دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های آتیتی | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

هوالحق
نام دلنوشته: آتیتی
مقدمه:
 آتیتی
ماه‌هاست چشم به دهان صبا دوخته‌ام که رنگی از دل‌دادگیت را به چشمم بنشاند، ماه‌هاست بی‌ثمر و نافرجام چشم به راه پست‌چی مهربان دلباختگی‌ام که نامه‌ی طرب و شادی را در آغوشم واژگون کند و ماه‌هاست که چیزی جز دلسردی تنم را شکاف نمی‌اندازد.
 آتیتی
چشم‌هایت را قرض می‌خواهم. برای یک بار هم که شده، وجودت را از سوی من ببین!


آتیتی نامی مردانه به معنای میهمان و ریشه‌ای سانسکریت دارد.​

 

[Birdy]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
آمده بودم زبانم را به دوست داشتنت نگارین کنم و با گرمیِ چشم‌هایم، سردی دست‌هایت را به جان بخرم و صدایت که زدم...
تیره‌ی یخ‌بسته‌ی چشمانت، متحد با بهمن سهمگین زبانت به قلبم رسوخ کرد.
آتیتی
دردمندم! به شمارِ سردی نگاهت، به معیار برکه‌ی یخ‌زده‌ی دستانت دردمندم!
آتیتی
زمستانت تنم را به جهنم سوزاند!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
چشم‌هایت جهان ماوراست؛ ناشناخته و ترسناک. خیره‌شان که می‌شوم غرق سیاهی و حزنم. دست می‌برم برای چنگ زدن به وهم غم‌بارم وچیزی جز ظلمت نمی‌یابم.
آتیتی، گم‌شده‌ی شریر و جفادوستِ من!
زبانت را به سکوت بسپار. بگذار دست‌هایمان دهان باز کنند. اگرچه زمهریر نگاهت از همین زمان نیز هویداست!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی، میهمان ناخوانده‌ی من!
ماه‌هاست که ظرافت قلبت زیر دندانم، به شیرینی جا خوش کرده. همان‌جا که عسل لبخندت چشم‌هایم را نور بخشید و زمزمه‌ی بمِ صدایت گوش‌هایم را به نوازش، بوسید.
آتیتی؛ معشوقِ من!
شوقِ بی‌قرار دست‌هایم را به برجستگی نهر پشت دست‌هایت، به نخلستانِ خرم پشت چشمانت، به دو تیله‌ی آغشته به قهوه‌ی قجر را ببین.
آتیتی!
از من، فقط منی مانده که گوشه‌به‌گوشه‌اش تمنایت را به آسمان بیداد می‌کند.​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
پنجه‌های سرد و دردناک انتظار را به جان خریده‌ام تا روز موعود به جان خرم گرمیِ تنت را. اگرچه پایان این راه ختمِ به بن‌بست است؛ اما زیر چتر نگاهت، خود به سایه‌های وهمناک تنهایی تکیه می‌زنم.
آتیتی! بیا!
عمرم را به جادوگر شرور قصه داده‌ام که ببینمت و بعد، سوار بر بال تیره و بُرّانِ کلاغ‌های انتهای قصه به آسمان‌ها کوچ کنم!
آتیتی! بیا!
آسمان مرا می‌خواند، زمین مرا در آغوش می‌گیرد و من استاد پس زدن مِهر دست و محبت کلامشان شده‌ام!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی!
بعضی زخم‌ها قدیمی‌اند؛ مثل زخم‌های بسته‌شده‌ی دستم، مثل رد واکسن کودکی‌هایم یا علامتِ نشسته بر زانوی پای راستم.
دست نوازش که بر سرشان می‌کشم، جریان الکتریسته‌ی خاطرات را زیر پوستم حس می‌کنم.
آتیتی، دردناک است!
رفتنت را می‌گویم. درخت فکرم امسال پربار و پرثمر مانده و میوه‌های رفتنت، تبر به دست، تکه‌به‌تکه‌ی تنم را به مرگ، می‌خورند.
آتیتی، مرا ببین!
این غم مرا به هلاکت می‌زند!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
گودال خاطراتم آکنده از طرح خنده‌های مهربانت شده. به نور می‌مانند. می‌آیند، روحم را مزین به گل‌های یاس می‌کنند و گونه‌هایم را گلگون.
آتیتی
روحم را کشته‌ام؛ اما تا زمان مرگ، لبخندت را به تفرج می‌نشینم. که من گلِ یأس و سرخوردگی‌ام و تو تکه‌ای از جان خدا.
در آغوشم بگیر آتیتی!
گرچه بودنت چون نامت از برم می‌رود؛ اما دوست می‌دارمت!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی؛ گوهرت شهاب است!
آسمان قلبم را بودنت به نقش ستارگان زرین و زمینِ قلبم را نبودنت به دست جورپیشه‌ی شرر، به انحطاط می‌کشاند.
آتیتی
زمین برای مردمان. آسمان قلبم را به بودنت مطبوع کن که من عشق دارم شیطانِ رانده‌ی شده‌ی زمین باشم!
آتیتی؛ مرا تبعید کن. به آغوشت تبعید کن!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی؛ تابستان است.
رنگ‌ها گویی در نبودت نروییده‌اند، آسمان به خشم می‌غرد، کوه‌ها اشک فرو می‌ریزند و صبا بویی از آرامی ندارد.
آتیتی؛ تو کیستی؟
از کدام زمانه آمدی که جهانم را به تصرف درآوری و شاهنشاهی‌ام را خار و زار کنی؟
آتیتی؛ من شهریارِ غره‌ی دیارم بودم. خنده‌ات ناگهان تمامم را به جنون کشید!​