دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های "بر خاک رفته" | مهشید شکیبایی کاربر انجمن یک رمان

[MAHSHID SHAKIBAEI]

هرروز می‌روم کنار باغچه می‌نشینم و خاطرات تو را می‌خوانم. امروز این صفحه از دفترت را برایش خواندم. «همیشه دلم می‌خواست یک قصه باشم. قصه‌ای که هربار پایان خوشی داشته باشد. بچه‌ها با شنیدنم به ‌خواب بروند و من پر بکشم و به سرزمین قصه‌ها بازگردم.» و هردو خوب می‌دانیم که قصه‌ی تو هنوز تمام نشده‌‌. پایان داستان تو آزادی‌ست.​

 

[MAHSHID SHAKIBAEI]

وقتی شعر روی مزارت را بلند خواندم، مامان گریست. انگار که تو آن شعر بودی و من داشتم می‌خواندمت. من شعر را تکرار می‌کردم و تو تکرار می‌شدی؛ مثل یک شعر بر خاک رفته.
گنجشک هم که روی شاخه نشسته بود، شعر را برداشت و به آسمان برد. و من باز در حرکت بال‌هایش تو را دیدم که داشتی شعر می‌خواندی... .
«خالق تو را شاد آفرید، آزاد آزاد آفرید. پرواز کن تا آرزو، زنجیر را باور نکن.»​