شاعر‌پارسی اشعار هوشنگ ابتهاج

[(فاطمه1381)]

چشم گریان تو نازم، حال دیگرگون ببین
گریه ی لیلی کنار بستر مجنون ببین

بر نتابید این دل نازک غم هجران دوست
یارب این صبر کم و آن محنت افزون ببین

مانده ام با آب چشم و آتش دل، ساقیا
چاره ی کار مرا در آب آتشگون ببین

رشکت آمد ناز و نوش گل در آغوش بهار
ای گشوده دست یغمای خزان، اکنون ببین

سایه دیگر کار چشم و دل گذشت از اشک و آه
تیغ هجران است اینجا، موج موج خون ببین

 

[(فاطمه1381)]

چه خواهی از سر من
ای سیاهی شب هجران
سپید کردی چشمم در انتظار سپیده …

 

[(فاطمه1381)]

محتاج یک کرشمه‌ ام ای مایهٔ امید
این عشق را ز آفت حِرمان نگاه دار

ما با امید صبح وصال تو زنده ایم
ما را ز هول این شب هجران نگاه دار

 

[(فاطمه1381)]

بامدادان که کبوترها
بر لب پنجره باز، سحر غلغله می‌آغازند
جان گل رنگ مرا
بر سر دست بگیر
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب که هم پروازان
نگران غمِ هم پروازند …

 

[(فاطمه1381)]

صبرِ تلخم گر بر و باری نداد
هرگزم انـدوهِ نومیـدی مباد

پاره پاره از تنِ خود می بُرم
آبی از خونِ دلِ خود میخورم

من درین بازی چه بردم؟باختم!
داشتم لعلِ دلی، انداختم …

باختم، اما همی بُرد من است
بازیی زین دست در خوردِ من است

زندگانی چیست؟ پُر بالا و پست
راست همچون سرگذشتِ یوسف است

از دو پیـراهن بلا آمد پدید
راحت از پیراهنِ سوم رسید

گر چنین خون میرود از گُرده‌ام
دشنه‌ی دشنامِ دشمن خورده‌ام

 

[(فاطمه1381)]

صد ره به رخ تو در گشودم من
بر تو دل خویش را نمودم من

جان مایه ی آن امید لرزان را
چندان که تو کاستی، فزودم من

می سوختم و مرا نمی دیدی
امروز نگاه کن که دودم من

تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

 

[(فاطمه1381)]

ﺍﯼ ﺷﺎﺩﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﺁﯾﯽ
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻝِ ﻏﻢ ﭘﺮﻭﺭﺩ
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ …؟