مجموعه دلنوشته‌های افكار چراغانی | Rigina كاربر انجمن يک رمان

[Rigina]

نزديك‌ترين بازيگرِ هر فرد، خودش است‌.
اين‌كه حال بدِ درونت مانند سونامي مواج است امّا خودت‌ را يک فرد عالي و بدون هيچ غمي نشان مي‌دهي.
اين‌كه درون چشمانت دريايِ‌ كوچكي به وسعت غم‌هايت موج مي‌زند امّا سعي در نقش‌ بستن لبخند بر روي‌ لب‌هايت مي‌كني.
اگر بازيگري نيست پس اسمش چيست؟
با اين تفاوت كه يكي نقشش را به‌ خوبي و يكي كم‌تر انجام می‌دهد.

 

[Rigina]

ذهنم را مي‌خواهم نقّاشي كنم.
يک‌ قسمتش را پروانه بكشم؛ قسمتي ديگر، دستانِ ناجيِ آن‌ موجود زيبا؛ انتهايش هم پنجره‌ي اميدي را خواهم‌ كشيد، تا شاهد دنياي بزرگ بيرون باشد
و در آخر، ريسه‌هايي از چراغ را نصب خواهم‌ كرد تا با چشمانم، نظاره‌گرِ اين اتفاقِ به‌ياد ماندني باشم!

 

[Rigina]

بدي‌هاي آدم‌ها، در قالبِ يک آلبوم قرار مي‌گيرد درونِ جاده‌ي پيچ‌ و خمِ خاطراتت و خوش به حالِ آن‌ كسي كه جاده‌اش
جامه‌اي از شن به تن كرده‌ است.
گذرِ طوفان خشم‌گين از روي خاطرات، آتشِ درونش را به خواب مي‌كشاند.

 

[Rigina]

من همان دختر هستم!
همان دخترِ چهار‌ سالِ پيش... .
همان دختري از جنسِ كوير، كه افكارش با وجود نهال‌هاي باطراوت رنگِ‌ سبز به خود گرفته‌ است.

 

[Rigina]

اعماقِ سیاهیِ چشمانت، آشکارت می‌کند.
چشمانت را نبند؛ درش‌ را قفل نکن.
نگذار قطرات باران، به آن نفوذ کند.
بگذار عمقِ چشمانت، پیام‌رسان حال‌ درونت باشد.
خیالت راحت... تجربه‌ی بی‌شماری از این کار دارد.

 

[Rigina]

همه‌ي ما، روزي گوشه‌اي كِز مي‌كنيم و آن‌قدر به دیوار‌‌ روبه‌رو، خيره مي‌شويم، که منفذهِ‌های دیوار را بسته می‌بینیم.
این به این معنا نیست که به آخرِ خط رسیده‌ایم. چشمانت را ببند و دوباره باز کن، منفذه‌های را ببین که برای تو باز شدند.
ذهنت را به سمت خوش‌بيني هدایت کن و در آن مسیر گام بردار، زندگی کن و این را قبول کن.
چون مغزت قصد فراموش کردن شکست‌ها را ندارد.

 

[Rigina]

هر چه‌قدر هم تغيیر كني؛ باز هم همان آدم هستی.
هيچ‌وقت نمي‌تواني آن چهره‌ی مهربانت را زنداني كني.
يک روز طاقتت به لبه‌ي پرت‌گاه نزديک مي‌شود.
كليدش را برمي‌داري و قفلش را باز مي‌كني و خودت را از اين بي‌قراري نجات مي‌دهي پس سعي كن، آن قسمت از چهره‌ی بَدت را زنداني كني؛ مطمئن باش، پشيمان نمي‌شوي.

 

[Rigina]

لبخند مي‌زنم و مي‌گذرم.
چون با لبخند، قلبم آرام مي‌گيرد و دردها را فراموش مي‌كنم.
هر روز تعداد قناري‌هاي زندگي‌ام را زياد مي‌كنم تا صدايِ گريه‌های‌ام گوشم را پاک كنند.
گام‌هاي‌ام را آن‌قدر استوار مي‌كنم تا اصطكاك راه، خودش عقب‌نشيني كند.

 

[Rigina]

شَلَپِ‌شَلَپِ، باران صورتم را مقصد خود قرار مي‌دهد و تا نوک انگشتانِ شستم، مي‌لغزد.
مرا فرا مي‌خواند، به سمتم بيا!
راهي كه گم كرده‌اي؛ راهنمايش دست من‌ است.
دنبالم بيا. قطراتم را بشمار و با همان تعداد، به خانه‌ات برگرد.
نامم را به‌خاطر داشته باش.

 

[Rigina]

پاياني براي افكارمان نيست... .
رُقعه نوشته شده، هر شب منتظر گام‌هاي حازم توست.
نه من مي‌توانم تو را از ميان ابرهاي سياه بيرون بكشم و نه مي‌توانم ميعاد بي‌جهت دَهَم.
زين نمط، فانوس رنگي‌ات، گذرگاه كدري‌هاي ذهنت و روشني‌ بخش رخسار محزونت شود

​

---

رقعه: نامه
ميعاد:قول
زين نمط: به اين ترتيب

​

دلنوشتمو اينجا به اتمام ميرسونم و خيلي ممنونم از مهربونايي كه تا اينجا همراهيم كردن.
پايان: 1401/1/8
ساعت: 17:35