دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های آتیتی | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
تموزم را به شکیبایی نگریستم که پاییز را از دور به نگاه بنشینمت. گرمایش را قرض گرفتم تا تنم را در مهرگان، سوزان نگاه دارم.
آتیتی، دست‌هایت را خریدارم. به فراخنای تموز و حرارت دستانش به موهای آشفته‌ام هنگام پا گذاشتن روی زمین برهوت و خشک.
آتیتی، تنم را جهنم نگاه داشته‌ام تا بیایی و مهرگان را در آغوشم ذوب شوی. ​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
از گورِ آینده بازگشته‌ام. همتای زنجیر زنگارِ دربِ انتهای باغ، به موازات تمام نماندن‌هایت فرسوده‌ام. آنجا که مخلب ناگوار سگالم را درون گوشت تنم حس کردم و بوی خونِ خاطراتم تمام حال و فردایم را به جنون کشاند.
آتیتی
به نعشِ افتاده بر زمین می‌مانم. انتظار مرگ فردا و سراسیمگی حال، تنم را به تجزیه نشسته.
آتیتی؛ نجاتم ده که گوشه چشمت تلألوی خدا را به جانم می‌فروشد.​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
گوشه‌های ذهنم را تیز کرده‌ام تا هجوم ضمیر بیگانه با خویشتنم، تمامم را به یغما نبرد. آن هنگام که حدقه‌ی ژیان شب را به خود می‌بینم.
آتیتی
این ظلمات جایی میان رگ و پی قلبم ندارد. ظلماتی که خبری از اشعه‌های نقره‌ای ماه در برکه‌ی تیره‌ی چشمت نیست.
آتیتی به خودت نه، این‌بار کمی به من بیا.​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی؛ مادر می‌گوید لمس بال فرشتگان، تنم را آغشته به تمنایم می‌کند.
آتیتی
برای سودنِ نگاه مهرپرور و شفیقت به آسمان سقوط کرده‌ام که از تو، خودت را جویا شوم، خبطِ اشرف مخلوقات را افشا کنم و داستان دل‌دادگی‌ام را به خالقت برسانم.
آتیتی
این‌بار از تو نه، از خدایت اجابت این گناه را می‌خواهم.​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
در غیابت، لمس پیکر نخستین نورچشمیِ تابستان رغبتی در تنم نمی‌رویاند. فروزه‌های آفتاب گویی دشنه‌هایی ملوث شده با شوکران‌اند که بافت بی‌گناه و مسکون فقسه‌ی سینه‌ام را نشانه رفته‌اند.
آتیتی
غیابت زهرآگین است برای جثه‌ای که بهبودش را حرارت آغوشت و استمرار حیاتش را بودنت شمارده.
آتیتی بازگرد، این سال قوای تحمل دو زمستان را ندارد. ​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی؛ تو نهایت رنجی!
ترک این پیکر رنجور چه ثمری به شاخ و برگ درخت زندگی‌ات می‌نگارد که این‌گونه چشم از گرمی دست‌هایم می‌کشی؟
آتیتی
رفتنت تنم را چاک‌چاک، قرینِ زمینِ بی‌آب و علف دلت می‌کند که عمری‌ست تنم را تشنه‌ی خویش نگاه داشته.
آتیتی، آسمان باش! زمین، خونم را برای خلود می‌خواهد.​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
اندوهت را نه، می‌روم تا خودم را از صفحات بی‌رنگ و نشان زندگی به دستان قصی‌القلب فراموشی بسپارم.
آتیتی
بندهای سرد فراموشی را از خرخره‌ام جدا کن که دست سوزانت، تسلای خراش‌های پی‌درپی فراموشی می‌شوند. ​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
کاش بیگانه‌ی روزهای سرد و دهشتناکم می‌ماندی. نه برای این‌که گاهی حرف‌هایت تیغِ جانم می‌شود. دوست داشتم بیگانه‌ای بودی که به وقت غم، در حاشیه‌ی خیابان به او برمی‌خوردم و پربهانه فریاد و ضجه‌ام را به آسمان هفتم می‌رساندم.
آتیتی
کاش یگانه بیگانه‌ی زندگی‌ام بودی که زبانم را به زندگی بازگردانم و از جفاکاریت، در آغوشت بگویم؛ بی‌این‌که هشیار شوی واسطه‌ی تمام رنجِ دلم تویی!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
هر کداممان برای زجر و مصیبت‌های محزون خود، خانه‌ای روی دوشمان ساخته‌ایم و بی‌وقفه کوچ می‌کنیم.
آتیتی
بگذار میهمان‌سرای میان‌راهی‌ای باشم که برای لحظه‌ای حزن دلت را با علاقه‌ی قلبی به دوش می‌کشد. وهله‌ای را به روحت استراحت بده، به حرف بیا و بگذار این‌بار، من زیر بار سنگینی غم‌های تار و پود قلبت مضمحل شوم.
آتیتی؛ برای خودت نه، برای من بمان!​

 

[ماهی قرمز؛]

آتیتی
می‌دانم روزی قصد این دیارِ متروکه می‌کنی. به تیله‌های مرتعش و براقت به وقت خوشحالی قسم، این سرزمین هیچ و پوچ را با دستان خود به رودِ فراموشی می‌سپاری.
آتیتی؛ الماسِ حیات‌بخشِ این بوم!
هورِ بهشتیِ پارچه‌ی آسمان را بی‌تو نخواهم نگریست. بمان تا صباحت این گیتی به چشم بنشیند.​