دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های نوای اشک | میم.هویار کاربر انجمن یک رمان

[HOOYAR]

بسمه تعالی
نام اثر: نوای اشک
نام نویسنده: میم.هویار
ژانر: تراژدی
مقدمه:
هوای این بامداد، خبر از اشک می‌دهد. این سحری که گذشت، دل به ماه بسته بود که خون اشک می‌ریزد. این آخرین تلالو‌های ستارگان نوای اشک بود، که دمید بر روح‌های بی‌کالبد. ای صبح ظالم، سحر را فراموش نکن...​

 

[Ftm.gh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[HOOYAR]

هر آن صدای مشت‌های ریز، از زیر خاک به چاهسار گوش می‌رسد؛ هر بامداد، هر چاشت‌گاه و هر شام. به کردار دانه‌ای که با مشت‌های کوچک خود به خاک سرد اجبار و ظلم می‌کوبد و روزی خواهد رسید که گیاه نور خورشید را خواهد دید. حتی به قیمت خورد شدن، آسیب و مرگ؛ اما مشت‌های کوچک گیاه خوب می‌داند چطور راه آزادی را دوباره پیش بگیرد. تا وقتی ریشه باشد، روح فاتح نیز هست.​

 

[HOOYAR]

بر این دیوار سیمانی، خون گلبرگ‌های شقایق، تنها گل عاشق ریخته شده. این نمود و روشنایی سد روانی که میان من و توست، ارس را می‌‌گویم، روزی پل عشق خواهد شد. یک روز این دیوار‌ها و سدها فرو خواهد ریخت و من نوید می‌دهم، یک روز برادر به آغوش برادر باز خواهد گشت.​

 

[HOOYAR]

می‌دانی، سخت بود. دلم گرفت. دلم اشک خواست و نریخت. دلم قدم زدن خواست و راه نیامد. دلم نفس خواست و هوا نبود. دلم هرچه خواست نشد. دلم گرفته است. مثل ماه پشت ابری که در آرزوی تلالو نشسته، مثل برگی که میان افتادن و ماندن زرد شده، مثل روزهای نیامده‌ی شیرین تلخ، مثل آخرین واژه‌ای که از زبان مردگان شنیدیم و رفت. خیلی دلم گرفته است. طوری که گویا، هرگز گره‌اش باز نمی‌شود.​

 

[HOOYAR]

سقوط می‌کنم، میان واژه‌های تلخ ناگفته. غرق می‌شوم، میان تمام اشک‌های نریخته. تمام می‌شوم میان ناتمامی‌ها. و در آخر می‌میرم، میان تمام زندگی نکردن‌ها. کابوس می‌بینم، خودم را میان آیینه‌ها جا می‌گذارم. از خانه دور می‌شوم و به مقصد هم نمی‌رسم. چشم می‌بندم و باز می‌بینم؛ و هرچه می‌کنم انگار هیچ نمی‌کنم.​

 

[HOOYAR]

سقوط می‌کنم، میان واژه‌های تلخ ناگفته. غرق می‌شوم، میان تمام اشک‌های نریخته. تمام می‌شوم میان ناتمامی‌ها. و در آخر می‌میرم، میان تمام زندگی نکردن‌ها. کابوس می‌بینم، خودم را میان آیینه‌ها جا می‌گذارم. از خانه دور می‌شوم و به مقصد هم نمی‌رسم. چشم می‌بندم و باز می‌بینم؛ و هرچه می‌کنم انگار هیچ نمی‌کنم.​

 

[HOOYAR]

شاید روزی گریختم؛ که می‌داند شاید روزی از پنجره‌ها رو به آسمان پرواز کردم. چه بسا که شاید در آسمان هم به دیوار خوردم. اما که می‌داند شاید دیوار هم مرا بوسید و رها کرد. بگذار بروم؛ شاید غربت آزارم نداد؛ که می‌داند، شاید طلوع کردم از میان میله‌های زندان. آزادم بگذار و برو؛ که می‌داند شاید خودم، خودم را بند کردم به قفس‌ها. فقط بگذار.​

 

[HOOYAR]

آرشه را به روی زخم‌هایم می‌کشم تا صدای تو را بشنوم؛ تو که رفته‌ای، صدایت، آغوشت و نگاهت را نیز برده‌ای؛ فقط همین زخم تو مانده از تمام خاطرات شیرین و تلخی که در کنار هم و دور از هم تجربه کردیم؛ و همین آرشه فقط می‌تواند صدای تو را به گوش‌های ناشنوایم برساند. حنجره‌ام سوخته از داغ بغض رفتن تو، نمی‌توانم صدایت بزنم. پس به صدای آرشه گوش کن؛ خواهش میکنم.​

 

[HOOYAR]

تکه‌های خرد شده‌ام را دانه به دانه جمع می‌کنم. با دستی پر از خودم به سوی مقبره‌های خالی به راه می‌افتم. هر کدام از من‌های متعدد درون مقبره‌های متفاوتی می‌خوابند. خودم با دست‌های خودم به روی‌شان خاک ریخته و زنده به گورشان می‌کنم. از آنها هیچ سبز نمی‌شود. خورشید آرام‌آرام قصد طلوع دارد؛ و من تهی از خودم، به سوی کلبه‌ی پوشالی می‌‌گریزم تا مبادا خورشید تن سردم را گرم کند. من می‌خواستم بمیرم اما هنوز زنده‌ام تا برای خودم سوگواری کنم.​