طومار سپنتایی ادبیات: BDY مجموعه دلنوشته‌های آتیتی | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

 آتیتی
تو شریرترین درد قلب من بودی که در رگ و پی تنم لانه زدی. این‌گونه نامهربانی و جفا با قلبی که زِ دوریت به سوزش افتاده، در کدام دریا به تعبیر نشسته؟
آتیتی
جایی زیر زندان تنم به اخگر می‌سوزد؛ من زاده‌ی خاکم و آسیب‌پذیر؛ نه فرزند آتش و جان‌گداز!​

 

[Kalŏn]

آتیتی
نخل دلم به قیام نبودنت به فنا و نیستی محکوم شد و تو... تو یگانه پرنده‌ی شب بی‌انتهای این قصه، از نخل سوخته‌ی دلم پر کشیدی تا میهمان درخت دیگری شوی.
آتیتی
مرا خانه‌ات ببین! هرگاه که بازگردی، مرا بخوانی و تمنای آغوشی گرم داشته باشی، حیاتم را از سر می‌گیرم که حضور تو، بازگشتت به این تن سوخته، معجون حیات را به ریشه‌هایم می‌تراود!
آتیتی بازگرد؛ حیات این جثه‌ی خاکسار بسته به توجه توست!​

 

[Kalŏn]

آتیتی
ایستاده‌ام!
کوه راسخ قصه ایستاد، ماند؛ اما روح از جثه‌ی ستبرش پر کشید. تابستان را اشک ریخت از این فراق و زمستان را در جستجوی احساس یخ‌زده‌اش نشست.
آتیتی
تمامم را سردی نبودنت به دوران سپرد که مثل زبان مردم، کوهی شد که از فرط غم خمیده؛ اما فرو نریخت که ترس داشت از فروریختن و ندیدنی که حسرت‌گونه به تنش تاخت و تاز کند.
آتیتی
ایستاده‌‌ام؛ به مصبت ایستاده‌ام تا بازگردی!​