دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی فانوس شب | شریف کاربر انجمن یک رمان

[Sharif]

نگاه‌هایش چنان دل‌گرم کننده‌ست
که من یک عمر نه حتی اگر هزاران‌بار هم متولد شوم باز هم عاشق همین نگاه خواهم بود.

 

[Sharif]

گویند عاشق مشو که درد سر دارد
اما نمی‌دانند چطور ممکن است!
تو باشی، من باشم اما عشق نباشد.

 

[Sharif]

نوری را جُستم!
از آن‌دور‌ها بر دل غم‌دیده‌ام
تابیده بود.
گویا می‌خواست همه‌ یأس‌هایم را یکی‌یکی برچیند و دوباره بذر امید را بر قلبم بکارد.
دقیقا همان‌گونه که وقتی می‌خواهیم دانه‌ای را بکاریم نخست علف‌های هرز آن را از زمین دور می‌ریزیم؛ تا مبادا آن‌قدر رشد کند که بذر‌مان را فراگیرد.
این‌نور هم دقیقا با قلبم چنین کاری کرد! تا نشود بعد از این قلبم آکنده از ناامیدی شود.
برایم گفت هرگز فراموش مکن!
پس هر ناامیدی‌ حتما امیدی نهفته‌ست؛ پس هر موقع حس کردی یأس وجودت را فرا‌گرفته
وراء آن را جستجو کن و امید جدیدی برای خود بیاب.

 

[Sharif]

گاه ما انسان‌ها بر روی آنانی‌ که واقعا لیاقت عشق و محبت را دارند پل گذاشته سمت اشخاصی می‌رویم که حاصلش جز رنج و درد نیست.
و همین یک‌لحظه بی‌اعتنایی‌مان موجب یک‌ عمر حسرت می‌شود

 

[Sharif]

و آن‌که به تو نه به‌دلت دل بست!
بدان همان بوی یک عشق واقعی را می‌دهد.

 

[Sharif]

تو همان شهزاده‌ِ رویاهای منی!
همان که برای دیدنش شب‌ها زود‌تر به‌خواب می‌روم و صبح‌ها هم دیر‌تر از خواب برمی‌خیزم تا اندکی دیگر با تو باشم.
تو همانی که حتی در زمان ناراحتی هم وقتی عذارت مقابلم مجسم می‌شود لبخندی از ته دلم بر لبانم نقش می‌بندد.
آری تو همانی که از خدایم می‌خواستم،
همان نیمه‌ای پیدای من.

 

[Sharif]

رد پای
ترا نشانه گرفته
با هزار امید
قدم گذاشتم
جای قدم‌های تو!
فکر می‌کردم
پایان این‌‌رد پا
به‌تو ختم خواهد شد.
اما!
دوباره دچار یک خیال باطل شدم.
رد پایت را چنان به‌جا گذاشته بودی
تا هرگز برایت نرسم.
تا این‌که فهمیدم!
من این‌همه مدت فقط به‌دور خود می‌چرخیدم
و در اخیر دوباره از همان نقطه‌ای که آغاز کرده بودم می‌رسیدم.

 

[Sharif]

بال‌های شکسته‌ام را کول کرده،
به‌سوی دَرِ که
به تو ختم می‌شد اما آن‌ را
بسته‌ اند، می‌روم.
به‌ آن‌هایی که
پیوند مقدس‌مان را
گسسته
خواهم ثابت ساخت!
اگر با هزار دل‌شکستگی
رو‌به‌رو شوم
با‌ آن‌ هم قلب ترا جُسته
می‌آیم
و دوباره به‌ این‌‌دل
خسته طراوت می‌بخشم.