شاعر‌پارسی اشعار عرفی شیرازی

[sara.gh]

من صید غم عشوه نمایی که تو باشی
بیمار به امید دوایی که تو باشی

لطفی به کسان گر نکند عیب بگیرند
غارت زدهٔ مهر و وفایی که تو باشی

مردم همه جویند نشاط و طرب و عیش
من فتنه و آشوب بلایی که تو باشی

ای بخت ز شاهی به گدایی نرسیدیم
در سایهٔ میمون همایی که تو باشی

از بس که ملایک به تماشای تو جمعند
اندیشه نگنجد به سرایی که تو باشی

خورشید به گرد سر هر ذره بگردد
آن جا که خیال تو و جایی که تو باشی

عرفی چه کند گر به ضیافت بردش وصل
با نعمت دیدار گدایی که تو باشی

 

[sara.gh]

تا بدانی که دوستدار کشی
نکشی چون من، ار هزار کشی

تا کی از عشوه نیم مستان را
بشکنی جام و در خمار کشی

آتشم زن که زنده گردم باز
گر چو شمعم هزار بار کشی

تا به کی این عروس عصمت را
عقد بندی و در کنار کشی

عشق را شو، که خویش را ترسم
در شبیخون روزگار کشی

در قیامت کند گل افشانی
بلبلی که در بهار کشی

ترسم ای عشق مهربان که مرا
سر به زانوی غمگسار کشی

مردم از شوق، ای دعا وقت است
که کشی تیغ و انتظار کشی

منت قتلم ار کنی قسمت
دو جهان را به زیر بار کشی

به تماشا طلب ترحم را
عرفی خویش را چو زار کشی

 

[sara.gh]

اگر آرایش از دکانچهٔ ناموس بستانی
سر آویل تذرو و حلهٔ طاووس بستانی

نگیری هیچ اسباب ترنم، در ضرر افتد
همه هیهات برداری، همه افسوس بستانی

چراغت از دل آتش پرستان گر شود روشن
در اندازی درآتش سبحه و ناقوس بستانی

ادب از دست بگذاری و سودای وصال او
به لعلش جان دهی در آستانش، بوس بستانی

هر آن سرمایهٔ مقصود نایاب تر، عرفی
نجویی گر دهندت قدر نامحسوس بستانی

 

[sara.gh]

بهار رفت و نکردیم عزم جای خوشی
برهنه سر بنشستیم در هوای خوشی

بهار رفت و به هنگامهٔ نواسنجان
ولی از هوش نرفتیم از نوای خوشی

بهار رفت و به مستان گریه دوست دمی
نداشتیم سرودی به های های خوشی

بهار رفت و نبردیم هم عنان چمن
دلی گرفته ز عمری به دلگشای خوشی

بهار رفت و به گلبانگ بلبلان چمن
پیاله ای نکشیدیم در هوای خوشی

به ترهات تو عرفی خوشند دانایان
ندیده ام به جهان چون تو ژاژخای خوشی

 

[sara.gh]

بشتاب در راه طلب، بگذر ز هر آسودنی
این ره که بی پایان خوش است، ارزد به قدم فرسودنی

تحصیل درد دوستی، آن سو ترست از بیش و کم
دست از طلب کوته مکن، تا ممکنت افزودنی

کی نعمت دیدار او، می گنجد اندر حوصله
موسی کجا داغم کند، از دست و لب آلودنی

هر شوخ کامد در جهان، بگذاشت چندین رسم نو
کو از تو در عالم به ما، بر دوستان بخشودنی

اندیشه بی افسوس نی، عرفی چه تدبیر است این
گه سر به زانو ماندنی، گه دست بر هم سودنی

 

[sara.gh]

ای نه فلک ز خوشهٔ صنع تو دانه ای
وز قصر کبریای تو عرش آشیانه ای

در تنگنای کوچهٔ شهر جلال تو
وسعت گه زمانه کمین کارخانه ای

پروازگاه طایر صنعت کجا بود
جایی که دارد از دو جهان آشیانه ای

نه توسن سپهر سراسیمه در رهت
تا حکمتت گرفته به کف تازیانه ای

ذات تو قادرست به ایجاد هر محال
الا به آفریدن چون خود یگانه ای

عفوت ثواب دشمن و حلمت گناه دوست
هر گام چیده عاطفت آب و دانه ای

عرفی تمام معصیت اما به دست او
هست از عنایت تو عنان بهانه ای

 

[sara.gh]

ای عشق خوش تهیهٔ لذات کرده ای
طوطی سدره وقف خرابات کرده ای

نازم به بازی تو که در عرصهٔ فریب
منصوبهٔ نچیدهٔ مرا مات کرده ای

صوفی به گفته صیغهٔ توحید باطل است
یعنی که در معاملهٔ ذات کرده ای

زاهد بیا که کفر تو ثابت کنم که تو
کفر مرا به دین خود اثبات کرده ای

عرفی دگر به طور تمنا مرو، ببین
امشب چه ها به جان مناجات کرده ای

 

[sara.gh]

تا مژدهٔ زخم دگر، دامن کش جان کرده ای
دشوار دادن جان من، خوش بر من آسان کرده ای

مستانه گریند از غمت، اهل ورع در صومعه
گویا تبسم گونه ای در کار ایشان کرده ای

خوش با دل جمع آمدی، نازان به حسن خویشتن
از عشوه گویا هر طرف، دل ها پریشان کرده ای

زنار عصمت پیشگان پوشند عیب برهمن
خوش توتیای آفتی در چشم انسان کرده ای

مهر و وفا را جذبه ای می باشد ای اهل طلب
رو گوشه ای بنشین، چرا، رو در بیابان کرده ای

چشمی که بازش کرده ای، از گریه خون آمد، ولی
خون گرید آن چشمی که تو، پاکش به دامان کرده ای

در حشر اگر نشناسدت، معذور باید داشتن
چشمی که از نظارهٔ آن چهره حیران کرده ای

 

[sara.gh]

ای که سر تا قدمم را به جنون داشته ای
تا مرا داشته ای، غرقه به خون داشته ای

سر انصاف تو گردیم که با این همه حسن
از دل ما طمع صبر و سکون داشته ای

گر دلیرانه بتازی به من ای چرخ رواست
تا تو در معرکه ای خصم زبون داشته ای

نوش کن خون دلم تا بشناسی ای خضر
که تو در چشمهٔ حیوان همه خون داشته ای

دل عرفی بخر از خویش و به خورشید فروش
تا ببینی به چه می ارزد و چون داشته ای

 

[M.Fakher]

ماییم و شب تار و غم یار و دگر هیچ
صبر کم و بی تابی بسیار و دگر هیچ
ماییم و لبا لب شدن از یار و دگر هیچ
منصور و اناالحق زدن از دار و دگر هیچ
گر راه به مرهمکده عشق بیابی
الماس بنه بر دل افکار و دگر هیچ
بر لوح مزارم بنویسید پس از مرگ
کای وای زمحرومی دیدار و دگر هیچ
در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری
گویم که غم یار و غم یار و دگر هیچ
از کعبه گر این بار برونم بگذارند
ناقوس به دست آرم و زنّار ودگر هیچ
عرفی به غلط شهر ه شهرست ببینید
صد گل زده بر گوشه دستار ودگر هیچ