روی سایت سفید، سیاه‌ترین رنگ است | *AFSOON* کاربر انجمن یک رمان

[*AFSOON*]

***
«بنفشِ تیره»

انگار دیگر هیچ‌چیز وجود ندارد که بتواند ما را شگفت زده کند؛
زیرا ما چیزهایی در بطن واقعیت دیده‌ایم، که خواب‌هایمان را نیز شرمنده کرده‌اند.

 

[*AFSOON*]

***
«قهوه ایِ روشن»

به چشم‌های من نگاه نکنید!
نه که دریایی باشند و نگرانِ غرق شدن‌تان باشم؛
یا سبز باشند و احیاناً در عمقِ جنگل‌های نامحدود آن‌ها گم شوید؛
یا خاکستری باشند و ناگهان زیرِ بارش باران ابرهایشان، خیس شوید؛
یا شاید هم عسلی باشند و از مصرفِ زیادشان، دیابت بگیرید!
نه!
به چشم‌های من نگاه نکنید؛ زیرا فقط درخت‌هایی هستند که به دست تبر افتادند و حالا از آن‌ها، تنها یک‌مشت هیزمِ تَر باقی مانده... .

 

[*AFSOON*]

***
«شکلاتی»

این‌جا ما همه درگیر صدایی هستیم که نمی‌دانیم از کجا آغاز شده و حتی کِی به پایان می‌رسد... .
لابه‌لای حرف‌ زدن‌، لبخندزدن‌ و ساز زدن‌هایمان، آن را می‌شنویم و سنگینی‌اش را با همه‌ی وجود حس می‌کنیم.
و این را درک می‌کنیم که سکوت، تلخ‌ترین سمفونی آفرینش است... .

 

[*AFSOON*]

***
«سبزِ تیره»

کاش هیچ‌کس اعتقادی به رنگ و نژاد و ملیت و حتی جنسیت نداشت؛
اصلاً، مرگ بر هر آنچه که ما را از هم جدا کند!

 

[*AFSOON*]

***
«دودی»

این یک حقیقت است؛ که ما آن‌قدر سست هستیم که حتی می‌توانیم روی قلب‌هایمان هم پا بگذاریم و از آرزوهایمان، بی‌تفاوت رَد شویم؛
اما چیزی که مرا عمیقاً آزار می‌دهد، این است که ما حتی از این‌که روی شانه‌های هم‌دیگر هم پا بگذاریم، هیچ ترسی نداریم!

 

[*AFSOON*]

***
«سبز آبی»

همیشه با خودم فکر می‌کنم کاش روزی، کسی بیاید... .
فرق نمی‌کند کِی و کجا؛ فقط کاش کسی باشد که شجاعت این را داشته باشد تا دست‌مان را بگیرد و از گرداب این کابوس‌هایی که نقاب رویا زده‌اند، رهایی ببخشد.

 

[*AFSOON*]

***
«قرمزِ روشن»

همیشه فرض را بر این گذاشتم که این دنیا، یک پرتگاه مرتفع است،
من به کسی اطمینان نکردم، چون
می‌دانستم همه‌یِ آدم‌ها به دنبال این هستند که برای باقی ماندن خودشان، مرا به پایین هُل دهند... .

 

[*AFSOON*]

***
«زرد»

بیشتر آدم‌ها به کسی دل می‌سپارند، که او هم دل در گِرویِ شخص دیگری دارد؛
این یک قانون نانوشته است.
در حالی که ماه، عاشقانه و بدون توقف به دور زمین می‌گردد،
زمین محو گیسوی روشن خورشید است... .

 

[*AFSOON*]

***
«آبیِ یاقوتی»

ما خیلی وقت‌ها فریاد زدیم و کسی نشنید؛
این‌که شما دهانتان را بسته نگه دارید و بقیه بتوانند حرف‌هایتان را از نگاهتان بخوانند، انتظار بسیار بالایی‌ست!

 

[*AFSOON*]

***
«یاسی»

او را می‌شناختم، کسی که بدون ذره‌ای ترس به اندیشه‌اش اجازه‌یِ سرازیر شدن داد... .
بعد از آن دیگر ندیدمش، تا این‌که در اخبار خواندم:
«امروز، هنگام سحر یک نویسنده را در میدان اصلی شهر سنگ‌سار کردند».