شاعر‌پارسی اشعار شاطر عباس صبوحی

[^Maryam^]

شب
دست بر زلف زدم، شب بود، چشمش م**س.ت خواب

برقع از رویش گشودم تا درآید آفتاب

گفتمش خورشید سر زد، ماه من بیدار شو

گفت تا من برنخیزم، کی برآید آفتاب

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[^Maryam^]

فال قهوه
چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات

از عکس رُخش قهوه شود آب حیات

عکس رُخ او به قهوه دیدم گفتم

خورشید برون آمده است از ظلمات

 

[^Maryam^]

ناله
چشمان تو با فتنه بجنگ آمده است

ابروی تو غارت فرنگ آمده است

هرگز به دل تو ناله تأثیر نکرد

اینجاست که تیر ما به سنگ آمده است

 

[^Maryam^]

ستمگر
هر قدر زلف تو ای سلسله مو سلسله دارد

به همان قدر دلم از تو ستمگر گله دارد

گفتیم صبر نما تا ز لبم کام بگیری

آخر ای سنگدل این دل چقدر حوصله دارد

 

[^Maryam^]

خون سیاوش
ابروی تو رفته رفته تا گوش آمد

گیسوی تو حلقه حلقه تا دوش آمد

از لعل لبت خون سیاوش چکید

زان خون سیاوش دلم جوش آمد

 

[^Maryam^]

نقاش


کشید نقش تو نقاش و اشتباه کشید

به جای آنکه کشد آفتاب ماه کشید

به حسن حضرت یوسف کسی برابر نیست

به اوج سلطنت او را ز قعر چاه کشید

 

[^Maryam^]

برزخ
دست برزخ گرفت و سوخت مرا

نیست این سوختن ز حکمت دور

هر کجا او فتد بسوزاند

عکس خورشید از پس بلور

 

[^Maryam^]

دود سیه
در آب پر غراب افتاده مگیر

یا تودهٔ مشک ناب افتاده مگیر

پیچیده به روی آب دود سیهی

آتش به میان آب افتاده مگیر

 

[^Maryam^]

گهر

هر روز گرفت خانهٔ کعبه شرف

از مولد شیر حق، شهنشاه نجف

جز ذات محمّدی نیامد به وجود

یکتا گهری چو ذات حیدر ز صدف

 

[^Maryam^]

بدر

نموده گوشهٔ ابرو بمن مهی لب بام

هلال یک شبه دیدم بروی بدر تمام

چو دیدمش به لب بام من به دل گفتم

که عمر من بود این آفتاب بر لب بام