روی سایت سفید، سیاه‌ترین رنگ است | *AFSOON* کاربر انجمن یک رمان

[*AFSOON*]

***
«لجنی»

این‌جا نه کسی که حقیقت را می‌داند و نه حتی کسی که به دنبال آن می‌گردد،
هیچ‌کدام محبوبیتی ندارند... .
این یک واقعیت است که زندگی با «دروغ»، خیلی ساده‌تر است!
در جهانی که تمام درهای آن قفل شده‌اند،
قدرت را کسی به دست می‌گیرد که کلید دارد.

 

[*AFSOON*]

***
«مغز پسته‌ای»

این یک قانون نانوشته است که اگر چیز خاصی از زندگی‌ات بخواهی، به آن نخواهی رسید؛
امّا اگر تنها دلت بخواهد که عادی باشی و با حقایق خودت زندگی کنی، به جای این‌که از آن‌ها طلبکار باشی، به تمام آن‌چه که آرزو می‌کنی خواهی رسید.
از چیزی که هستی لذت ببر و
بگذار معمولی بودنت، تو را «خاص» کند.

 

[*AFSOON*]

***
«سرخابی»

پس کی می‌خواهیم این را بفهمیم که «آبی» سرد نیست؟! او تنها جدی است!
«قرمز» شاد نیست، او زیر گرمای بی‌کرانِ وجودش، غمگین است!
«خاکستری» خنثی نیست، بلکه او زیر ظاهر نامهربانش از تمام رنگ‌ها دلتنگ‌تر است... .
ما هیچ‌کدام چیزی نیستیم که بقیه می‌بینند، ما حتی چیزی که خودمان هم فکر می‌کنیم نیستیم.
ما هر آن‌چه هستیم که از ازل زیر نقاب‌های متعددمان وجود داشته است... .

 

[*AFSOON*]

***
«آلبالویی»

- به پرستوها بگو که آن‌ها را خواهم دید و به افق بگو که دلم برای لبخندهایش تنگ می‌شود... .
به خدا بگو که زمین، عجیب آلوده است و آسمان، سیاه‌تر از آن!
برو و به همه‌ی جهان، صدای مرا برسان که من این‌جا گوش شنوایی جز تو ندارم.
قاصدک را فوت می‌کنم و واژه‌هایم در هوا به رقص می‌آیند... .

 

[*AFSOON*]

***
«شبرنگ آبی»

خطرناک‌ترین آدم‌های روی زمین آن‌هایی هستند که ما حتی با وجود حرف‌های مفت‌شان، باز هم دوست‌شان داریم؛
این‌ها کسانی هستند که حتی اگر شمشیرشان را تا دسته داخل شکم‌مان فرو کنند، ما باز هم لبخند زنان می‌گوییم: اشکالی ندارد!
و در نهایت این ما هستیم که فدایِ احساسات خود می‌شویم و آن‌ها کسانی هستند که با وجود ارزش اندک‌شان، پایدار و خرم باقی می‌مانند... .

 

[*AFSOON*]

***
«کالباسی»

اکثر آدم‌ها از هر چیزی که بر زبان می‌آورند، منظور خاصی ندارند؛
اما از چیزهایی که می‌نویسند چرا... .
نوشته‌ها حقیقی‌ترین چیزهای این جهانند، چون
قلم قدرتی دارد که در سخن نیست.

 

[*AFSOON*]

***
«آبی دریایی»

تنها کسی لایق عشق است که حتی اگر از دستش غمگین شدی و نگاهت را از او گرفتی، باز هم نتوانی قلبت را از او باز ستانی... .
در این دنیایِ سیاه و سفیدِ در حالِ مرگ، تنها تو هستی که هرگز مرا توان دل گرفتن از او نیست؛
تو ای آفریننده‌ی یکتا، تو ای پناه کسانی که پناهی جز تو ندارند.

 

[*AFSOON*]

***
«آبی نفتی»

راه فراری برای ما نیست،
از بد ماجرا زمین گرد است و زندگی هم دار مکافات؛ به هر سمتی هم بدویم و هر چقدر هم که فرار کنیم، باز هم درست بر می‌گردیم سر خانه‌ی اول‌مان... !
ای کاش مبلغان مذهبی، در برابر نظریه‌ی گالیله مبنی بر گرد بودن زمین، تسلیم نمی‌شدند.
ای کاش جهان هنوز هم باور داشت که سطح این دنیا صاف است و اگر آن‌قدر بروی و بروی که به تهش برسی، آن‌جا فقط یک پرتگاه بلند است که انتهایش مشخص نیست.
بعد شاید افرادی مثل ما می‌توانستند آن‌قدر بروند و بروند تا بالأخره به آن پرتگاه بلند برسند، و آن وقت دیگر نیازی نبود که از ترس‌هایمان، از خودمان و زندگی‌مان فرار کنیم.
انتهای مسیر همه‌ی ما، پایانی مشخص قرار داشت
و ما دیگر به اشتباهاتمان بر نمی‌گشتیم!

 

[*AFSOON*]

***
«اناری»

این‌که می‌گویند تجربه بهترین معلم جهان است، فقط یک جمله‌ی انگیزشی مزخرف است!
حداقل من که مطمئنم
بزرگ‌ترین استاد دنیا، شکست است؛ او کسی است که وقتی به خاطرش زمین می‌خوری، خودش دستت را می‌گیرد تا بلند شوی. لباس‌هایت را می‌تکاند و کنار گوشت زمزمه می‌کند:«موفق شو».
ما همه، بزرگ‌ترین اتفاقات زندگی‌مان را مدیون شکست‌های تلخی هستیم که از آن‌ها درس گرفته‌ایم.

 

[*AFSOON*]

***
«خاکستری به شدت تیره»

آیا واقعاً زمین گرد است؟! آیا واقعاً هر کس که کار ناشایستی انجام داده، روزی در همین دنیا به جزای عملش می‌رسد؟!
می‌خواهم بدانم که آیا خدا همان‌طور که در دنیای بعدی عدالت جوست، در این دنیا هم عدل را برقرار می‌سازد؟!
سوال من این‌جاست که اگر زمین برای بقیه گرد و کوچک است، پس چرا برای ما آدم‌های عادی نیست؟!
ما آدم‌هایی که حتی اگر کل جهان را هم دور بزنیم، باز هم به حق و عدالتمان نخواهیم رسید!
ما از هر طرف هم که به قضیه نگاه کردیم، همان بود؛گرگ ،گرگ بود،درد هم درد بود... .
این‌جا بود که فهمیدم
عدالت مال از ما بهتران است!