شاعر‌پارسی اشعار هاتف اصفهانی

[Elka Shine]

تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رميدنها

من و این دشت بی پایان و بیحاصل دویدنها

تو و یک وعده و فارغ ز من هر شب به خواب خوش

من و شبها و درد انتظار و دل طپيدنها

پر و بالم به حسرت ریخت در کنج قفس آخر

خوشا ایام آزادی و در گلشن دویدنها

کنون در من اگر بيند به خواری و غضب بيند

کجا رفت آن به روی من به شوق از شرم دیدنها

 

[Elka Shine]

جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا

ذره است این، آفتاب است، آن کجا و این کجا

دست ما گيرد مگر در راه عشقت جذبهای

ورنه پای ما کجا وین راه بیپایان کجا

ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب

تا در آن وادی مرا از تن برآید جان کجا

جسم غم فرسود من چون آورد تاب فراق

این تن لاغر کجا بار غم هجران کجا

در لب یار است آب زندگی در حيرتم

خضر میرفت از پی سرچشمهٔ حيوان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Elka Shine]

جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را

که سازد کامياب از وصل پير ناتوانی را

تمام مهربانان را به خود نامهربان کردم

به اميدی که سازم مهربان نامهربانی را

 

[Elka Shine]

به گردون میرسد فریاد یارب یاربم شبها

چه شد یارب در این شبها غم تاثير یاربها

جدا از ماه رویت عاشقان از چشم تر هر شب

فرو ریزند کوکب تا فرو ریزند کوکبها

چسان هاتف بجا ماند کسی را دین و دل جایی

که درس شوخی آموزند طفلان را به مکتبها

 

[NASTrr]

‌
از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز

لیلی رود از خاطر مجنون نه و هرگز

با اهل وَفا و هنر افزون شود و کم

مهر تو و بی‌مهری گردون نه و هرگز...

#هاتف_اصفهانی‌


‌

 

[NASTrr]

‌
بر دل من زبس که جا
تنگ شد از جدائیت
بی تو به دست خویشتن
سینهٔ خود شکافتم


#هاتف_اصفهانی
‌

 

[NASTrr]

.
امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد
اما به پیش دادگر مشکل که فردا بگذرد

زینگونه غافل نگذری از حال زار ما اگر
گاهی که بر ما بگذری دانی چه بر ما بگذرد

از بس چو تنها بیندم از شرم گردد مضطرب
می‌میرم از شرمندگی بر من چو تنها بگذرد

در راه عشق آن صنم هر کس که بگذارد قدم
باید که چون هاتف نخست از دین و دنیا بگذرد

#هاتف_اصفهانی‌

‌

 

[NASTrr]

جهت مشاهده متن کامل باید عضو انجمن شوید

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[(فاطمه1381)]

گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت
گفتم روم از کوی تو گفتا به سلامت

گفتم چه خوش از کار جهان گفت غم عشق
گفتم چه بود حاصل آن گفت ندامت

هر جا که یکی قامت موزون نگرد دل
چون سایه به پایش فکند رحل اقامت

در خلد اگر پهلوی طوبیم نشانند
دل می‌کشدم باز به آن جلوهٔ قامت

عمرم همه در هجر تو بگذشت که روزی
در بر کنم از وصل تو تشریف کرامت

دامن ز کفم می‌کشی و می‌روی امروز
دست من و دامان تو فردای قیامت

امروز بسی پیش تو خوارند و پس از مرگ
بر خاک شهیدان تو خار است علامت

ناصح که رخش دیده کف خویش بریده است
هاتف به چه رو می‌کندم باز ملامت