دلنوشته مجموعه دلنوشته‌‌های سرخ‌‌تر از سیاه | هویار کاربر انجمن یک رمان

[HOOYAR]

بسمه تعالی
نام اثر: سرخ‌تر از سیاه
ژانر: اجتماعی
نام نویسنده: میم. هویار
مقدمه:
من شنیده‌ام و یا شاید که دیده‌ام؛ گاه، سیاهی اقبال ما، از سرخی خون ماست و گاه، سرخی تقدیر ما، از سیاهی چشم‌های ماست. چنان گویم که اگر روزی سیاه‌بخت گشتی، هرگز برای آن تقدیر نجنگ که سرخ‌‌تر از سیاه خواهد شد‌.​

 

[Narges.sh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[HOOYAR]

من به یاد داشتم که گاهی، دنیای متناقض‌نمای ما به دست جاهلانی به تاراج رفته، که عاقلان در این معما سردرگم‌اند. می‌توانم بگویم که هم‌چنان به یاد دارم و مدعی هستم که این جاهلان دنیادیده، به قدری از این عاقلان چشم‌‌وگوش‌بسته پیشی گرفته‌اند، که تصور ما بر این است که عاقلان جاهل‌اند و جاهلان، عاقل؛ و اما می‌دانیم که این سخن با وجود تمام تناقض‌هایش که در سرمان فریاد کذب‌بودنش را می‌زند، تماماً حقیقت است. در واقع ما از همین حقیقت کاذب می‌ترسیم، نه از دروغ صادق‌ پیشه!

 

[HOOYAR]

شاید میشد گفت که همه‌ی ما، آگاهانه، سوی دره می‌رویم. می‌توانم سوگند بخورم بهر این ادعا که آدمی، اکثر تصمیمات اشتباهش را با علم بر درست و غلط ماجرا گرفته است؛ اما در نهایت، بلا استثناء از هر که پرسی، می‌گوید:« ما در این عالم اختیاری نداریم و همه از جبر است.» و تنها جوابی که هر کسی در این عالم آن را می‌شنود، این است:« همیشه خداوند گردن‌گیر حماقت‌های ماست.»

 

[HOOYAR]

بدرود بر این شرف. ساعت‌هاست که برای دانستن یک حقیقت به دیوار ترک‌خورده‌ی مخروبه‌ای خیره شدم. حقیقتی که دلیلش تنها و تنها اشرف مخلوقات است و بس. روح‌های پاکی که از کالبد جدا می‌شود و تن‌های منحوسی که به زیبایی یک دروغ جان می‌گیرند. شعله‌های سیاهی که تلی از خاکستر از ما ساخته و آب در دست‌مان تبدیل شده به یخ. رویای بی‌لعابی که فریاد می‌زند «من دروغم» و گوش‌ها کر. دنیای سردی که به زیر امواج ابرها تبدیل به باران می‌شود و نکبت از آن می‌بارد. چه گوییم از این فکر، عمل، قلب که همه‌شان شدند دشمن؛ و آری بیایید ابتدا وداع را یاد بگیریم. وداع با شرف... .

 

[HOOYAR]

به یاد ندارم که دیده باشم پرواز کسی را یا لااقل باز شدن بال‌هایش را. شاید که هر که این سخن بشنود فریاد اعتراضش گوش‌هایم را کر کند؛ اما خود معترض نیز می‌داند که نه تا به حال بال‌هایش باز شده و نه تا به کنون بال‌های برافراشته‌ی کسی را دیده. او فقط خیال می‌کند که دیگرانی هستند که فراخ‌بال و وارسته بر بوم زندگی‌شان رنگ می‌پاشند؛ و متأسفانه همه می‌دانیم چنین متوهمانی با اسطوره‌های پوشالی‌شان تقریباً تمام جهان ما را در بر گرفته.

 

[HOOYAR]

امان از فحشاء. جنجال عجیب هوس همواره ما را به وجد آورده. تئاترهای گونه‌گون عواطف زودگذر که باعث می‌شود بایستی و برایشان دست بزنی و در انتها برچسب اعتبار و اعتماد را بر پیشانی‌هایشان بکاری و گاه عجیب این هوس با قلب نشست و برخاست دارد که حالا شده احساس. امان از فحشاء؛ امان... .

 

[HOOYAR]

به‌سان اخترهای شانسی که هیچ درکی از خرافه‌هایی که برایشان ساخته‌اند ندارند؛ به دست‌خط‌های گناه، تقدس و سکوت نگاه می‌کنم. تا به کنون اندیشه‌ی اینکه چرا اعمال بی‌جان، ما را ملعبه‌ی خویش کرده‌اند، به ذهن‌تان خطور کرده؟ به راستی یادم رفت، می‌خواستم بپرسم تا به حال دقت کرده‌اید که چرا دست‌خط‌های گناه، تقدس و سکوت تفاوت دارند؟ شاید که هر کدام می‌خواهند زاویه‌ی دیگری از حقیقت‌ را نشان دهند. حقیقتی که هیچ اختیاری از برای جلوه‌ی خود ندارد و بازیچه‌ای بیش نیست.

 

[HOOYAR]

سقوط آزاد از شانه‌های یک سنگ صبور می‌تواند به از دست دادن بال‌های یک پرنده بماند؛ اما صبر کردن برای رسیدن به جایگاه اسبق همان مرگ تدریجی‌ایست که هیچ‌کس آن را نه می‌فهمد و نه حس می‌کند. درست به شکل زندگی‌ای که درش هستیم و نمی‌دانیم هر نفس ما را قدمی به عزرائیل نزدیک می‌کند و متوجه نیستیم که ما شاید زاده شدیم برای به پایان رساندن این نفس‌ها. زنجیره‌ی باطلی که از زندگی‌های بی‌ارزش چند موجود آدمیزاد نام ساخته شده به پتک توخالی‌ای می‌ماند که بر سر جهان حیرت‌انگیز ما کوفته می‌شود. بیایید نگرش‌ها را غلط ببینیم.

 

[HOOYAR]

این تقدیری که بر سر زبان‌هاست، روزی که باید می‌شود گذشته‌ای که اندیشیدن بدان تلف کردن عمر است. جالب است ما برای اینکه امروز و فردای‌مان هدر نرود به گذشته فکر نمی‌کنیم، حال آنکه آنها نیز به نوعی گذشته هستند. باور به زمان همان توهم بزرگی‌ست که هیچ‌کس نقضش نمی‌کند و هیچ‌کس اعتقادش را بدان از دست نمی‌دهد. این حجم از اعتقاد و باور، شبهه‌آور نیست؟!