در حال تایپ رمان ردپای ویرانی | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

ᎩᎧᏦᎩᏗ · 16/2/24

زاویه دید:
دانای کل، اول شخص مفرد

کد رمان: 5572
ناظر رمان: L.latifi❁

خلاصه:
ویرانی قصه‌اش برای امروز و دیروز نیست.
آدم‌هایی که پس از گذشت سالیان دراز، هنوز در بامداد ویرانی خود جا مانده‌اند و روحشان لا‌به‌لای ویرانی آن صبح ترک برداشت.
اینجا پشت پرده‌ی هر ویرانی یک «ویران کننده» وجود دارد!
در این سرزمین روح هر کس، توسط دیگری ترک برداشته است.

عکس شخصیت:https://forum.1roman.ir/threads/254563/

M A H D I S · 18/2/24

«به نام داعیه‌ی سر متن‌ها»

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن رمان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین جامع تایپ رمان

آموزش قرار دادن رمان را در تاپیک زیر دنبال کنید.
نحوه‌ی قرار دادن رمان در انجمن برای مطالعه کاربران

و برای پرسش سوالات و...

ᎩᎧᏦᎩᏗ · 18/2/24

مقدمه:
یک نفر باید مرا از این خواب خوش بیدار می‌کرد؛ باید می‌گفت دختر جان! تو نمی‌توانی پایان دلخواهت را برای این قصه رقم بزنی؛ چرا که بعضی قصه‌ها انتهای‌شان، از همان ابتدا مشخص شده است و دل ساده‌ی من که در گوشه‌ای خزیده بود و با بی‌تابی نجوا می‌کرد: «بخاطر عشق» اما نه، چرا که تاریخ همیشه ثابت کرده «عشق» همچون خانه‌ای روی گسل است.
____________________
«تقریباً نزدیک دو سال سر ایده‌ی این رمان با خودم کلنجار رفتم. همش با خودم گفتم:
- می‌تونی بنویسی؟ مطمئنی؟
- نه‌نه، بیخیالش شو.
بارها خواستم جهت رمان رو عوض کنم، چون از نوشتن در موردش و مهم‌تر از اینکه چطور باید به رشته‌ی تحریر درش بیارم، می‌ترسیدم؛ اما دل رو زدم به دریا و می‌خوام خودم رو به...

ᎩᎧᏦᎩᏗ · 19/2/24

جهت مشاهده متن کامل باید عضو انجمن شویدجهت مشاهده متن کامل باید عضو انجمن شوید
توجه: ابتدای رمان مربوط به آینده و در سال هزار و چهارصد و سه می‌باشد و مابقی آن در سال هزار و چهارصد روایت می‌شود. در هر فصل از رمان، گریزی به گذشته خواهیم داشت.
.

ᎩᎧᏦᎩᏗ · 19/2/24

______________________________

فصل اول
دلتنگی‌ام به طرز عجیبی، شبیه توست.
در عین این‌که نیست کنارم، همیشه هست.
(سعید شیروانی)

تهران
پشت میز تحریر چوبی نشسته است و د‌ر‌ حالی که خودکار بیک مشکی را لا‌به‌لای انگشتان کشیده و بلندش به بازی گرفته، به دفتر کاهی و صفحه‌ی سپیدی که جلوی چشمانش خودنمایی می‌کند، چشم دوخته است.
انگشتان ظریفش آرام و باحوصله خودکار را به سمت کاغذ هدایت می‌کنند و جوهر شب‌گون خودکار، گونه‌ی رنگ باخته کاغذ را می‌بوسد و سطر اول بدین شرح نگاشته می‌شود.
«- فکر می‌کردم فراموشم کرده باشی...!
- فراموش؟ رو چه حسابی فکر کردی به این راحتی فراموشت می‌کنم؟
همیشه سعی می‌کردم حواس خودم رو پرت کنم؛ اما یه...

ᎩᎧᏦᎩᏗ · 20/2/24