دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های "بر خاک رفته" | مهشید شکیبایی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

به نام خداوند رنگین کمان

نویسنده: مهشید شکیبایی
عنوان: بر خاک رفته
مقدمه:
خنده‌های حک شده بر صورتت را با اسید سوزاندند. سوزاندند تا مبادا انحنای لب‌هایت امید را در دلم زنده کند. دیدم که چطور آرزوهایت را همچون کودکی بزرگ می‌کردی. اما آنها... آنها فرزندان کوچکت را هم قربانی کردند. و تو، همراه همان لبخندهای زیبا، با آرزوهای نشکفته بر خاک رفتی.‌‌.. .

شروع: 1402/11/19​

 

[.Mobina.]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

ستاره‌ها درون چشمانت بودند که هروقت می‌دیدمت می‌درخشیدند. به قلب من هم نور می‌دادند.
تو انگار ماه را نوشیده بودی که آنطور سرشار از امید بودی. ساخته شده بودی تا آسمان را روشن کنی. و آنها... وجود تو را که خاموش کردند، تاریکی شهر را بلعید... و من ماندم و غمی که از ناودان‌ها هم چکه می‌کرد!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

می‌دانی که... از همان روز، باد دارد مرثیه‌ی رفتنت را می‌خواند.
حالا دیگر خانه نمی‌خندد. غنچه‌ها بیمار شده‌اند و پنجره‌ها مدام می‌نالند‌. من هم به خوبی تو نیستم که درد خودم را فراموش کنم و آنها را تسلی دهم.
اینجا فقط به یک "تو" نیاز دارد. تویی که آنقدر مهربان بودی، که گلوله‌ها را هم در آغوش گرفتی... .​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

نبودِ تو مثل باران‌های پاییزی، هر صبح پشت پنجره می‌بارد و خاطرت، زمین خشک حافظه‌ام را خیس میکند. نمی‌گذارد از یاد تو کم شود. از ساز خمود و دلتنگت گرفته، تا خورشیدی که روزی روی موهایت می‌تابید و امروز، روی خاکت... .
شاید پری‌ها در چشم‌هایت پنهان شده بودند، که همه این‌چنین دوستت داشتند. همه... به جز آنها! آنها از خنده‌های تو می‌هراسیدند. چه می‌دانستند، که از قلبت هم نهال‌های آزادی می‌روید؟!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

من در نبود تو، آنقدر خیابان‌ها را قدم زده‌ام که پاهایم را فراموش کرده‌ام‌‌. در پی امیدی که که لحظه‌ی آخر از پستوهای قلبت گریخت، همه جا را گشته‌ام‌. من آن کلیسای متروک را گشته‌ام. و آشیان گنجشک‌ها را. و از یاد برده بودم که تو گفتی امید را باید در آوازها بجویم... که ترانه، ریشه افشانده در خاک اینجا! ​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

کسی گریه‌ی گلوله‌ها را ندید. آخر اشک آنها، با خون تو آمیخته شد. کسی ندید که گلوله‌ها هم محکومند به کشتن و مردن! و من این روزها برای گلوله‌ها هم می‌گریم. برای شکوفه‌های درخت آلوچه، که پس از تو خشک شدند هم!
و کاش به من می‌گفتی که در انتهای مسیرِ کدام ستاره، شادی انتظارمان را می‌کشد.‌ تو می‌دانستی... ولی یادت رفت که دانستن، اینجا بزرگترین جرم است!​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

دیگر گریه میسر نیست.
اشک‌ها را باید به باد سپرد تا به شیوه‌ی باران بر مزارت ببارد. حال، تو را درون سینه‌ام‌ حس می‌کنم. میان مهی که درختان برهنه را پوشانده. در ابرها میبینمت که طوفان‌ها و باران‌های وحشی را رام میکنی. انگار هرگز از روی زمین کم نشده‌ای... .​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

تو به شکل یک لاله، دوباره به خانه بازگشته‌ای و در باغچه‌ی کوچکمان روییدی. به گل‌هایت می‌گویی که دیگر نگریند. به باد می‌گویی که دیگر مرثیه نخواند.
امیدی که در وجود تو می‌دیدم را اکنون، در لاله‌ی جوان باغچه می‌بینم. و به یاد می‌آورم که تو هرگز نمرده بودی..‌. ‌.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

شاید تو همان گنجشکی هستی که از بارانِ بهاری به خانه پناه آورده بود. همان که بال‌هایش زیر سنگینی تگرگ‌ها خم شده بود، اما می‌خواست به آشیانه‌اش برگردد. من تو را در بال‌ زدن‌های او نیز یافتم. انگار در همه‌جا تکثیر شده‌ای‌ و هیچ‌وقت از یاد نمی‌روی... .​