دلنوشته مجموعه دلنوشته وهم همدم | به قلم یگانه

[FROSTBITE]

***
خانه در خیال من پر شد از خنده‌ی سه نفره؛ کیارش، من و کوچکم.
هر گوشه‌ی اتاق، رنگ امید گرفت و روزها روشن شدند.
ترس‌ها در سایه‌ی این تصویر کم‌رنگ شدند.
شوق، حتی در سکوت شب، بال‌هایش را باز کرد و روح مرا نوازش داد.
و من، میان این رؤیا، حس می‌کردم زندگی دوباره معنا یافته
است.

 

[FROSTBITE]

***
دل پر از شادی بود، اما رگه‌هایی از ترس نیز در ذهنم می‌گذشت.
هر لبخند، با لرزشی خفیف همراه بود؛ شادی و نگرانی دست در دست هم می‌رفتند.
می‌پرسیدم، چگونه می‌توان این هدیه را در غیاب او نگه داشت؟
هر نفس، آینده را حس می‌کرد؛ نوری مه‌آلود، شفاف و مبهم.
و با تمام دوگانگی، قلبم باز هم به امید می‌تپید.

 

[FROSTBITE]

***
جهان ناگهان ساکت شد، مثل لحظه‌ای که باران، پیش از افتادن، در هوا مکث می‌کند.
صداهایی دور، نامش را می‌بردند، اما گوشم دیگر نمی‌فهمید.
دست‌هایم لرزید و زمین زیر پایم از معنا خالی شد.
نامه‌ای تا نیمه باز مانده بود، و در میان خطوطش، “باز نمی‌گردد” آرام تکرار می‌شد.
و من فهمیدم، صدای زندگی‌ام خاموش شده، بی‌آنکه وداعی کرده باشیم.

 

[FROSTBITE]

***
در ذهنم هنوز راه می‌رفت؛ میان نور و سایه، میان خنده و رفتن.
هر بار که چشم می‌بندم، لبخندش در روشنای خیال جان می‌گیرد.
اما سایه‌ای باریک از نبودنش، روی همه‌چیز کشیده شده.
زمان، صورتش را می‌شوید، اما صدا هنوز در گوشم می‌پیچد.
میان گذشته و حال، تنها چیزی که مانده، انعکاس اوست بر دیوارهای دلم.

 

[FROSTBITE]

***
با او حرف می‌زنم، همان‌گونه که با بادِ نیمه‌شب حرف می‌زنند.
می‌گویم چرا نماندی، چرا من را با “نیمه‌تمامیِ” خودت جا گذاشتی؟
باد پاسخی نمی‌دهد، فقط پرده را می‌لرزاند، انگار آه می‌کشد.
می‌خندم و می‌گویم، می‌دانم، گناه از سرنوشت بود نه از تو.
و بعد، سکوت خانه، پاسخی می‌شود به تمام سؤال‌هایم.

 

[FROSTBITE]

***
شب، طولانی‌تر از همیشه است؛ ساعتی که نمی‌گذرد، نوری که نمی‌تابد.
اشک‌هایم، بی‌صدا روی بالش می‌چکند، مثل حرف‌هایی که به مقصد نرسیدند.
سایه‌اش هنوز بر دیوار است، انگار زمان، دلش نیامده پاکش کند.
در تاریکی، دستانم را به هوا می‌گیرم، شاید لمسش کنم میان خیال.
اما تنها نسیمی می‌آید، سرد و آشنا.

 

[FROSTBITE]

***
در همان کوچه قدم زدم، جایی که روزی صدای خنده‌اش پیچیده بود.
سنگفرش‌ها هنوز رد کفش‌هایش را به خاطر دارند.
باد، بوی خاطرات را می‌آورد و می‌برد، مثل نغمه‌ای بی‌پایان.
در هر پنجره، انعکاس او را می‌دیدم که لبخند می‌زد.
و فهمیدم، شهر هنوز به یاد او نفس می‌کشد.

 

[FROSTBITE]

***
کاغذهایش هنوز روی میز است؛ با دستخطی که بوی بودن می‌دهد.
هر خطش، تپش قلبی‌ست که خاموش شده، اما هنوز گرم است.
انگشتانم رد جوهر را لمس می‌کنند، انگار خودش را نوازش می‌کنم.
چشم‌هایم کلمات را می‌خوانند، اما دلم میان خطوط گم می‌شود.
نامه‌ها، هنوز می‌نویسند، بی‌آنکه نویسنده‌ای مانده باشد.

 

[FROSTBITE]

***
دستم را روی شکمم گذاشتم، و حس کردم آرام می‌جنبَد، شبیه نجوا.
گفتم، پدرت هنوز همین‌جاست، در تو، در نفسِ من.
هر تپش، شبیه جوابِ بی‌کلام او بود.
حس کردم میان این کوچکِ نازنین، صدای کیارش ادامه دارد.
و دنیا، با همه تلخی‌اش، هنوز بوی او را می‌دهد.

 

[FROSTBITE]

***
گاهی بی‌هوا می‌خندم، به خاطره‌ای که دیگر صاحب ندارد.
و لحظه‌ای بعد، اشک، همان لبخند را خاموش می‌کند.
میان خنده و گریه، عشق هنوز زنده است، بی‌بدن، بی‌زمان.
فقدانش مثل زخمی‌ست که نمی‌سوزد، فقط می‌تپد.
و من آموخته‌ام، عشق می‌تواند بماند، حتی وقتی زندگی رفته است.