داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه خاطره‌خوان | ن.بی‌ریا نویسنده انجمن یک رمان

[Surin]

عنوان: خاطره‌خوان
ژانر: #عاشقانه #درام
نویسنده: ن.بی‌ریا

کد داستان: 585
ناظر: -Ennui



خلاصه:
الکساندر از اختلالی رنج می‌برد که باعث می‌شود از لحظه‌ی تولد تمام جزئیات زندگی خود را به خاطر داشته باشد. او به همین دلیل از جنگ فرار می‌کند و در همین گیر و دار با تنها کسی که می‌تواند تمام مشکلاتش را حل کند آشنا می‌شود...​

 

[AROHI]

"والقلم و مایسطرون"
نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن داستان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین **♡ تاپیک جامع مسائل مربوط به داستان‌کوتاه ♡**

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با داستان به لینک زیر مراجعه فرمایید!
♧♡ تاپیک جامع برای مسائل رمان نویسی ♧♡

برای...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

فصل اول: زندگی درون دفترچه خاطرات

​

اگر زنده بمانم چه؟
اگر گلوله‌ای که قرار است درون مغزم منفجر شود، خطا برود و به جایی دیگر برخورد کند، آن وقت چه خاکی بر سر بریزم؟ مسئولیت زنده ماندن من را چه کسی گردن می‌گیرد؟ می‌خواهم فرار کنم. می‌خواهم نه تنها از این جنگ و هیاهوی مرئی، بلکه از آن یکی که در ذهنم است نیز فرار کنم. باید بروم. این‌جا جای من نیست. جای من است، اما این من در آن نمی‌گنجد. من دیگری نیاز است. چگونه او را پیدا کنم؟

***

صدای خمپاره این بار کمی نزدیک‌تر به گوش رسید. الکس امیدوار بود بعدی هم همینطور بشود؛ نزدیک و نزدیک‌تر تا جایی که صدای فرو ریختن ساختمان روی سرش آخرین چیزی باشد که می‌شنود. هرچند می‌دانست که با وجود حفاظت شدید...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

الکس هم همین‌طور بود، او هم چیزهای زیادی داشت. در واقع بیشتر از همه‌ی کسانی که آن‌جا حضور داشتند. او تک‌تک جزئیات زندگی‌اش را به یاد می‌آورد. از اولین روز که چشم به دهان گشوده تا همین چند ثانیه قبل، که خمپاره‌ی دیگری به زمین بوسه زده و تن و جان دیگر بیماران را لرزانده بود.
الکس با خودش آرزو کرد که کاش چیزی برای از دست دادن نداشت. کاش می‌توانست تمام چیزهایی که جلوی این که او خالصانه آرزوی مرگ کند را می‌گرفت، فراموش کند. می‌خواست قدرت این را داشته باشد که به جای میدان نبرد درون ذهنش، به صحنه‌ی واقعی برود و شاید خودش را روی بمبی بیندازد و برای همیشه به این عذاب ابدی پایان دهد.
خودش خوب می‌دانست تمام این‌ها آرزوهایی محال و نشدنی‌اند. با خبر بود از این که هرچقدر هم سعی کند جرئتش را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

با وجود وضعیت دراز کشیدنش روی آن تخت آهنی با تشک سفت و ناجورش، فاصله‌ای دورتر از میز سبزِ پسته‌ایِ رنگ و رو رفته‌ی سمت چپ و همان میز اما این بار با نقوش آبی آسمانی در سمت راستش نمی‌دید.
بالای سرش هم لامپ سقفی بزرگی بود که با هربار مستقیم زل زدن به آن، تا چند دقیقه اطرافش را تار می‎‌‌‌دید. آن اوایل نمی‌دانست هدف معمار ساختمان از نصب چنین لامپ‌های پر نور سردردآوری آن هم بالای سر بیمارانی که هزار درد و مرض دارند، چه می‌توانسته باشد. گاهی فکر می‌کرد شاید برای همین است؛ که بیماران درمورد علت وجودش کنجکاو شوند و برای لحظه‌ای هم که شده حواسشان از آن اوضاع استرس آور و افکار درهمشان دور شوند.
اما بعدها که از یکی از پرستاران همین سوال را پرسیده بود، پرستار با دست موهایش را پشت گوش انداخته...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

سپس پرستار رفته بود و نگاه الکس را به فضای خالی و سفید رنگ دیوارها دوخته بود. الکس دو سال پیش درست در هنگام شروع زمزمه‌های جنگ دانشگاهش را تمام کرده و به خانه پدری‌اش برگشته بود.
هنوز هم آخرین روزهای دانشگاه را به خاطر داشت. زمانی که همه‌جا حرف از اعلام جنگ احتمالی کشور همسایه بود. در این میان مردم به دو دسته تقسیم شده بودند: آنان که از همان موقع خود را برای جنگ آماده می‌کردند و آن‌هایی که خوشبینانه آن عده‌ی دیگر را مسخره می‌کردند و می‌گفتند باید سرشان به کار خودشان باشد و نگران این چیزها نباشند.
اما درست چند روز پس از فارغ‌التحصیلی اولین بمب به صدا در آمده و افکار و زندگی هرکس را به نحوی به هم ریخته بود. الکس به واسطه‌ی قدرت و ثروت پدرش یک سال و خرده‌ای از دعوت به جنگ فرار کرد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

از بیمارستان هم خسته شده بود. آن‌قدر آن‌جا مانده بود که حتی چشم بسته هم بتواند راهش را از ورودی تا تخت خودش و تک تک کسانی که با او آشنا و یک جورهایی دوست و رفیق شده بودند پیدا کند. از طرفی می‌دانست که نه تنها این حجم از بیماری برای کسی که هنوز به جنگ هم نرفته عجیب است، بلکه صرف تجهیزات و امکانات برای همچین کسی اصراف به نظر می‌آمد.
باید چاره‌ای می‌اندیشید. برای لحظه‌ای به ذهنش رسید که خودکشی کند. به هرحال بیمارستان‌ بهترین جا برای مردن است. هم تو ابزارش را داری، هم اطرافیانت آمادگی‌اش را. فکرش را که می‌کرد، برایش عجیب به نظر می‌رسید که چرا اصلا همه این کار را نمی‌کنند؟ هر روز روبه‌رو شدن با آن همه تیغ و سوزن و نکشتن خودت درست مثل شنا کردن درون دریاچه‌ای شیرین و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

- خب برای اتاق دویست و هشت...
پرستار ریزنقش از جا پرید و گفت:
- من من!
نگاه همگی به سمت او برگشت. موهایش را پشت گوش زد و بدون این که از گونه‌های سرخ شده‌اش باخبر باشد، زیرلب زمزمه کرد:
- منظورم اینه که... اگر مشکلی نیست بررسی بیمارای اتاق دویست و هشت با من باشه.
سرپرستار سری تکان داد و سپس همه را مرخص کرد تا به بررسی شبانه بیماران بپردازند. پرستار همچنان که از شادی جست و خیز می‌کرد، به پسرک جوان تخت هشت فکر می‌کرد. هربار برای بررسی و چک کردن بیماران به آن اتاق می‌رفت، وی را می‌دید که با حالتی جذاب و متفکرانه به سقف زل زده و اغلب اوغات ساعدش را روی پیشانی‌اش قرار می‌داد.
موهای بلوند کوتاهش را دوباره پشت گوش انداخت، نفسی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

به سمت کمد کنار تخت الکس رفت و اولین کشو را باز کرد تا حداقل داروهایش را برایش آماده کند و روی میز بگذارد اما کشو خالی بود. با خودش فکر کرد شاید کشو را مرتب کرده و داروها در طبقه‌های پایین‌تر قرار دارند. یکی یکی کشوها را با سرعت باز کرد اما نه تنها داروها، بلکه وسایل شخصی وی هم درون کمد نبودند. با ناامیدی روی تخت نشست.
فکرش را هم نمی‌کرد به این زودی مرخصش کنند اما گویی این اتفاق افتاده بود. امیدوار بود قبل از مرخص شدنش یک بار دیگر او را ببیند و برایش آرزوی موفقیت و سلامتی کند. شاید حتی الکس را از حسش به او آگاه می‌کرد و از او می‌خواست هرازگاهی برای صرف نوشیدنی به دخترک سر بزند.
خودش را جمع و جور کرد. به اتاق سرپرستی رفت و گزارشش را روی تل گزارشات دیگر قرار داد. سرپرستار که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Surin]

دستش را روی چشمانش قرار داد تا جلوی نور شدیدی را که حتی از پشت پلک‌های بسته‌اش اذیتش می‌کرد بگیرد. چند دقیقه پیش با سر و صدای داد و فریادهایی که گویی از بغل گوشش می‌آمدند تقریبا هوشیار شده و حال با این نور کور کننده کاملا از خواب پریده بود.
چشمانش را به سختی باز کرد و به اطرافش نگاهی انداخت؛ اتاق تقریبا نه متری کاهگلی‌ای بود که جز فرشی رنگ و رو رفته، پرده‌ای توری و سفید رنگ روی همان پنجره‌ای که گویا منبع آن نور خیره کننده بود و تلی از لحاف و تشک که رویش پارچه‌ای سفیدرنگ کشیده شده بود چیز دیگری نداشت. نفس عمیقی کشید که باعث شد به سرفه بیفتد. بوی نم و کهنگی بینی‌اش را می‌زد؛ گویی سال‌ها بود که کسی از آن اتاق استفاده نکرده بود.
تلاش کرد تکه‌های پازل را کنار هم بچیند تا یادش بیاید که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.