دلنوشته مجموعه دلنوشته در وهله‌ی آويدا | ر. دوست حسيني كاربر انجمن يك رمان

[Rigina]

«به نام خدايي كه عشق را در وجود آدمي نهاد»

عنوان: در وهله‌ی آويدا
نويسنده:ر. دوست حسينی
ژانر: عاشقانه

مقدمه:
در دل شب‌های خاموش زماني كه سكوت همه جا را در بر گرفته و سايه‌ها در گوشه‌های تاريک پنهان شده‌اند،
احساساتی درونم زنده مي‌شود که گويی باغ خيال مرا در وهله‌ی آويدا غل و زنجير كرده و محرك قمصور احساسات استتار شده‌ام است... .
عشق مانند راز نهفته در دل زمان، در ميان تار و روشنايي مي‌رقصد و مرا در دنيایی مي‌برد كه تنها تو در آن حضور داري.
آويداي من،
بيا تا باهم در اين سفر عاشقانه گام برداريم. عطر يادهای گنگ و خاص را به كلمات تبديل كنيم و این نفس‌هايِ فراموش نشدنی‌ست كه عشق را
براي هميشه زنده نگه خواهد داشت!
​

استارت: 1403/7/6

 

[Mobina.yahyazade]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rigina]

36 روز ديگر در انتظار است... .
به وقت 11:33

با ذغال نرم مداد، بر صفحه‌ی آسمان بی‌پايان عشق‌مان خواهم رقصيد؛ قامت يادگاری از عشق‌هاي دور در آغوشی بی‌نهايت، كه خواب‌ها و آرزوها به پرواز در می‌آيند، در روحم طنين می‌اندازد.
اما نه مثل قاصدک رها در باد، مثل برگ‌های پاييزی كه با احتياط بر زمين می‌نشينند و رنگی از زندگی را به خاک می‌آوردند.

 

[Rigina]

32 نفس ديگر باقي‌مانده... .
به وقت 18:00


ايستاده بودم ميان ازدحام جمعيتی از افرادي كه هركدام در سير و سياحت ذهن‌شان بودند. آن روز حسی با رنگ ديگری داشتم؛ گويی درونم منتظر بود.
تيک‌تاک اميد پنهان شده‌ی روحم ختم شد به يک ديدار؛ ديداری كه زنجير افكار را برايم پاره، و ساعت را برايم بی‌معنار كرد.
گَرد حضورش همچون ردپايی بر شن‌هاي زمان، رويی آينه‌ی چشمانم نقاشی شد. نمی‌خواستم باور كنم، اينجا كسی هست كه دلش برده شد... .

 

[Rigina]

30 روز ديگر تا تحقق رؤیايم مانده... .
به وقت 13:00

گاهی دل، صدای خود را به گوش جان می‌رساند و انكار ابرهای آسمان، ضربه‌ای‌ست برای پيشواز جنگيدن باغ تنم. در اين نبرد نابرابر، هربار كه سعی می‌كنم احساساتم را پنهان كنم، باران اشک‌هایم زمين مي‌افتند. آوای اين راه، تلاطمی‌ست از عقل و دل. انتهای مسير قلبم نغمه‌ای در انتظار است؛
«اين حس زمين خشک وجودم را سيراب می‌كند» آري... گویی بايد پذيرفت؛
او آمد و عشق شد... .

 

[Rigina]

29 روز ديگر تا ريزش كامل... .
به وقت 23:32

و آن لحظه‌ای كه صفحه‌ی گوشی با پيام «ناشناس»، به تپش می‌اندازد قلبم را. در مقابل چشمانم، چهره‌اي نامعلوم بود اما براي قلبم، ملودي آشنا. تداعی می‌شود تمام آن آويدای نشسته بر روحم، و هر ثانيه انگشتم مشاق‌تر از قبل، براي لمس آينه‌ی نورانی.
آيا اين پيام، از كسي‌ست كه كه در خواب‌هاي شبم می‌ديدم؟!
آيا اين كلمات، آغازی برای داستانی جديد خواهند بود؟

 

[Rigina]

28 روز ديگر در آغوش انتظار باقي مانده... .
به وقت 00:00

در سكوت شب، وقتي تنها می‌شوم، صدای قلبم را می‌شنوم كه فرياد مي‌زند «عشق را انكار نكن!» و من در برابر اين واقعيت پنهان، به آرامش در آغوش سرنوشت می‌سپارم. شايد روزی بيايد كه ديگر نيازی به كشيدن پرده‌ی آسمان نيلگونم نباشد؛
و... بتوانم، با تمام وجودم بگويم «دوستت دارم».

 

[Rigina]

به وقت 01:23

می‌دانم نپذيرفتن عشق از معشوق، همچون سايه‌اي سنگين بر دل می‌‌نشيند و اندوهی خاموش را به همراه می‌آورد؛ می‌دانستم! اما برايم دشوار بود!
و براي تو، علی‌رغم خواسته‌باطنی‌ام، كلمه «نخواستن» چنان زخم عميقی در دلت تداعی می‌كرد.
اما اين پرنده‌‌ی آزاد می‌خواهد بازهم برايت تكرار كند؛ از آن ديدار، من را به سفری از عشق دعوت كردی كه هيچ‌گاه فراموش نخواهم كرد.

 

[Rigina]

27 روز ديگر در انتظار است... .
به وقت 00:20

عزيزترينم؛ هنوز هم نمی‌دانم در كدام روز از حكايت زندگی‌ام، عشقت به جانم دميد؛ بگذار مقصر اين باد ملايمي كه ناگه در روز آفتابي وزيد را، تو بدانم... .
فقط می‌دانم وقتی پرده‌ی خواب را كنار زدم، خود را در يک شعر عاشقانه‌ای ديدم كه پايانی برايش نوشته نشده.
و حال... آغاز اولين فصل از داستان عشقمان، بر «ما» مبارك!