طومار آناهیتایی ادبیات: BDY مجموعه دلنوشته‌های بید بی‌مجنونی در من قدم می‌زند | فاطمه محمدی اصل کاربر یک رمان

[.fatemeh.m.asl]

« به نام خداوند بید‌های عاشق»
دلنوشته‌های: بید بی‌مجنونی در من قدم می‌زند
به قلم: فاطمه محمدی اصل
سطح: محبوب، رتبه اول مسابقات BDY


مقدمه:
عاق ارغوانا سر انجام دامان زمستان را می‌گیرد.
حالا او کوله خجل به دوش خمیده دور می‌شود.
این‌جا بهار می‌شود، آفتاب می‌تابد و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[روحـــناهی]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.fatemeh.m.asl]

شب داج به فلک رسید.
مهتاب پر فروغ را نوشیدم، افکار مغشوشم را بوسه زدم و گلدان‌های رنگی میخک را به دلجویی آسوده خواباندم.
چشم به راه می‌مانم تا ستاره‌های توهم در دل فلک جوانه بزنند و من در خیالم تو را تنگ به آغوش شیدا بکشم.
این بین یک به یک غزل‌های نوشته شده‌ِ
تحسر را نادیده می‌گیرم... .

مغشوش: پریشان
تحسر: افسوس​

 

[.fatemeh.m.asl]

دیده‌ام به چشمان خویش که جانم می‌بری
جانم به سرب‌های تو
اشک‌هایم را چرا اخگر میزنی؟
جای خالی تو را همین اشک‌ها باران می‌شوند.
بگذار احوالم بارانی بماند.
سر روی پاهایم گذاشتی و من سال‌ها برایت
قصه شیرین و فرهاد خواندم
تو خسروی بی‌وفا شدی!

سرب‌ها: قربان تو
اخگر: آتش​

 

[.fatemeh.m.asl]

اشک‌های از مژه رانده شده‌ی بعد از رفتن تو را می‌شود هزاران بار بوسه زد.
می‌شود ناز داد، می‌شود قربان رفت.
می‌شود قطره‌قطره‌اش را نگه داشت و تماشا کرد.
چون یاد بود تو را در سینه دارند.
با هر اشکی که بعد از رفتن تو ریخته شود،
می‌شود غزل‌ها نوشت... .​

 

[.fatemeh.m.asl]

از مصیبت جامانده‌ی رفتن تو می‌نویسم
با درد فراوان، با خنده‌های اسف آمیز،
با خونِ سیاه خشک شده روی تیغ مرگ،
با صحیه و با سکون برایت می‌نویسم
آهسته، آهسته قلبم بی‌رحمانه حزن می‌کند.
گویی خاطراتت شعله به دامن بی‌نوای
او زده باشد شرار می‌گیرد.
نمی‌دانم این بین کی یاقوت‌های آبی سطر‌ها را خیس می‌کند و باران می‌زند به غزل‌های نوشته شده‌ام... .

صحیه: فریاد
سکون: آرامش
شرار: آتش​

 

[.fatemeh.m.asl]

از دیار ما رفت و ما را اسیر ژرفای غروب کرد.
دلبند چشمانی کهربایی شد و ما پای عهد بسته به زلف سیاهش ماندیم.
خنده‌های بی‌کران آورد به لبان دیگری
ما برایش از صبر هق هق کردیم.
سطر به سطر برایش از عشق نوشت و
ما اینجا همراه بید‌های ‌بی‌مجنون غزل به غزل اشک ندامت ریختیم. ​

 

[.fatemeh.m.asl]

عزیز من تو از دست رفته‌ای و کنون، شومینه چوبی برای آتش گرفتن ندارد؛ تو از دستانم رفته‌ای و اینجا پرستویی در کوچ سقوط کرده‌
تو، عزیز من رفته‌ای و مورچه‌ها تمام شیرینی‌هایمان را خورده و شیشه قاب عکسمان ترک برداشته!
ای عزیز از دست رفته‌ام بعد از نبود تو من بید بی‌مجنونی شده‌ام که همه این بی‌همه چیزها را در آن تن تجربه کرده... .​

 

[.fatemeh.m.asl]

به گوش من بگو رفتن را چه سود است؟
بمان و اشک‌هایم را با سر انگشت پاک کن.
اگر بمانی سنت مهر آمیزی یاد می‌گیری.
اصلا اگر بمانی غزل‌هایم را برایت می‌خوانم
نخند بی‌فا، هرکسی مستحق خواندن نوشته‌هایم‌ نیست!​

 

[.fatemeh.m.asl]

قهوه‌‌ای که در فنجان نخودی رنگ برایت ریختم را نخوردی. شال گردنی که برایت در سوسو شب گرگ زده با دستانی سرما دیده بافتم را نخواستی.
غزل‌هایم را چه خواندی؟
اشک‌های‌ داوودیم را چطور دیدی؟
اعتراف نکن بگذار خودم بگویم:
 نه مرا خواندی و نه دیدی
نه مرحمت بخشیدی و نه بوسیدی
لحظه‌ای برای تبسم صبر نکردی
هم قدم پرستو‌های مهاجر شدی و ساز رفتن نواختی
ما چه ساده‌ایم که با غزل‌هایمان برایت
اشک شدیم !​