در حال تایپ وقتی که پلیکان ها آواز می خوانند | زهرا. ا. د. کاربر انجمن یک رمان

Z.A.D.I · جمعه ساعت 19:48

ابروهای پر پشت جو گندمیش از دو طرف به پایین کشیده شد. عصا را پایین آورد. به آن تکیه زد و گفت:
- فکر می‌کنی این تصمیم، تصمیم آسونیه؟! فکر کردی دیدن مرگ فرزند، کار آسونیه؟! من خودم هنوز داغدار مرگ دخترم، فرخم.
به چشمان مشکی رنگش خیره شدم. چشمانی که همه ما آن را به ارث برده بودیم. زندگی پدربزرگ غم انگیزتر و پرپیچ و خم‌تر از زندگی من بوده. حتی نمی‌توانستم به خودم حق اعتراض بدهم. با لحن آرامتری ادامه داد:
- از نظر پزشکی، امیدی نیست. این تصمیم دیر یا زود باید گرفته بشه. این تصمیم با در نظر گرفتن مصلحت همه گرفته شده!
سوزش معده‌ام دوباره شروع شده بود. همیشه موقع قبول یک حقیقت تلخ، بدنم واکنش نشان می‌داد و معده‌ام اسید بیشتری تولید می‌کرد. یک دکمه دیگر از پیراهنم را باز کردم و دستی به گردن عرق...

Z.A.D.I · شنبه ساعت 13:59

فصل پنجم
- نظرت چیه؟
با صدای شهریار سر از روی برگه‌ها بالا آوردم. جلوی چشمانم کاملا سیاه سیاه بود. دستم را روی چشمم کشیدم تا صورت شهریار واضح شود و پرسیدم:
- چی چیه؟
- حواست کجاست؟ نیستی! دارم میگم شرکت پاکفر در مورد قراردادش تماس گرفته. جوابت چیه؟
به پشتی مبل دفترم تکیه دادم و دوباره چشم بستم. سوزش معده‌ام با قرص برطرف شده بود اما چشمم هنوز هم سیاهی می‌رفت. انرژی تک تک سلولهای بدنم زیر صفر بود. احساس لختی و بی‌حسی داشتم. ظاهرا یا فشارم افتاده بود یا قند خونم. برگه‌های روی میز را با دست لرزان و سردی جمع کردم و گفتم:
- من دارم میرم خونه. اینها رو هم شب نگاه می‌کنم و امضا می‌کنم. قرارداد پاکفر رو ایمیل کنم تا نگاهش کنم.
شهریار غر زد:
- چرا خونه؟ تازه دو بعد از ظهره!
در حال بلند شدن گفتم:
-...

Z.A.D.I · شنبه ساعت 14:00

صدای محو گفتگویی را بین یک زن و یک مرد می‌شنیدم که با باز شدن پلک‌‌هایم قطع شد. اولین چیزی که به چشمم خورد سقفی سفید و لامپ مهتابی کم نوری بود.
- بالاخره بهوش اومدی؟!
به سمت گوینده جمله سر چرخاندم که سمت راستم ایستاده بود؛ یک پسر جوان بیست و چند ساله‌ای در یونیفرم سفید پزشکی که با اخم درهم به من زل زده بود. ادامه داد:
- سرمت خیلی وقته تموم شده! تا الان خواب تشریف داشتی. زودتر بلند شو که بقیه از تخت استفاده کنن.
لحن تندش باعث تعجبم شد. صدای زنانه‌ای از سمت چپم تشر زد:
- ولش کن دانیال!
این بار به سمت چپ سر چرخاندم. چهره دختری که روی صندلی کنار تخت نشسته، آشنا نبود اما صدایش همان صدایی بود که قبل از بیهوش شدنم شنیده بودم.
دکتر بدون توجه به هشدار دختر با لحن طعنه آمیزی ادامه داد:
- زودتر...

Z.A.D.I · شنبه ساعت 14:01

خوشبختانه ماجرای تعقیب کننده با پراید نوک مدادی به آسانی حل شد. نفس عمیقی از سر راحتی کشیدم و پرسیدم:
- فرصت برای چی؟
- برای حرف زدن. بلند شو. باید تخت رو خالی کنی!
صاف نشستم و ملحفه سفید را کنار زدم. می‌خواستم از تخت پایین بیایم که چشمم به پاهای بدون کفشم افتاد. با اشاره به دمپایی‌های لاستیکی بیمارستان گفت:
- این رو بپوش. مجبور شدم پولش رو بدم.
چاره‌ای نبود. پاهایم را در دمپایی‌های سفید بیمارستان گذاشتم و سر پا ایستادم. سر گیجه و تار دیدنم تقریبا از بین رفته بود. دستی به چشمانم کشیدم و پرسیدم:
- چجوری اومدم اینجا؟
- نگهبانی کمک کرد بذارمت تو ماشینم. با ماشین من اومدیم.
آستین دست چپم را که به خاطر سرم بالا داده بودند، پایین دادم. جای سرم کمی می‌سوخت. احتمالا دکتر از اختلاف بین من و...

Z.A.D.I · یکشنبه ساعت 20:12

سر و پای مرا از نظر گذراند و از در اورژانس بیرون رفت. من اما سرجایم ایستادم. اخم برادرش به خاطر اختلاف و دشمنیمان نبود بلکه از جایی دیگر سر چشمه می‌گرفت. برادرش حق داشت. یک مرد را با لباس‌های وارونه خانگی و احتمالا با موهای خیس بعد از حمام، با خودش به بیمارستان آورده بود.
قدم تند کردم و متعجب پرسیدم:
- چه جوابی بهش دادی؟
دختر محکم و قاطع گفت:
- می‌دونه نباید سوال بپرسه.
و طوری نگاه کرد که جمله‌اش بیشتر معنی «اگه تو هم سوال بپرسی، سرت رو می‌برم» می‌داد. الان می‌فهمم چرا شهریار از رو به رو شدن با او می‌ترسید. او به کسی اجازه عبور از هیچ خطی را نمی‌داد؛ چه قرمز چه آبی! حتی اگه برادرش باشد.
تمام مدت عبور از حیاط موزاییک شده بیمارستان و ورود به خیابان شلوغ رو به روی آن هر دو سکوت کرده بودیم...

Z.A.D.I · دوشنبه ساعت 13:44

فصل ششم
اسم شهریار برای چندمین بار در طی یک ساعت گذشته روی صفحه گوشیم ظاهر شده بود. چشم از صفحه گرفتم و بدون توجه به تماس او، تمرکزم را روی کاری گذاشتم که به خاطر آن کارخانه را پیچانده بودم.
با چشم‌های ریز شده به مردم ایستاده در کناره خیابان خیره شدم. سرعت ماشین را کم کردم و مردم را در جستجوی شخص مورد نظرم یکی یکی از نظر گذراندم. با دیدن مشخصات شخص مورد نظرم ترمز گرفتم.
مردی قد بلند با تی‌شرت سبز رنگ گوشه خیابان ایستاده بود. پشت تلفن با هم صحبت کرده بودیم اما اولین بار بود که حضوری او را می‌دیدم. ظاهر و قیافه‌اش به کاراگاه خصوصی یا حتی پلیس بازنشسته نمی‌خورد.
مطمئن نبودم خودش باشد. فقط گفته بود تی‌شرت سبز و شلوار جین به تن دارد. با تردید بوق زدم. با بوق من، سرچرخاند و به سمت ماشین آمد...

Z.A.D.I · دیروز ساعت 20:01

شروین از در پارکینگ فاصله گرفت و به اشاره به گوشه‌ای از در پارکینگ گفت:
- یه دوربین اینجاست. چجوری میشه فیلم این دوربین‌ها رو به دست آورد؟
از ماشین تکیه گرفتم و گفتم:
- احتمالا نگهبانی ساختمون داره. فقط فیلم دوربین‌ها رو می‌خوای؟
- برای شروع، نقطه خوبیه.‌ می‌خوام ببینم آخرین کسایی که به پارکینگ رفت و آمد داشتند کیا بودن.
حداقل مسیر تحقیقات تا حدودی مشخص بود. بدون معطلی به سمت نگهبانی به راه افتادم. تا همین الان هم برای رفتن به کارخانه کلی معطل کرده بودم. مطمئن بودم شهریار کار واجبی داشته که پشت سر هم با من تماس گرفته بود. نمی‌خواستم توجه کسی را به این تحقیقات مخفی جلب کنم.
در شرایط عادی گرفتن مجوز بررسی دوربین‌ها کار زمان‌بری بود. با دادن دسته‌ای پول به نگهبان ساختمان، پروسه گرفتن مجوز...

Z.A.D.I · دیروز ساعت 20:02

کیفم را روی مبل‌های پذیرایی انداختم و به شهریار نگه کردم که یک نفس در مورد آن دختر حرف می‌زد. ظاهرا این دختر را زیادی دست کم گرفته بودم. وقت آن نبود که خودم را به خاطر این همه بی‌خبری سرزنش کنم. گذشته‌ها گذشته و امروز دقیقا زمان عمل بود.
شهریار نفسی گرفت و ادامه داد:
- تازه بعدش فهمیدم خودش به عکاس پول داده تا بیاد عکس بگیره! این دختر، یه سمه! مطمئنم با نقشه اومده! کیوان نتونست از پسش بربیاد! تو که اصلا از پسش برنمیای!
دستانم را مشت کردم. من از پس هر چیزی که به کیوان مربوط میشد، بر می‌آمدم. باید برمی‌آمدم! آن دختر یکی از کسانی بود که قبل از تصادف با برادرم دعوا کرده بود. ظاهرا خصومتشان بدتر از آن چیزی بود که من تصور کرده بودم. یکی از دشمنان شماره یک به حساب میشد. چگونه می‌توانستم از او...

Z.A.D.I · دیروز ساعت 20:03

در سکوت به من نگاه کرد. بعد از چند لحظه سکوت، جواب داد:
- چند سال پیش پدرم به رحمت خدا رفتند.
- خدا رحمتشون کنه.
- ممنون. به هر حال، با هر سختی بود تونستیم بخشی از مواد اولیه رو جور کنیم اما شنیدیم که پاکفر به شما پیشنهاد داده. من با خودشون حرف زدم. گفتند که اگه شما مشکلی نداشته باشید، ما می‌تونیم روی قرار داد کار کنیم.
پوزخندی روی لبم جا گرفت که مخاطبش پاکفر بود، نه این دختر. پاکفر او را از سر خودش باز کرده و به من پاس داده بود. حتما این دختر نمی‌دانست که نماینده پاکفر امروز برای قطعی کردن قرارداد به اینجا می‌آمد.
آب پاکی را روی دستش ریختم:
- تصمیم گیری در این زمینه به عهده من نیست، با خود پاکفره. پیشنهاد از اوناس و قبولش از ما. کاری از دست من برنمیاد.
اصرار کرد:
- اما اول به ما پیشنهاد...

Z.A.D.I · دیروز ساعت 20:04

پاکتی را از جیب کتم بیرون آوردم. آن را روی میز گذاشتم و گفتم:
- تموم هزینه‌های دیشب، از هزینه بیمارستان گرفته تا سوپ داخل پاکته. در ضمن از این مسئله که شما تعقیبم کردید هم می‌گذرم و به پلیس گزارش نمی‌دم.
با ابروی بالارفته نگاهم کرد. باز هم سکوت! بلند شد و دستش را داخل کیف کوچک مشکیش برد. با حرف‌هایی که شهریار در موردش زده بود، انتظار داشتم یک اسلحه از داخل آن بیر‌ون بیاورد و به سمتم شلیک کند اما فقط کارت ویزیتش را بیرون آورد.
جلو آمد. آن را روی میزم گذاشت و گفت:
- اگه نظرتون عوض شد باهام تماس بگیرید.
پاکت پول را در کمال تعجب من برداشت و به سمت در رفت. بعد از بستن در، پوزخندی زدم. نظر من عوض بشو نبود. کارت ویزیتش را برداشتم. با حرص آن را مچاله کردم. مچاله کردن و پرت کردن کارت ویزیتش داخل...

در حال تایپ وقتی که پلیکان ها آواز می خوانند | زهرا. ا. د. کاربر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

Z.A.D.I

کاربر انجمن

امضا : Z.A.D.I

موضوعات مشابه