رتبه اول BDY مجموعه دلنوشته‌های بید بی‌مجنونی در من قدم می‌زند | فاطمه محمدی اصل کاربر یک رمان

[fatemehm.asl]

« به نام خداوند بید‌های عاشق»
دلنوشته‌های: بید بی‌مجنونی در من قدم می‌زند
به قلم: فاطمه محمدی اصل
سطح: برگزیده، رتبه اول مسابقات BDY


مقدمه:
عاق ارغوانا سر انجام دامان زمستان را می‌گیرد.
حالا او کوله خجل به دوش خمیده دور می‌شود.
این‌جا بهار می‌شود، آفتاب می‌تابد و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[روناهی]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[fatemehm.asl]

بخش اول:
از شرقی غمگین به عزیز رفته‌ام!

شب داج به فلک رسید.
مهتاب پر فروغ را نوشیدم، افکار مغشوشم را بوسه زدم و گلدان‌های رنگی میخک را به دلجویی آسوده خواباندم.
چشم به راه می‌مانم تا ستاره‌های توهم در دل فلک جوانه بزنند و من در خیالم تو را تنگ به آغوش شیدا بکشم.
این بین یک به یک غزل‌های نوشته شده‌ِ
تحسر را نادیده می‌گیرم... .

مغشوش: پریشان
تحسر: افسوس​

 

[fatemehm.asl]

نگاهم نکن!
در چشم‌های زنی غمگین که من باشم، واژه‌‌ای پیدا نخواهی کرد که با آن جهانت را زینت ببخشی، حقیقت این است که من پژمرده‌تر از آنم که واژه‌ای گرم بشوم.
فقط می‌نویسم چون او نویسنده بود... .
با روانیس روی اولین خط رقاصندم:
«این اغاز، همان مرگِ من است.» ​

 

[fatemehm.asl]

می‌خوانی عزیز از دست رفته‌ام؟
من همان نور درگیر تاریکی‌ها هستم که هر وقت در هجوم بی‌رحمانه افکار قلم به دست گرفت، کاغذهایش را خون رنگین کرد، آن زن مبهم نویس که نوشت‌هایش تا قبل از تو منطق را فریاد می‌کشید و حالا دیوانه می‌نویسد!​

 

[fatemehm.asl]

شرقی غمگینی که من باشم، نشسته در ایوان خانه هر دقیقه می‌گوید اشک‌های از مژه رانده شده‌ِ بعد از رفتن تو را می‌شود هزاران بار بوسه زد، ناز داد،قربان رفت.
او می‌گوید می‌شود قطره‌قطره‌اش را در قوطی نگه داشت و تماشا کرد؛ چون یاد بود تو را در سینه دارد.
عزیز رفته‌ام با هر اشکی که بعد از رفتن تو ریخته شد، غزل‌ها می‌شود نوشت... .​

 

[fatemehm.asl]

عزیز من، تو از دست رفته‌ای و اکنون، شومینه چوبی برای آتش گرفتن ندارد؛ تو از دستانم رفته‌ای و اینجا پرستویی در کوچ سقوط کرده‌.
تو، عزیز من رفته‌ای و مورچه‌ها تمام شیرینی‌هایمان را خورده و شیشه قاب عکسمان ترک برداشته!
ای عزیز از دست رفته‌ام بعد از نبود تو من بید بی‌مجنونی شده‌ام که همه این چیزها را در کالبدش تجربه کرده... .​

 

[fatemehm.asl]

امروزِ کسی در خانه را کوبید.
با خود واویلا گفتم و زیر تخت پنهان شدم.
خیال می‌کردم آن پرستارِ نامهربان است، که آمده باز قرص‌هایم را به زور در دهانم بچپاند؛ اما فهمیدم اشتباهی در را کوبیدند... .
با این حال دلم می‌خواست ورق برمی‌گشت؛ من دختری جوان در آستانه نامزدی با محبوب‌ترین نویسنده‌ام بودم، که جانم را می‌برد و با هر خنده برمی‌گرداند؛ اما واقعیت، چیزی جز توهم و آشفتگی ِذهنی من نیست که همین حالا، فقط می‌شود آن را نوشت و قورت داد!
این اشفتگی تنها همراه وفادار من است.​

 

[fatemehm.asl]

قهوه‌‌ای که در فنجان نخودی رنگ برایت ریختم را نخوردی؛ شال گردنی که برایت در سوسو شب گرگ زده با دستانی سرما دیده بافتم را نخواستی.
غزل‌هایم را چه، خواندی؟
اشک‌های‌ داوودیم را چطور، دیدی؟
اعتراف مکن بگذار خودم بگویم:
 نه مرا خواندی و نه دیدی،
نه مرحمت بخشیدی و نه بوسیدی،
لحظه‌ای برای تبسم صبر نکردی؛
هم قدم پرستو‌های مهاجر شدی و ساز رفتن نواختی.
ما چه ساده‌ایم که بی‌مجنون، با بیدی جفاجو، لیلی شدیم.​

 

[fatemehm.asl]

و تو را به واقعی‌ترین، لحظه‌ واقعی به یاد دارم؛ ولی دلیل نمی‌شود که ندانم تو هیچگاه برایم دلتنگ نشدی؛ همیشه کتاب‌هایت را در کارتون آماده رفتن گذاشتی، بند کفش‌هایت را بستی و از من بیشتر دور شدی.
من احمقم که می‌گویم هر وقت خواستی به دنبالم بیا... .
زیر تنها درختِ بید مجنون حیاط می‌‌ایستم،
همان‌جایی که وقتی قهر بودیم آشتی می‌کردیم.
بیا و من را بغل بگیر،
اجازه نده از جهانم که شما باشی دورتر بشوم.​