دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

بهار من کجایی؟
کجا عطر خود را پراکنده‌ای؟
کجا گام برمی‌داری
و در کدام آسمان سرت را بلند می‌کنی
تا دلت را بگشایی؟
آه ای گل نخستین بهار من
کجا رفته‌ای ؟
آیا هرگز به سوی من باز می‌گردی؟
و آیا نفس‌های بی‌قرار ما بار دیگر
تا آسمان بالا خواهد رفت؟

آه ای بهار
بهار من
بگو آخر کجایی ؟

جبران خلیل جبران

 

[Tahmine Arjmand]

من که از بازترین پنجره
با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم!
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود.
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.
هیچکس زاغچه ای را
سر یک مزرعه جدی نگرفت .
من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد
و شبی از شبها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟
باید امشب بروم
باید امشب چمدانی را
که به اندازه ی پیراهن تنهایی من
جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی واژه
که همواره مرا می خواند
یه نفر باز صدا زد سهراب!
کفش هایم کو؟

سهراب_سپهری

 

[Tahmine Arjmand]

نشاید گفتن آن کس را دلی هست
که ندهد بر چنین صورت ، دل از دست

نه منظوری ، که با او می‌توان گفت
نه خصمی ، کز کمندش می‌توان رست

به دل گفتم ، ز چشمانش بپرهیز
که هُشیاران نیاویزند با م**س.ت

نه آزاد از سرش ، بر می‌توان خاست
نه با او می‌توان ، آسوده بنشست

اگر دودی رَوَد ، بی آتشی نیست
و گر خونی بیاید ، کُشته‌ای هست

خیالش در نظر، چون آیدم خواب؟
نشاید در به روی دوستان بست

نشاید خرمن بیچارگان سوخت
نمی‌باید دل درمندگان ، خَست

به آخِر ، دوستی نتوان بریدن
به اول ، خود نمی‌بایست پیوست...

سعدی

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

بزن که سوز دل من به ساز میگوئی
ز ساز دل چه شنیدی که باز میگوئی

مگر چو باد وزیدی به زلف یار که باز
به گوش دل سخنی دلنواز میگوئی

مگر حکایت پروانه میکنی با شمع
که شرح قصه به سوز و گداز میگوئی

به یاد تیشه ی فرهاد و موکب شیرین
گهی ز شور و گه از شاهناز میگوئی

کنون که راز دل ما ز پرده بیرون شد
بزن که در دل این پرده راز میگوئی

به سوی عرش الهی گشوده ام پر و بال
بزن که قصه ی راز و نیاز میگوئی

نوای ساز تو خوانَد ترانه ی توحید
حقیقتی به زبان مجاز میگوئی

ترانه ی غزل شهریار و ساز صباست
بزن که سوز دل من به ساز میگوئی...

شهریار

 

[Tahmine Arjmand]

نگارا، بی‌تو برگِ جان کِه دارد؟
دل شاد و لب خندان، کِه دارد؟

به امید وصالت، می‌دهم جان
وگرنه، طاقت هجران که دارد؟

غم ار ندهد جگر ،بر خوان وصلت
دل درویش را ،مهمان ،کِه دارد؟

نیاید جز خیالت در دل من
بجز یوسف ، سرِ زندان ،که دارد؟

مرا با تو خوش آید خُلد، ورنه
غم حور و سر رضوان که دارد؟

همه کس می کند دعوی عشقت
ولی با درد بی درمان ،که دارد ؟

غمت هر لحظه جانی خواهد از من
چه انصاف است؟ چندین جان که دارد؟

مرا گویند: فردا روز وصل است
وگر طاقت هجران که دارد؟

نشان عشق می‌جویی، عراقی
ببین تا چشم خون افشان که دارد؟

عراقی