شاعر‌پارسی اشعار هوشنگ ابتهاج

[(فاطمه1381)]

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شسته، نگارا تو بمان

 

[(فاطمه1381)]

امان نمی‌دهی ای سوزِ غم به سازِ دلم
بیا که گریهٔ بی‌اختیار را مانی…

 

[(فاطمه1381)]

چه شیرین و چه خوشبوست
کجا خوابگهِ اوست؟
پی آن گل پر نوش
چو پروانه بگردید ….

 

[(فاطمه1381)]

روزگارا قصد ایمانم مکن
زآنچه می‌گویم پشیمانم مکن

کبریای خوبی از خوبان مگیر
فضلِ محبوبی ز محبوبان مگیر

گم مکن از راه، پیشاهنگ را
دور دار از نامِ مردان، ننگ را

گر بدی گیرد جهان را سربه‌سر
از دلم امیّد خوبی را مبر

چون ترازویم به سنجش آوری
سنگ سودم را منه در داوری

 

[(فاطمه1381)]

سر به سودایی نیاوردم فرود
گرچه دستِ آرزو کوته نبود

آن قَدر از خواهشِ دل سوختم
تا چنین بی خواهشی آموختم…

 

[(فاطمه1381)]

این باد خوش نفس، به مراد تو می وزد
رقص درخت و عشوهٔ گل در هوای توست

 

[(فاطمه1381)]

هر نفس عشق می کشد ما را
همچنین عاشقیم تا نفسی‌ست

آستین بر جهان برافشانم
گر به دامان دوست دسترسی‌ست

 

[(فاطمه1381)]

آنچنان سوخته این خاک بلاکش که دگر
انتظار مددی از کرم باران نیست

رنج دیرینه انسان به مداوا نرسید
علت آنست که بیمار و طبیب انسان نیست

 

[(فاطمه1381)]

ای که چون خورشید بودی با شکوه
در غروبِ تو چه غمناک است کوه

برگذشتی عمری از بالا و پست
تا چنین پیرانه سر رفتی ز دست

 

[(فاطمه1381)]

گلوی مرغ سحر را بریده اند و هنوز
در این شط شفق آواز سرخ او جاریست