شاعر‌پارسی اشعار صائب تبریزی

[« «N¡lOo£aR»»]

از سَر كوی تو گر
عزم سفر می داشتم

ميزدم بر بخت خود
پايی كه بر می داشتم

دل چو خون گرديد
بی حاصل بود تَدبير ما

كاش پيش از خون شدن
دِل از تو بر می داشتم...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

دوش آن نامهربان
احوال ما
پرسید و رَفت

صَد سخن سر کرد،
اما یک سخن
نشنید و رفت...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR»»]

گنه به ارث رسیده است
از پدر ما را

خطا ز صُبح ازل،
رزق آدمیزادست...!

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR»»]

‏تار و پود موج این دَریا
به هم پیوسته است

می‌زند بر هم جهان را،
هر که یک دِل بشکند!

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR»»]

بَسته‌ام چشم از تماشایِ
زلیخای جهان

چشم آن دارم که با یوسف
به زندانم کنند...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

تلاش بوسه نداریم
چون هَوس ناكان

نگاه ما به نگاهی ز دور
خُرسنداست...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

هر که بردارد مَرا از خاک،
اندازد به خاک

میوه ی خامم؛
به سنگ از شاخسار افتاده ام...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

هر خَط سر موی تو را
پیچش خاصی ست

یک حرف در این صَفحه
مکرر نتوان یافت ...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

با غـم عشق
غـم عالمِ فانی هیچ است

غَم عالم نخورد
هر که همین غم با اوست...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR»»]

دردی است درد عشق
زِ جان خوشگوار تر

این دَرد را برای چه
درمان کند کسی؟

#صائب