دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های وجوم | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

هوالحق
نام دلنوشته: وجوم
نویسنده: دیاناس(ماهی‌قرمز)

مقدمه:
تو را، لبخند غمگینت حین جدایی و اشک‌های جعلی و بدلی نرگِست را به ابد و یک روز نخواهم بخشید. نه برای شکنجه‌ی بی‌‌کرانه‌ای که روحم را به زندانِ زوال پذیرفت، نه برای نسیانی که بندبند گفتارت را زیر سلطه‌ی خویش گرفت؛ برای تمام احساساتی که پس از رفتنت، از خانه‌ی متروک قلبم بیرون جهیدند.

وجوم؛ کلمه‌ای عربی، در لغت به معنای خاموش گردیدن از فرط خشم و اندوه و به زبان دیگر، دردی که صاحبش را لال می‌کند. ​

 

[S.LOTFI]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

نگریستمت، میان بارش بی‌وقفه‌ی اعتسافِ هستی و قدم از قدم برنداشتم. خواستم تن بی‌جانت را در بَر گیرم؛ اما سیمای سرد و لمست طاقت مداومت را از رگ و پی تنم زدود. مرا سکوت و رنجِ غم‌خوار نبودن به یغما می‌برد و تو را وجودِ بدنام و ننگین من!
می‌روم؛ می‌روم که نبودم دردی به جانت زند و بودنم هزاران درد!​

 

[Kalŏn]

بی‌خوابم و سردیِ اتاق، انگشتان بی‌روح و ماتم دیده‌اش را دور تنم حصار می‌کشد؛ گویی سودای غرق تنم میان تاریکی و مرداب رفتنت را دارد. رقص زیبایی می‌شود؛ جنبش تنم میان کابوس نبودنت به همراه سمفونی شیون قلب و مویه‌های برخاسته از دهانم. شب‌ها دهشتناک‌اند میان سرمای این زجر باشکوه!​

 

[Kalŏn]

غلافِ رقیق و زودرنجِ قلبم را نیز‌ه‌های صبر می‌خراشند و قطره‌قطره خونِ دلتنگی به جان می‌خرند. او پناهم نمی‌ماند؛ اما اگر نبودنم به دلش خوش نشسته، می‌روم. به او اما برسانید که تنم را خاکِ غم، به عذاب می‌فشارد و موریانه‌های تنگ‌دلی را تاب می‌آورم؛ اما زین پس به آغوش بی‌محبتش بازنمی‌گردم.​

 

[Kalŏn]

تیزیِ نبودنت محله به محله‌ی پوست تنم را می‌پیماید و به عمق این کالبد فرسوده می‌رسد؛ جایی میان خاکِ تپنده‌ی جثه‌ام. زندگی جاری‌ست! در عمق این خون‌کده، درختی از رنج و سوز می‌کارم و لحظه‌لحظه به جانم کوفته می‌شود.
ای نبضِ خاکِ من!
دانای این غمی و فقط نگاه می‌کنی؟!​

 

[Kalŏn]

از نیمه شب گذشته. انگشتانم موی شادابِ غم را به لطافت می‌نوازد و غم، نوزادی مطیع و فرمان‌بردار، در آغوش گرم و غم‌زده‌ام به سبک‌بالی چشم روی هم گذاشته. مزه‌ی دهانم را طعم گس فاصله‌ها می‌شکافد. کدام صباح چشم بگشایم که غمم چندی بیش از من سر به بالین بگذارد؟​

 

[Kalŏn]

قلبم را میان غبار نخواستن‌ها به دستان خشن و ستیزه‌خویت سپردم؛ امید به همان کلام معروف که نقل می‌کرد، «عشق، دلِ سنگ را نرم می‌کند.» و تو مرا خرگوشِ بی‌جان قصه می‌دیدی که به حد آسمان دفاعی در برابرت ندارد. من اما از یاد برده بودم کلام مادر را که می‌گفت، «طعمه نباش که اگر ردی ضعفت نشان دهی، تمامت را به تاراج میدهی!» و من چه مطلوب، تمامم را ضعف دربر گرفت. خوشا تاراجی که از سوی توست!​

 

[Kalŏn]

مِهرت شوکران جانم بود و تو دلم را می‌بوسیدی تا گل‌های عشقت در سینه‌ام شکوفان شوند و غافل از شرنگی که از میان بوسه‌های گذرایت به سینه‌ام تزریق می‌شد. حضور ناچیزِ زودگذرت حاصلی جز گوالش خارهای سخت تنهایی در سینه‌ام نداشت. شاید اگر می‌ماندی مینوی جهان را در سینه‌ام می‌پروراندی.​