تو

پاسخ بده از این همه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

من

دل رفتن نداشتم

درخت خانه ات ماندم

تو

رفتن را

دل دل نکن!

ریزش برگ هایم

آزارت می دهد.
تو را گم می‌کنم هر روز و پیدا می‌کنم هر شب
بدیناسن خواب‌ها را با تو زیبا می‌کنم هر شب
تبی این گاه را، چون کوه سنگین می‌کند آنگاه
چه آتش‌ها که در این کوه برپا می‌کنم هر شب
تماشایی است پیچ و تاب آتش‌ها. خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می‌کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی‌ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می‌کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بیکسی‌ها می‌کنم هرشب
تمام سایه‌ها را می‌کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می‌کنم هر شب
دلم فریاد می‌خواهد، ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می‌کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی؟
که من...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.