دلنوشته مجموعه دلنوشته وهم همدم | به قلم یگانه

[FROSTBITE]

به نام سرآغاز عشق و نور و امید​

نام مجموعه: وهم همدم
ژانر: عاشقانه، درام
نام نویسنده: یگانه
مقدمه:
باران روی سنگفرش خیابان‌ها نقاشی می‌کشید و سایه‌ها با نور مهتاب بازی می‌کردند.
دست‌هایم خالی بود اما قلبم پر از پرتوهایی نامرئی که فقط او می‌توانست حسشان کند.
خانه‌ای که واردش شدم، سکوتش پر از چیزهایی بود که هنوز شکل نگرفته بودند، پر از قصه‌هایی که شاید روزی رنگ واقعیت بگیرند.
چشم‌هایم دنبال چیزی می‌گشت که هنوز نمی‌شناختم، و هر نفس، ترس و امید را با هم در هم می‌آمیخت. ا
مروز، روزی بود که آغاز و پایان در هم آمیخته بودند، و من نمی‌دانستم سرنوشت چه بازی‌ای با قلبم دارد…

 

[~Horzad]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.

خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.

***

قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته،...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[FROSTBITE]

مهتاب بر دیوارها خطی نقره‌ای می‌کشید و سایه‌های ما، چون دو یادگار گمشده، در هم فرو می‌رفتند.
وقتی دست‌هایمان به هم رسیدند، انگار تمام جهان برای لحظه‌ای کوتاه از حرکت ایستاد و تنها نفس‌های ما شنیده می‌شد.
چشم‌هایش دریچه‌ای بودند رو به جایی که حتی صدای قلبم جرأت عبور نداشت، و من در آن بی‌اختیار گم می‌شدم.
لبخندش شعله‌ای بود که تاریکی اتاق را می‌شکافت
و سکوت را به گفت‌وگویی بی‌صدا بدل می‌کرد.
هر لحظه کنار او، چون قدم‌زدن بر مه بود؛ نامرئی، و با این‌همه حس‌شدنی، آکنده از رازها و لمس‌هایی که تنها ما می‌شناختیم.

 

[FROSTBITE]

***
میز کوچک به قامت دنیای تازه‌مان گسترده شده بود و میان آن‌ها حرف‌هایی سنگین‌تر از هر طعامی نشسته بود.
سکوتش تهی نبود؛ پر از هزار واژه‌ی ناتمام که میان لب‌هایش اسیر مانده بودند.
بخار استکان، همانند مهی نازک، فاصله‌ی میانمان را پر کرده بود و من در هاله‌ی آن نگاهش را می‌دیدم که به هزار زبان خاموش سخن می‌گفت.
صدای برخورد قاشق با نعلبکی مثل زنگی بود که قلبم را به تپش وامی‌داشت؛ انگار هر تلنگر دعوتی به اعترافی ناتمام بود.
آن صبح بیش از نان و چای سکوتش را نوشیدم؛ سکوتی که شیرین‌تر از هر کلمه، حضورش را در رگ‌هایم جاری می‌کرد.