شاعر‌پارسی اشعار محمد شیرین زاده

[سَنا]

باران
برای چه می بارد
وقتی همه
با خود چتر دارند
من برای چه
بیادت هستم
وقتی تو گفتی:
فراموشم کرده ای ...

 

[سَنا]

تو آن سو موهایت را می بافی
من این سو
رویاهایم را
چه تفاهم غم انگیزی ...

 

[سَنا]

از باران
بوی نمش می ماند

از تو
خاطره هایت ...

 

[سـایهـ سـار؛]

و را دوست دارم

چون بوئیدن غنچه ای

در حال باز شدن

چون رویایی شیرین

بعد از کابوس...

تو را دوست دارم

چون هر سلامی پس از بدرود...


((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

مثل کسی که

تصمیم گرفته

خود کشی کند

من می خواستم

او را

فراموش کنم ...

((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

رد بوسه هایم

بر تنش

انگار

قدم زده کسی

تنهایی اش را

در برف ...

((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

مثل رفتن

در یک جاده پر پیچ

دست ام

هنگام نوازش مو هایش

احساس خطر می کرد

((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

شرم دارم

از تمام باران هایی که

نبودنت را

با یک چتر

از آن ها

پنهان کردم ...

((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

گاهت

تجلی عشق

چرا دریغ؟

بر چشم واژه ها قدم بگذار

این شِعر

فقط با تو

سرودنی ست ...


((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

یا

شبیه باران

حتی اگر قرار است

این زخم را تازه کنی...

((محمد شیرین زاده))