روی سایت سفید، سیاه‌ترین رنگ است | *AFSOON* کاربر انجمن یک رمان

[*AFSOON*]

***
«آبیِ چرک»

انسان، موجود بسیار غریبی‌ست که اطراف
کشورش، شهرش، خانه‌اش
و خودش مرز می‌کشد و اجازه‌ی ورود هیچ بیگانه‌ای را به آن نمی‌دهد
و دائماً از این گله می‌کند که چقدر تنهاست... !
بله، انسان موجود واقعاً عجیبی‌ست.

 

[*AFSOON*]

***
«سُربی»

نقطۀ اوج زندگی هر انسانی آن‌جاست که بعد از مرگش،
در خلاء بی‌انتهایِ زمان چشم از هم باز می‌کند، آن هم در حالی که تمام هستی را ظلمت فرا گرفته است... .
صدایی از چهار گوشه ابدیت به گوش می‌رسد که تنها می‌گوید:
«زندگی‌ات در بهشت چطور بود»؟!
و این‌جاست که تمام حقایق، مثل خرده شیشه‌های تیز و برنده از لبه‌ی دنیا فرو می‌ریزند و تو می‌توانی، صدای خون منجمد شده‌ای را که به سمت پایانی که وجود ندارد، جاری شده را به سادگی بشنوی.
واقعیت این است که
این‌جا تنها تویی، و آن‌جا تنها منم!

 

[*AFSOON*]

***
«شَرابی»

تمام فصل‌های این زندگی، به انتظار گذشتند؛
صفحات بید زده‌ی این دفتر، تنها ورق می‌خورند و تاوان آن‌ها را، چروک‌های زیر چشم می‌دهند!
مسئله این‌جاست؛ هیچ‌کس تا به آخرین صفحه نرسد، این را نمی‌فهمد که
واژه به واژه‌ی قصه‌ی زندگی هر کدام از ما، در حسرت بهاری نگاشته شده که هر بار پاییزی رنگ و رو رفته از آب در می‌آمد... .

 

[*AFSOON*]

***
«زیتونی»

هر آن‌چه که ما بی‌رحمانه با دیگران کردیم، برای این بود که یک پله از آن پله‌ای که رویش ایستاده بودیم، بالاتر برویم.
حقیقت این است که این راه پله‌یِ باریک هیچ پایانی ندارد که اگر به آن برسیم، آرامش سراسر وجودمان را در آغوش بگیرد؛
حالا که این قصه‌ی طولانی قرار نیست در هیچ نقطه‌ای به پایان برسد، پس چرا برای آن زندگی کنیم؟!
گاهی بایست در «حال» درجا زد، به جای این که برای "آینده" دوید!

 

[*AFSOON*]

***
«استخوانی»

گذشتن، همیشه ماضی بعید خواهد ماند؛
تا زمانی که رهگذران از کنار کسی مانند منی رد می‌شوند
که تا به حال از هیچ خاطره‌ای، هیچ واژه‌ای و هیچ نگاهی گذر نکرده... .
مردم همیشه چیزهایی را پشت سر می‌گذارند که روزی، پیش رو داشته‌اند... .

 

[*AFSOON*]

***
«سبزِ فسفری»

آزادی،
شعاری بود که نه محقق شد و نه حتی کسی به آن اندک بهایی داد.
زیرا هیچ‌کس این را درست نفهمید که تا زمانی که دلت را به چیزی، حالا هر چه که می‌خواهد باشد، بسته باشی نمی‌توانی از بند رها شوی... .
به همین خاطر است که
تنها کسانی که بیم طوفان ندارند، خانه به دوش هستند.

 

[*AFSOON*]

***
«جگری»

اگر همه‌ی آدم‌ها یاد می‌گرفتند که به عقاید و عادت‌های یک‌دیگر احترام بگذارند، مگر چه اتفاقی می‌افتاد؟!
اقیانوس آرام خشک می‌شد یا جنگل‌های استوایی آتش می‌گرفتند و خاکستر می‌شدند؟
جنگ جهانی سوم راه می‌افتاد یا همۀ مردم دنیا، در اثر «طاعون احترام» دم به دم جان می‌سپردند؟
نه، تنها اتفاقی که ممکن بود بیفتد این بود که
بقیه، تفاوت‌های ما را گلوله نکرده و آن را مستقیم وسط پیشانی‌مان شلیک نمی‌کردند و ما محکوم به «تنهایی ابدی» نمی‌شدیم... .

 

[*AFSOON*]

***
«کاراملی»

هدف، مقدس‌ترین چیزی است که در تمام طول زندگی‌تان آن را خواهید یافت.
این وظیفه‌ی شماست که از هر راهی که می‌توانید به آن برسید، ولی نه با استفاده از هر وسیله‌ای!
و این را هم به خاطر داشته باشید
اگر گاهی راهی برای عبور نیست، باید «پرواز» کنید... .

 

[*AFSOON*]

***
«سبزِ مخملی»

هیچ چیز «زشت» نیست؛ تا زمانی که آن را زشت بخوانند،
و هیچ‌کس «ضعیف» نیست؛ تا زمانی که او را ضعیف بدانند... .
تمام این صفت‌ها هرگز وجود نداشتند، اگر ما نبودیم که به آن‌ها جان دهیم.
پس روا نیست به بقیه نسبتی دهیم، که مسببش خود ما هستیم!

 

[*AFSOON*]

***
«برنز»

از یک جایی به بعد، تمام زندگی‌ام پر شد از پرسش‌هایی که جوابی برای آن‌ها نبود.
من چه کسی هستم و اینجا چه کار می‌کنم؟! کسی نمی‌داند... .
این‌جا همان قسمت از عمر من است که در آن، تمام نقطه‌ها علامت سوال می‌شوند
و من تنها بیداد می‌کنم
پاسخ دهید مرا، که پاسخ دهنده‌ای ندارم.