در حال تایپ رمان لعل بخارا | فاطمه علی‌آبادی نویسنده‌ی انجمن یک رمان

[Fateme.]

صدای خشدار آلتون خاتون بار دیگر در گوش‌هایش پیچید:
- چون نردبان آنجا نایست پسر! تعجیل کن که کار بسیار است.
نبات رو سوی صدرا گرداند و لبخند زیبای پسرک اول چیزی بود که مقابل چشمانش نقش بست. برق چشمانش خبر از آن می‌داد که فکری در سر می‌پروراند. چند قدم آرام‌آرام عقب و سوی اصطبل گوشه‌ی حیاط برداشته و چشمکی رو به سوی زده، آهسته زمزمه کرد:
- این تو وَ این آلتون خاتون. نبات خیلی زود بازخواهم گشت، اگر حال نروم، با کارهای تمام نشدنی‌اش هرگز نخواهد گذاشت بروم.
دخترک ترسان چند قدمی سوی صدرا برداشته و نگران لبان گوشتی زیبا و سرخ‌رنگش را گشود:
- چه می‌گویی صدرا؟ تو عهد بستی چندی کنارم بمانی. چگونه می‌توانی مرا کنار عجوزه‌ای چون او تنها رها کنی.
صدرا قدم‌های مانده را پر کرده و دستان بزرگ و مردانه‌اش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

صدرا بالاخره پا جنباند و سوی دخترکِ درخود جمع شده شتافت، مقابلش زانو زده و بی‌توجه به آلتون‌خاتونی که در طبقه‌ی بالای خانه و مقابل در چوبیِ زِوار در رفته گوش تیز کرده بود، دستان لطیف و چون پنبه‌اش را میان دستان زُمُخت و مردانه‌اش فشرد:
- این حرف‌ها چه معنا دارد نبات؟ من می‌خواستم فریبت دهم؟ هیچ می‌فهمی چه می‌گویی؟‌ حواست هست رو به چه کسی نشسته‌ای و این چرندیات را بر زبان جاری می‌‌سازی؟ من صدرام، حواست هست.
تنها خدا میدانست که به هیچ وجه قصد فریب نیمه‌ی جانش را نداشت. دلش نمی‌خواست خاطرش را مشوش کند. بیشتر در تلاش بود تا خود را فریب دهد. پسرک بیست و پنج بهار بیشتر عمر نکرده و آنکه تا آن سن، هنوزش را نیافته بود، کمی عجیب می‌نمود. هرچند که علم طب را تا حدودی نزد محمدخان طبیب آموخته و حال...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

نبات بازوان نحیفش را از میان دستان قوی مرد مقابلش جدا کرده و قدمی عقب رفت:
- لجبازی صدرا؟ از چه روی مرا به این ناکجا آباد آوردی؟ هیچ فکر کردی چه بر من خواهد گذشت؟
دور خودش چرخی زده و بلندتر از پیش فریاد سر داد:
- خیر، از چه رو باید به من بیندیشی. تو خودخواه‌ترین فردی هستی که تاکنون دیده‌ام.
پسرک با غیض به دخترکِ نفس‌زنان مقابلش چَشم دوخت، فاصله‌ی میان‌شان را پر کرده و از میان دندان‌های چِفت‌شده‌اش غرید:
- آری! من خودخواهم.
محکم بر قفسه‌ی سینه‌اش کوبید و کدورت مردمک‌های سیاهش بیش از پیش قلب کوچک دخترک بی‌پناه را لرزاند:
- من خودخواهم، منی که هرچه از دستم برآمده برایت انجام داده‌ام و هرگز به چشمت نیامده‌ام. خودم را به آب و آتش زدم که بفهمی من برادرت نیستم، قَیِمت نیستم، ناجی‌ات نیستم،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

شست دستش را بر گونه‌ی نبات گذاشته و قطره اشک براق را از گونه‌های گل‌انداخته‌اش زُدود:
- می‌دانی که هرگز سخن دیگران در گوش‌هایم فرو نمی‌رود. اگر به این ناکجاآباد آوردمت، از این رو بود نبات. چه توس و چه گندی‌شاپور، عاقبت باید می‌رفتم و تو را تنها می‌گذاشتم. چه خیال کرده‌ای؟ پدرت هرگز نمی‌گذاشت بلایی بر سر دخترکش بیاورند. تو را که به برزو می‌سپرد، فرزندان حسین حتی جرات نمی‌کردند نزدیکت شوند.
باز هم گونه‌ی برجسته‌ی دخترک را نوازش کرد:
- بی‌بی فاطمه از عشق من به تو آگاه است. شبانه کبوتر نامه‌رسانی سویم روانه کرد. بی‌بی که نوشتن نمی‌داند ولی می‌دانی که نقاش ماهری‌ست. تو را کشیده بود، غمگین و سر بر زانو تکیه داده. همان‌لحظه دانستم خبر شومی در راه است و به سمت خانه‌ی بی‌بی شتافتم.
دخترک را آهسته...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

گویی نمی‌شنید؛ هنوز هم نگاهش به گرد برخواسته از عزیمت عزیز سفرکرده‌اش بود. در یک به ناگاه همه را از دست داده و حالا گوشه‌ای از قریه‌ای ناشناخته به انتظار روزهایی نه چندان دل‌چسب نشسته بود. بافتن قالی‌های رنگی و دانه‌دانه گره‌هایی که با دستان ظریفش می‌زد را گرچه دوست نداشت ولی دلتنگش بود. بی‌بی که به خانه‌شان می‌آمد، دیگر خبری از بافت قالی و سرزنش‌های مادر نبود؛ او بود یک دنیا رنگی که بی‌بی فاطمه نثارش می‌کرد. کاغذی کاهی و رنگ‌هایی که خود از گیاهان گرفته بود. نگاهش را از خاک برخواسته در هوا گرفته و به دوردست‌ها دوخت. جایی آن دورها، روی تپه‌های خاکی و ماسه‌ای پر بود از گیاهان دارویی. بی‌بی نقش تک‌تک‌شان را برایش کشیده و صدرا نام‌شان را مقابلش نوشته بود. آهی از عمق جان کشید؛ روزها تلاش کرده...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

چوب کج و معوج در دستش را چندین مرتبه این‌طرف و آن طرف برده و عاقبت راهش را یافته و آهسته‌آهسته از سه پله‌ی منتهی به مطبخ تنگ و تاریک پایین رفت و سوی تنور کاه‌گلی گوشه‌ی مطبخ شتافت. چوب را به دیواری تکیه داده و قدری خاک و کاه از برخورد چوب و دیوار بر زمین نشست. کنار تنور زانو زده و دستش را سویی دراز کرده و با چند مرتبه این سو و آن سو بردن‌شان عاقبت گرمی پارچه‌ای را لمس کرد و ظرف سفالی را سوی خودش کشید. نبات تمام مدت گوشه‌ی دیگری ایستاده و سعی در دیدن پیرزن در آن تاریکی داشت. سرانجام بی‌حوصلگی برش چیره گشته و لب به شکایت و گلایه گشود:
- فانوسی اینجا پیدا نمی‌شود که بر این تاریکی پیروز گردد؟
آلتون خاتون پارچه را کنار زده و دست درون خمیر کِرِم‌رنگ و پُف‌کرده فرو برد؛ گلوله‌ای از خمیر درست...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.