دفتر آزادنویسی دفتر آزاد نویسی فانوس شب | شریف کاربر انجمن یک رمان

[Sharif]

چشمانش دقیقا شبیه همان موقع بود! همان‌ گیرایی، همان جذبه، همان بارقه اما تنها چیزی که در آن اقیانوس نبود من بودم. منی که روزگاری عشقم از چشمانش جاری بود حالا ذره‌ای هم وجود نداشتم؛ چی‌ شد پس من کجا هستم! با قدم‌های لرزان خود را به‌آن رسانیدم فقط اندکی فاصله میان‌مان وجود داشت خواستم قدمی دیگری بردارم تا این‌ زجر را خاتمه دهم اما گویا میلی به‌ نزدیکی نداشت و با قدم‌های بلند خود را ازم دور کرد.
محزون گشته قطره‌ای اشک از چشمم لغزید، به‌چشمانش ژرف‌تر نگاه کردم و آن طفره رفته بی‌خیال‌تر از هر غریبی به‌سویم نگاه کرد فکر می‌کردم حالا که بعد مدت‌ها دیدمش هنوز‌ هم من همان‌طور عاشقانه در چشمانش موج بزنم؛ اما آه! نبودم. این‌فاصله عشق آن‌را در من بیش‌تر و عشق من را در دل آن کاسته بود.
یعنی این‌قدر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Sharif]

دوباره آمد بودی!
اما مثل همیشه در خوابم نه در حقیقت.
من از این آمدن و رفتن‌هایت که فقط در خوابم می‌آیی خسته ام
کاش روزی همچو خواب در واقعیت هم مقابلم قرار بگیری.
ازت نمی‌خواهم مثل شهزاده‌های قصه‌ها سوار بر اسپ سفید بیا، هرگز ازت نمی‌خواهم یک آمدن رویایی داشته باش
فقط همین که بیایی کافی‌ست؛ همان برای من یک‌رویاست.
گاهی می‌هراسم!
از این‌که مبادا روزی آیی که دیگر آمدنت
برایم معنی را افاده نکند، دیگر منِ نباشد که چشم‌ به‌راه نشسته انتظارت را بکشد
دیگر ما نباشیم، دیگر عشق نباشد.
و تنها تو باشی بدون من با رودِ از خاطرات‌مان.

 

[Sharif]

خیلی خوب به‌یاد دارم!
مگر ممکن است روز میلاد قلبم را فراموش کنم! نه چنین چیزی محال است.
همان‌ روزِ که حس کردم واقعا من هم قلبی دارم که در حال تپیدن است
با دیدنش فهمیدم این‌همان نیمه‌ای من است که قلبم سال‌ها انتظارش را می‌کشید.
آن‌روز که در بحر چشمانش شنا کرده و به گلگشت گونه‌های گلگونش سفر کردم خیلی خوب فهمیدم که من دیگر متعلق به‌خودم نیستم؛ حالا همه‌ای من اوست.
من شدم آسمان و
او شد قلب این‌آسمان.

 

[Sharif]

با من بیا!
نپرس کجا؟
چرا؟
فقط با من بیا
دستت را به دستم بگذار
و با من هم‌قدم شو؛
برای لحظه‌ای هم شده بدون
سوالی خود را به‌من بسپار
قول می‌دهم جایی می‌رویم که
عاشقش بشوی.
دقیقا شبیه رویا‌هایم
که پا به‌پایم می‌آیی
عاشقانه نگاهم می‌کنی
آغوش مهرینت را برایم هدیه می‌دهی
دقیقا همان‌گونه.
می‌دانی! من زیستن در
رویا را نسبت به واقعیت دوست دارم
چون در رویا همیشه کنارمی
حتی عاشق‌تر از عالمی
اما در واقعیت...

 

[Sharif]

خواستم چیزی بنویسم قلم به‌دستم خشکید اما واژه‌ای پیدا نکردم چون همه‌اش به‌فقدان رسیده بود با تعمق سرار ذهنم را پرسه زدم، نبود هیچ واژه‌ای نیست؛
خود را همچو طفل تازه به‌دنیا امده می‌نمایم؛ ذهنم عاری از هرحرف و سخن است، این‌ها همه‌اش بخاطر همان دلتنگی‌ای‌ست که از نبود تو نشأت می‌گیرد.
می‌بینی حتی واژه‌ها هم در نبودت با من نمی‌ماند چه برسد سکون. دیگر تابی‌نیست مرا،
دلتنگی‌ات دیگر مرا با همه‌چیز غریب ساخته؛
حتی با خودم.