شاعر‌پارسی اشعار فروغی بسطامی

[NASTrr]

‌
تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم

از تنگ دلی با در و دیوار به جنگم

گر کشته ز عشق تو شوم صاحب نامم

ور زنده کوی تو روم مایهٔ ننگم

#فروغی_بسطامی

‌

 

[NASTrr]

‌
اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام امشب
مهمان عزیز آمده در خانه‌ام امشب

صد شکر خدا را که نشسته‌ست به شادی
گنج غمت اندر دل ویرانه‌ام امشب

ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد
ای بی‌خبر از گریه مستانه‌ام امشب

امید که بر خیل غمش دست بیاید
آه سحر و طاقت هر دانه‌ام امشب

بی حاصلم از عمر گرانمایه فروغی
گر جان نرود در پی جانانه‌ام امشب

#فروغی_بسطامی
‌

‌

 

[NASTrr]

‌
چه خلاف سر زد از ما که در سرای بستی
بر دشمنان نشستی، دل دوستان شکستی

ز تو خواهش غرامت نکند تنی که کشتی
ز تو آرزوی مرهم نکند دلی که خستی

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم
ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی

#فروغی_بسطامی
‌

‌

 

[NASTrr]

‌
تا دل به بَرَم هوای دل‌بر دارد

افسانهٔ عشق دل‌بر از بَر دارد

دل رَفت ز بر چو رفت دلبر آری

دل از دل‌بر چگونه دل بر دارد...؟

#فروغی_بسطامی

‌‌

‌

 

[NASTrr]

‌
#فروغی_بسطامی

به کوی می‌فروشان با هزاران عیب خوشنودم

که پوشیده‌ست خاکش عیب هر آلوده دامان را

تکبر با گدایان در میخانه کمتـــر کن

که اینجا مور بر هم می‌زند تخت سلیمان را
‌

‌

 

[NASTrr]

‌
#فروغی_بسطامی

‌ با هجر شکیبا شو
‌ تا وصل بدست آری
‌ با درد تحمل کن
‌ تا فیض دوا بینی
شب گر ز غمش میری، چون نوبت صبح آید
اعجاز مسیحا را ز انفاس صبا بینی

‌

‌

 

[NASTrr]

‌
#فروغی_بسطامی
همه شب راه دلم برخم گیسوی تو بود

آه از این راه که باریکتر از موی تو بود

رهرو عشق از این مرحله آگاهی داشت

که ره قافله ی دیر و حرم سوی تو بود ....
‌

 

[NASTrr]

‌
#فروغی_بسطامی

كی رفته ای ز دل كه تمنا كنم تو را ؟
كی بوده ای نهفته كه پیدا كنم تو را ؟

غیبت نكرده ای كه شوَم طالب حضور
پنهان نگشته ای كه هویدا كنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی كه من
با صد هزار دیده تماشا كنم تو را
‌

‌

 

[NASTrr]

‌
#فروغی_بسطامی

ای خوشا وقتی که بگشایم نظر در روی دوست

سر نهم در خط جانان جان دهم بر بوی دوست

من نشاطی را نمی‌جویم به جز اندوه عشق

من بهشتی را نمی‌خواهم به غیر از کوی دوست

‌

‌

 

[NASTrr]

‌
#فروغی_بسطامی

هروقت که می خواران پیمانهٔ می نوشند

از چشــم خمارینت سرمست شرابم کن


من زهر فراقت را زین پیش نمی‌نوشم

صهبای وصالــم ده، فارغ ز عذابم کن
‌

‌